Είναι άγριο το
διπλωματικό παιγνίδι που παίζεται τον τελευταίο μήνα μεταξύ των Ηνωμένων
Πολιτειών του Ντόναλντ Τραμπ και της Τουρκίας του ισλαμιστή Ταγίπ
Ερντογάν. Τόσο άγριο, που εάν οι σχέσεις δεν βελτιωθούν σύντομα, θα μετατραπεί σε άσχημο και, θα έλεγα, και βρώμικο.
Προκάλεσε μεγάλη εντύπωση το εξής γεγονός: Ότι οι Τούρκοι, διά στόματος του υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ανακοίνωσαν συμφωνία για την πόλη Manbij της Συρίας όπου κυριαρχούν οι σύμμαχοι των Αμερικανών, οι Κούρδοι του YPG, οι οποίοι προστατεύονται από αμερικανική δύναμη πεζοναυτών, και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έσπευσε με ασυνήθιστη ταχύτητα να τον διαψεύσει.
Ήταν πρωτόγνωρη η αντίδραση των Αμερικανών. Ήταν ένα ισχυρό «όχι ακόμα», που φανέρωνε ότι η Τουρκία πρέπει να πράξει πολλά πριν αρχίσει να έχει απαιτήσεις. Πολλοί αναρωτήθηκαν τι συμβαίνει, αλλά λίγοι γνωρίζουν την απάντηση.
Σε αυτές τις απρόβλεπτες εποχές που ζούμε, δεν είναι εύκολο για κανένα να υπολογίσει έστω τι «τρέχει» μεταξύ των Αμερικανών και των Τούρκων. Είναι θέμα που το γνωρίζουν ελάχιστοι και σίγουρα όχι εμείς οι δημοσιογράφοι. Το βέβαιο είναι ότι οι σχέσεις βρίσκονται στο ναδίρ.
Στον πάτο, θα έλεγα, διότι η πραγματική κατάσταση είναι αυτή. Πρόκειται για δύο συμμάχους χώρες, μέλη του ΝΑΤΟ, που βρίσκονται σε πορεία καθημερινής σύγκρουσης.
Μία δήλωση του Ταγίπ Ερντογάν αρκεί για να πάρουν φωτιά τα «σύρματα» μεταξύ της Άγκυρας και της Ουάσιγκτον. Τα παραδείγματα είναι πολλά και τα έχουμε παραθέσει πολλές φορές. Κατά τη γνώμη μου, χωρίς να σημαίνει ότι έχω και 100% δίκιο, δύο πράγματα θα συμβούν:
Ή ο πρόεδρος της Τουρκίας θα συρθεί στα πόδια των Αμερικανών και θα ζητήσει ταπεινά συνεργασία. Ή η Τουρκία θα χαρακτηριστεί εξτρεμιστική Ισλαμική Δημοκρατία, όπως την αποκάλεσε τη νύχτα του πραξικοπήματος ο σημερινός υπουργός των Εξωτερικών της Αμερικής, Μάικ Πομπέο. Αν και έσβησε εκείνο το tweet, η πραγματικότητα είναι ότι έτσι ακριβώς σκέφτεται. Και δεν είναι ο μόνος στην κυβέρνηση της Αμερικής.
Ακόμα και οι γραφειοκράτες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που παραδοσιακά δικαιολογούν όλες τις τουρκικές απρέπειες, συντάσσονται με τους τεχνοκράτες και τα λεγόμενα «γεράκια» που βρίθουν στα επιτελεία του Ντόναλντ Τραμπ. Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, η μόνη οδός για τον Ερντογάν είναι η επιστροφή στο δυτικό «μαντρί».
Το νέο επιτελείο του Αμερικανού προέδρου αποτελείται από «σκληρά παιδιά», που πιστεύουν στην ισχύ της Αμερικής και δεν δέχονται καμία αμφισβήτηση, για το ποιος είναι ο αρχηγός και ποιοι είναι οι «σκύλοι»…
Απορώ: Δεν βλέπει ο ισλαμιστής πρόεδρος της Τουρκίας τι συμβαίνει στις χώρες και στους ηγέτες που σηκώνουν ανάστημα στην Αμερική; Τα παραδείγματα της Κίνας, της Βορείου Κορέας, του Ιράν και τόσων άλλων χωρών δεν τον προβληματίζουν; Δεν τον ανησυχούν; Οι κυρώσεις στα ευρωπαϊκά κράτη και τον Καναδά -όλες χώρες εταίροι των ΗΠΑ- δεν τον φοβίζουν; Γιατί τούτος ο πρόεδρος της Αμερικής, που δεν υποχωρεί ποτέ, θα συνεχίσει να τον ανέχεται. Όλα τα παραπάνω είναι «νόμιμα» ερωτήματα και πολύ λογικά. Και αφορούν και την Αμερική, από την ανάποδη βεβαίως: Γιατί η υπερδύναμη ανέχεται μέχρι σήμερα τα τερτίπια του Ταγίπ Ερντογάν; Τι είναι αυτό που την σταματά και γιατί ενώ η Τουρκία συμμάχησε με τους θανάσιμους εχθρούς της Αμερικής, τη Ρωσία και το Ιράν, συνεχίζει και την χαϊδεύει. Διότι βασικά αυτό συμβαίνει. Ο κ. Πομπέο κάλεσε στην Ουάσιγκτον τον κ. Τσαβούσογλου «επειδή οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους».
Προκάλεσε μεγάλη εντύπωση το εξής γεγονός: Ότι οι Τούρκοι, διά στόματος του υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ανακοίνωσαν συμφωνία για την πόλη Manbij της Συρίας όπου κυριαρχούν οι σύμμαχοι των Αμερικανών, οι Κούρδοι του YPG, οι οποίοι προστατεύονται από αμερικανική δύναμη πεζοναυτών, και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έσπευσε με ασυνήθιστη ταχύτητα να τον διαψεύσει.
Ήταν πρωτόγνωρη η αντίδραση των Αμερικανών. Ήταν ένα ισχυρό «όχι ακόμα», που φανέρωνε ότι η Τουρκία πρέπει να πράξει πολλά πριν αρχίσει να έχει απαιτήσεις. Πολλοί αναρωτήθηκαν τι συμβαίνει, αλλά λίγοι γνωρίζουν την απάντηση.
Σε αυτές τις απρόβλεπτες εποχές που ζούμε, δεν είναι εύκολο για κανένα να υπολογίσει έστω τι «τρέχει» μεταξύ των Αμερικανών και των Τούρκων. Είναι θέμα που το γνωρίζουν ελάχιστοι και σίγουρα όχι εμείς οι δημοσιογράφοι. Το βέβαιο είναι ότι οι σχέσεις βρίσκονται στο ναδίρ.
Στον πάτο, θα έλεγα, διότι η πραγματική κατάσταση είναι αυτή. Πρόκειται για δύο συμμάχους χώρες, μέλη του ΝΑΤΟ, που βρίσκονται σε πορεία καθημερινής σύγκρουσης.
Μία δήλωση του Ταγίπ Ερντογάν αρκεί για να πάρουν φωτιά τα «σύρματα» μεταξύ της Άγκυρας και της Ουάσιγκτον. Τα παραδείγματα είναι πολλά και τα έχουμε παραθέσει πολλές φορές. Κατά τη γνώμη μου, χωρίς να σημαίνει ότι έχω και 100% δίκιο, δύο πράγματα θα συμβούν:
Ή ο πρόεδρος της Τουρκίας θα συρθεί στα πόδια των Αμερικανών και θα ζητήσει ταπεινά συνεργασία. Ή η Τουρκία θα χαρακτηριστεί εξτρεμιστική Ισλαμική Δημοκρατία, όπως την αποκάλεσε τη νύχτα του πραξικοπήματος ο σημερινός υπουργός των Εξωτερικών της Αμερικής, Μάικ Πομπέο. Αν και έσβησε εκείνο το tweet, η πραγματικότητα είναι ότι έτσι ακριβώς σκέφτεται. Και δεν είναι ο μόνος στην κυβέρνηση της Αμερικής.
Ακόμα και οι γραφειοκράτες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που παραδοσιακά δικαιολογούν όλες τις τουρκικές απρέπειες, συντάσσονται με τους τεχνοκράτες και τα λεγόμενα «γεράκια» που βρίθουν στα επιτελεία του Ντόναλντ Τραμπ. Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, η μόνη οδός για τον Ερντογάν είναι η επιστροφή στο δυτικό «μαντρί».
Το νέο επιτελείο του Αμερικανού προέδρου αποτελείται από «σκληρά παιδιά», που πιστεύουν στην ισχύ της Αμερικής και δεν δέχονται καμία αμφισβήτηση, για το ποιος είναι ο αρχηγός και ποιοι είναι οι «σκύλοι»…
Απορώ: Δεν βλέπει ο ισλαμιστής πρόεδρος της Τουρκίας τι συμβαίνει στις χώρες και στους ηγέτες που σηκώνουν ανάστημα στην Αμερική; Τα παραδείγματα της Κίνας, της Βορείου Κορέας, του Ιράν και τόσων άλλων χωρών δεν τον προβληματίζουν; Δεν τον ανησυχούν; Οι κυρώσεις στα ευρωπαϊκά κράτη και τον Καναδά -όλες χώρες εταίροι των ΗΠΑ- δεν τον φοβίζουν; Γιατί τούτος ο πρόεδρος της Αμερικής, που δεν υποχωρεί ποτέ, θα συνεχίσει να τον ανέχεται. Όλα τα παραπάνω είναι «νόμιμα» ερωτήματα και πολύ λογικά. Και αφορούν και την Αμερική, από την ανάποδη βεβαίως: Γιατί η υπερδύναμη ανέχεται μέχρι σήμερα τα τερτίπια του Ταγίπ Ερντογάν; Τι είναι αυτό που την σταματά και γιατί ενώ η Τουρκία συμμάχησε με τους θανάσιμους εχθρούς της Αμερικής, τη Ρωσία και το Ιράν, συνεχίζει και την χαϊδεύει. Διότι βασικά αυτό συμβαίνει. Ο κ. Πομπέο κάλεσε στην Ουάσιγκτον τον κ. Τσαβούσογλου «επειδή οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους».
Στις 4 Ιουνίου, λοιπόν, ο
Τούρκος υπουργός θα ακούσει τα «θέλω» του Αμερικανού ομολόγου του. Οι
απαιτήσεις της Αμερικής είναι μεγάλες και δύσκολες. Ξεκινούν από τους
ρωσικούς S-400 και φτάνουν μέχρι τη βάση του Ιντσιρλίκ και τους
φυλακισμένους Αμερικανούς υπηκόους. Είναι η ώρα της αλήθειας και για την
Αμερική και για την Τουρκία.
Εάν ο κ. Τσαβούσογλου
φύγει χαμογελαστός από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τότε θα μετέφερε την
επιθυμία του κ. Ερντογάν να ξεκινήσει η ομαλοποίηση των σχέσεων μετά τις
εκλογές της 24ης Ιουνίου και εφόσον ο Τούρκος πρόεδρος είναι ο καθαρός
νικητής. Διότι εάν επιχειρηθεί νοθεία, η Αμερική δεν θα του δώσει
κάλυψη. Αυτό είναι σίγουρο. Εάν «δεν τα βρουν», όπως πιστεύουν οι
περισσότεροι, τότε τα μαντάτα θα είναι άσχημα και για γειτονικές χώρες
όπως το Ισραήλ. Το χειρότερο που θα συμβεί είναι ότι η Αμερική δεν θα
έχει την ισχύ (leverage) να επιβάλλεται στην Τουρκία.
Η 4η Ιουνίου είναι κοντά και όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Και η επαναπροσέγγιση, αλλά και η απόλυτη ρήξη…
https://hellasjournal.com/2018/06/ti-tha-epilexi-o-trab-gia-ton-provlimatiko-tagip-tin-apolyti-rixi-i-tin-epanaprosengisi/
Η 4η Ιουνίου είναι κοντά και όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Και η επαναπροσέγγιση, αλλά και η απόλυτη ρήξη…
https://hellasjournal.com/2018/06/ti-tha-epilexi-o-trab-gia-ton-provlimatiko-tagip-tin-apolyti-rixi-i-tin-epanaprosengisi/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου