Ρωμανίδης: «Ἡ Ρωμηοσύνη διαφέρει ἀπὸ τοὺς ἄλλους πολιτισμούς, γιατί ἔχει τὸν ἡρωισμὸ καὶ τὴν ἁγιωσύνη, δηλαδὴ τὸ ρωμαίϊκο φιλότιμο τὸ ὁποῖο δὲν ὑπάρχει στὸν εὐρωπαϊκὸ πολιτισμό»

Κατὰ παράκληση φίλων ἑτοίμασα γιὰ ἐκτύπωση αὐτὸ τὸ δοκίμιο χάρη ἐκείνων ποὺ συγκινοῦνται μὲ τὴν Ρωμηοσύνη μας, παρ' ὅλη τὴν ὀργανωμένη καὶ ἔντονη πλύση ἐγκεφάλου ποὺ δεχόμαστε γιὰ νὰ τὴν ἐγκαταλείψουμε καὶ νὰ τὴν ἀντικαταστήσουμε μὲ τὸν Γραικισμό,
τὸν ὁποῖο προσπαθοῦν οἱ Εὐρωπαῖοι νὰ μᾶς ἐπιβάλλουν ἀπὸ τὸν 9ο αἰώνα καὶ οἱ Ρῶσοι μετὰ τὴν Ἅλωση, ὅπως περιγράφουμε σὲ αὐτὸ τὸ δοκίμιο.

Αὐτὸ τὸ πόνημα εἶναι περίληψη τῶν ὅσων διδάσκω περὶ τῶν ἱστορικῶν καὶ ἰδεολογικῶν πλαισίων καὶ θεμελίων τῆς ρωμαίϊκης ὑπόστασης τοῦ Γένους.

Ὁ ἀναγνώστης θὰ διαπιστώσει ὅτι πολλὰ ἀπὸ τὰ ἐκτιθέμενα ἐδῶ, ἑρμηνευτικὰ ἀλλὰ καὶ ἱστορικά, ἀπουσιάζουν ἀπὸ τὰ ἐν χρήσει ἐνχειρίδια τῶν ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων τῆς Ἑλλάδας ὅπως...

καὶ ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ἐμφάνηση τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτὰ τὰ ἑρμηνευτικὰ καὶ ἱστορικὰ στοιχεῖα ὅπως ἐμφανίζονται στὴν Ἑλλάδα εἶναι πιστὴ παραλλαγὴ τῆς εὐρωπαϊκῆς, ρωσικῆς καὶ ἀμερικανικῆς περὶ αὐτῶν τῶν θεμάτων, ἐπιστήμης.

Τὰ περισσότερα γεγονότα ποὺ ἀναφέρονται σὲ αὐτὸ τὸ δοκίμιο, σὰν γεγονότα δὲν δημοσιεύονται γιὰ πρώτη φορά. Ἔχουν σχεδὸν ὅλα δημοσιευθεῖ καὶ ὑπάρχουν διάσπαρτα σὲ παλαιὰ καὶ νέα βιβλία, ξένα καὶ ἑλληνικά.

Ἡ προσφορὰ αὐτοῦ τοῦ βιβλίου εἶναι ἡ ρωμαίϊκη σύνθεση καὶ ἑρμηνεία τῶν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον γνωστῶν στοιχείων.

Ἀκριβῶς σὲ τοῦτο τὸ σημεῖο αὐτὴ ἡ μελέτη εἶναι ἀντίθεση καὶ διαμαρτυρία κατὰ τῆς εὐρωπαϊκῆς, ρωσικῆς, καὶ ἀμερικανικῆς σύνθεσης καὶ ἑρμηνείας, στὴν ὁποία ὑποδουλώθηκε ἡ Ρωμηοσύνη μέσω τοῦ Νεογραικισμοῦ ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν Ἑλλάδα.

Μὲ Γραικισμὸ καὶ Νεογραικισμὸ ἐννοοῦμε ὄχι τὸν Νεοελληνισμό, ἀλλὰ μόνο τὸ μὴ ρωμαίϊκο μέρος τοῦ Νεοελληνισμοῦ.

Ὁ Νεοογραικισμὸς ὅπως καὶ ὁ πρὶν τὴν Ἅλωση Γραικισμὸς εἶναι ἀπὸ τὴν φύση τους δουλεία χειρότερη τῆς Φραγκοκρατίας καὶ Τουρκοκρατίας.

Ἡ Φραγκοκρατία καὶ ἡ Τουρκοκρατία ἦταν ὑποδουλώσεις τοῦ σώματος.

Ὁ Γραικισμὸς καὶ Νεογραικισμὸς εἶναι ὑποδουλώσεις τοῦ πνεύματος.

Οἱ Ρωμηοὶ τῆς Φραγκοκρατίας καὶ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὅσοι δὲν ἀκολούθησαν τὸ παράδειγμα ἐκείνων ποὺ φράγκεψαν καὶ τούρκεψαν.

Οἱ σημερινοὶ ἐναπομείναντες Ρωμηοὶ ἀσφαλῶς δὲν τουρκεύουν ἀλλ' οὔτε φραγκεύουν οὔτε γραικεύουν.

Ὅπως οἱ Γραικοὶ πρὶν τὴν Ἅλωση εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ φράγκευσαν, ἔτσι καὶ οἱ Νεογραικοὶ γραίκεψαν καὶ ἔγιναν οἱ σημερινοὶ Γραικύλοι τῶν Εὐρωπαίων καὶ Ρώσων καὶ τώρα τῶν Ἀμερικάνων ἐξαδέλφων τῶν Εὐρωπαίων.

Τὸ γραικεύω εἶναι σχεδὸν ἴδιο μὲ τὸ φραγκεύω.

Σημαίνει σήμερα ἀμερικανεύω, ρωσεύω, φραντσεύω, γερμανεύω, δηλαδὴ γίνομαι πνευματικὸς δοῦλος τῶν ἔξω τῆς Ρωμηοσύνης.

Ὁ Ρωμηὸς γνωρίζει σαφῶς ὅτι ὑπάρχει μεγάλη διαφορὰ μεταξὺ συμμαχίας καὶ δουλείας. Γίνεται σύμμαχος μὲ ὁποιονδήποτε, ἐφ' ὅσον συμφέρει στὸ Ἔθνος, ἀλλὰ ποτὲ δοῦλος τῶν συμμάχων.

Ὁ Γραικύλος ὅμως νομίζει ὅτι συμμαχία σημαίνει πνευματικὴ δουλεία, δηλαδὴ συγχώνευση πολιτισμῶν καὶ σύγχυση ἰδεολογιῶν. Ὁ Γραικύλος δὲν γίνεται μόνο σύμμαχος, ἀλλὰ γίνεται καὶ θέλει νὰ γίνει ἕνα πράγμα μὲ τὸν σύμμαχο. Νομίζει ὅτι συμμαχία εἶναι τὸ νὰ προσφέρεται γιὰ ἔρωτα σὰν δούλη πρὸς κύριο γιὰ νὰ ἀποκτήσει ἰσχυρὸ προστάτη, ὁ ὁποῖος θὰ σώσει τὴν Ἑλλαδίτσα του. Ὁ Νεογραικίλος εἶναι συνεχιστὴς τῆς παράδοσης τῶν Γραικύλων πρὶν τὴν Ἅλωση, οἱ ὁποῖοι μᾶς κήρυτταν τὴν ἀνάγκη τῆς φράγκευσης τοῦ πνεύματος, γιὰ νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὴν δουλεία τοῦ σώματος.

Μὲ ἄλλα λόγια ὁ Γραικύλος φοβᾶται καὶ ἄρα οὔτε εἶναι οὔτε μπορεῖ νὰ εἶναι Ρωμηός, ἐφ' ὅσον φοβᾶται τὴν πνευματικὴ ἀνεξαρτησία καὶ ἐλευθερία. Θέλει ἐλευθερία τοῦ σώματος μόνο. Καὶ γι' αὐτὸ δὲν μπορεῖ καν νὰ φανταστεῖ ὅτι ἡ Ρωμηοσύνη ὄχι μόνο δὲν ὑποδουλώνεται πνευματικά, ἀλλὰ εἶναι μέσα στὸν κόσμο ἡγετικὴ πολιτιστικὴ δύναμη. Πῶς μπορεῖ ὁ Γραικύλος νὰ ἔχει αἰσθήματα καὶ πεποίθηση ἡγέτη, ὅταν εἶναι δοῦλος;

Ὁ Ρωμηὸς ἔχει ἡγετικὰ αἰσθήματα ἀπὸ τὴν Ρωμηοσύνη του.

Ὁ Γραικύλος τὸν ἡγέτη κάμνει μόνο μέσα στὴν Ἑλλαδίτσα του, ἀφοῦ τὰ ἡγετικά του αἰσθήματα καὶ τὴν πολιτικὴ του δύναμη ἀντλεῖ ἀπὸ πηγὴ ἔξω τῆς Ρωμηοσύνης καὶ ἐκτός τῆς Ἑλλαδίτσας του.

Ὁ Ρωμηὸς εἶναι ἀπὸ τὴν Ρωμηοσύνη του ἀετός. Οἱ Ρωμηοὶ εἶναι μεταξύ τους ἀετοὶ καὶ πρὸς τοὺς ξένους ἀετοί.

Ὁ Γραικύλος κάμνει τὸ λιοντάρι στοὺς Ρωμηοὺς μὲ τὴν βοήθεια τῶν ξένων, ἀλλὰ εἶναι φρόνιμο ποντικάκι στοὺς ξένους.

Δὲν ἐνδιαφέρει τὸν Ρωμηὸ τί λένε οἱ ξένοι γι' αὐτόν, γιατί τὰ κριτήριά του εἶναι ρωμαίϊκα.

Ὁ Γραικὸς ἀγωνίζεται νὰ βρεθεῖ σὲ θέση νὰ διατυμπανίζει τί καλὰ λένε οἱ ξένοι γι' αὐτόν, γιὰ νὰ ἀποδείξει τὴν ἀξία του, γιατί τὰ κριτήριά του δὲν εἶναι ρωμαίϊκα ἀλλὰ εὐρωπαϊκά, ρωσικὰ καὶ ἀμερικανικά.

Ὁ Ρωμηὸς εἶναι σκληρὸς καὶ ἐλεύθερος καὶ ποτὲ ἀφελής. Καὶ ὅταν τὸ σῶμα του ἢ τὰ συμφέροντά του σκλαβωθοῦν, κάμνει ἑλιγμοὺς καὶ ὑποκρίνεται ἀνάλογα μὲ τὶς περιστάσεις, γιὰ νὰ παραμείνει μὲ τὴν εὐφυία του ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο ἐλεύθερη ἡ Ρωμηοσύνη του. Μὲ περηφάνεια τὸν Καραγκιόζη κάμνει καὶ πάντοτε ἀδούλωτος ἀετὸς τῆς Ρωμηοσύνης παραμένει.

Ὁ Νεογραικισμὸς ἀρκετὰ ζημίωσε τὸ Ρωμαίϊκο μὲ τὴ λεγόμενη ξενομανία του, ἡ ὁποία εἶναι στὴν πραγματικότητα δουλοπρέπεια στὰ ἀφεντικά του.

Ἀκριβῶς ἐπειδὴ οἱ Νεογραικοὶ εἶναι χωρισμένοι μεταξὺ τῶν ἀφεντικῶν τους, συμπεριφέρονται ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλον Γραικύλο ὅπως τὰ ἀφεντικά τους. Οἱ Γραικύλοι τῶν Ρώσων φέρονται πρὸς τοὺς Γραικύλους τῶν Ἀμερικάνων ὅπως οἱ Ρῶσοι φέρονται πρὸς τοὺς Ἀμερικάνους καὶ ἀντιστρόφως. Τὸ ἴδιο κάμνουν οἱ Γραικύλοι τῶν Φραντσέζων, Ἄγγλων, Γερμανῶν, κ.λ.π.

Γι' αὐτὸ παρατηρεῖται τὸ περίεργο φαινόμενο νὰ ἐρωτεύεται ὁ Γραικύλος τὸν Ρῶσο φίλο του καὶ νὰ μισεῖ τὸν Γραικύλο τῶν Ἀμερικάνων καὶ ἀντίστροφα.

Τὸ παράδοξο εἶναι ὅτι ἕκαστος θεωρεῖ τὸν ἄλλο Γραικύλο ἐχθρὸ καὶ προδότη τοῦ Ἔθνους.

Ἐξ ἀπόψεως ὅμως Ρωμηοσύνης οἱ Γραικύλοι εἶναι ὅλοι προδότες.

Αὐτὸ ὅμως δὲν σημαίνει ὅτι ὁ Ρωμηὸς ἀποφεύγει τὶς συμμαχίες. Ὄχι. Ὀνειροπόλος καὶ ἀφελὴς δὲν εἶναι. Ἀλλὰ ποτὲ δὲν γίνεται πνευματικὰ ἢ σωματικὰ δοῦλος τοῦ συμμάχου. Γίνεται σύμμαχος πιστὸς στὰ συμφωνημένα ἀλλὰ ἰδεολογικὰ καὶ πνευματικὰ ἀδέσμευτος.

Αὐτὸ ὅμως δὲν σημαίνει πάλι ὅτι δέχεται μόνο τὰ ρωμαίϊκα καὶ τίποτα τὸ ξένο. Δέχεται ὁτιδήποτε τὸ καλὸ καὶ τὸ κάμνει ρωμαίϊκο. Ὅπως γίνεται σύμμαχος μὲ ὅποιο συμφέρει ἐθνικά, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ἀποκτᾶ ὅλα ὅσα χρειάζονται ἀπὸ τὴ σοφία τῶν ἐπιστημόνων τοῦ κόσμου, ἀλλὰ τὰ προσαρμόζει στὸν ρωμαίϊκο πολιτισμό του. Ποτὲ δὲν συγχέει τὶς θετικὲς ἐπιστῆμες μὲ τὸν πολιτισμό, ἀφοῦ γνωρίζει ὅτι καὶ ὁ βάρβαρος μπορεῖ νὰ ἔχει ἢ νὰ ἀποκτήσει καὶ νὰ προαγάγει τὶς θετικὲς ἐπιστῆμες, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσει αὐτὲς στὴν ὑποδούλωση καὶ καταστροφὴ τῶν ἀνθρώπων.

Γι' αὐτὸ ὁ Ρωμηὸς γνωρίζει ὅτι εἶναι πνευματικὰ ἡγέτης καὶ σὲ αὐτοὺς ποὺ εἶναι ὡς τεχνοκράτες καὶ ὡς οἰκονομικὴ δύναμη, ἡγέτες.

Ἀλλὰ οἱ Νεογραικοὶ ἔχουν τόσο πολὺ συνηθίσει νὰ συγχέουν τὸ τεχνοκρατικὸ καὶ τὸ οἰκονομικὸ στοιχεῖο μὲ τὴν πνευματικὴ ἡγεσία, ὥστε δὲν ἀντιλαμβάνονται πλέον τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι σήμερα πολιτιστικὸς ἡγέτης ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων ἐκτός τῆς Ἑλλαδίτσας τους.

Ὁ Γραικύλος νομίζει ὅτι τέτοια ἡγεσία εἶχαν μόνο οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες καὶ φαντάζεται τὸν ἑαυτό του ὡς τὸν φύλακα τῶν ἐρειπίων τους. Θεωρεῖ συνεχιστὲς καὶ ἡγέτες τοῦ πολιτιστικοῦ ἔργου τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων τοὺς Εὐρωπαίους. Δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ καταλάβει ὅτι μόνο ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι συνεχιστὴς καὶ ἡγέτης τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Γι' αὐτὸ ὁ Γραικύλος εἶναι ὁ κύριος συντελεστὴς στὴν καλλιέργεια τοῦ δουλοπρεποῦς φρονήματος τοῦ νεογραικικοῦ πνεύματος στὴν Ἑλλάδα. Ὁ Γραικύλος ἔχει ἐμπιστοσύνη στὰ ξένα ἀφεντικά του.

Ναὶ μὲν ὁ Ρωμηὸς ἔχει ἀπόλυτη πεποίθηση στὴν Ρωμηοσύνη του, ἀλλὰ οὔτε φανατικὸς οὔτε μισαλλόδος εἶναι καὶ οὔτε ἔχει καμία ξενοφοβία. Ἀντίθετα ἀγαπᾶ τοὺς ξένους ὄχι ὅμως μὲ ἀφέλεια.

Τοῦτο διότι γνωρίζει ὅτι ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ ὅλους τούς ἀνθρώπους καὶ ὅλες τὶς φυλὲς καὶ ὅλα τὰ ἔθνη χωρὶς διάκριση καὶ χωρὶς προτίμηση. Ὁ Ρωμηὸς γνωρίζει ὅτι ἡ Ρωμηοσύνη του κατέχει τὴν ἀλήθεια καὶ εἶναι ἡ ὕψιστη μορφὴ τῶν πολιτισμῶν. Ἀλλὰ κατανοεῖ ἄριστα τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὸν Ρωμηό, ὄχι ὅμως περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὸν κάτοχο τῆς ἀλήθειας ἀλλ' τὸ ἴδιο ἀγαπᾶ τὸν κήρυκα τοῦ ψέματος. Ἀγαπᾶ τὸν ἅγιο, ἀλλ' ἀγαπᾶ τὸ ἴδιο ἀκόμη καὶ τὸν διάβολο.

Γι' αὐτὸ ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι αὐτοπεποίθηση, ταπεινοφροσύνη, καὶ φιλότιμο καὶ ὄχι κίβδηλος αὐτοπεποίθηση, ἰταμότητα καὶ ἐγωισμός. Ὁ ἡρωισμὸς τῆς Ρωμηοσύνης εἶναι ἀληθινὴ καὶ διαρκῆς κατάσταση τοῦ πνεύματος καὶ ὄχι ἀγριότητα, βαρβαρότητα καὶ ἁρπακτικότητα.

Οἱ μεγαλύτεροι ἥρωες τῆς Ρωμηοσύνης συγκαταλέγονται μεταξὺ τῶν ἁγίων.

Ἡ Ρωμηοσύνη διαφέρει ἀπὸ τοὺς ἄλλους πολιτισμούς, γιατί ἔχει τὸ ἴδιο θεμέλιο γιὰ τὸν ἡρωισμὸ της ὅπως καὶ γιὰ τὴν ἁγιωσύνη της, δηλαδὴ τὸ ρωμαίϊκο φιλότιμο τὸ ὁποῖο δὲν ὑπάρχει στὸν εὐρωπαϊκὸ πολιτισμό. Παρόλα αὐτὰ οἱ Γραικύλοι ἀπὸ τὸ 1821 μέχρι σήμερα προπαγανδίζουν ὅτι πρέπει νὰ ἐγκαταλείψουμε τὴν Ρωμηοσύνη καὶ νὰ γίνουμε Εὐρωπαῖοι, γιατί δῆθεν ὁ εὐρωπαϊκὸς πολιτισμὸς εἶναι ἀνώτερος ἀπὸ τὴν Ρωμηοσύνη.

Τὸ δοκίμιο τοῦτο δὲν προσπαθεῖ νὰ ἀποδείξει τίποτα. Ἡ Ρωμηοσύνη δὲν ἀποδεικνύεται. Περιγράφεται. Δὲν χρειάζεται ἀπολογητές. Εἶναι ἁπλὰ αὐτὸ ποὺ εἶναι. Τὸ δέχεται κανεὶς ἢ τὸ ἀπορρίπτει. Γι' αὐτὸ τὰ παιδιὰ τῶν Ρωμηῶν ἢ παρέμεναν πιστοὶ καὶ σκληροὶ Ρωμηοὶ ἢ φράγκευαν ἢ τούρκευαν.

Καὶ σήμερα ἄλλοι παραμένουν Ρωμηοί, ἄλλοι ὅμως ἀμερικανεύουν, ρωσεύουν, φραντσεύουν, ἀγγλεύουν, δηλαδὴ γραικεύουν.

Στὸ παρελθὸν οἱ Ρωμηοὶ εἶχαν τὴν ἡγεσία καὶ ἦταν ὀργανωμένοι μὲ ρωμαίϊκη ἐπιστήμη καὶ παιδεία καὶ ἐπικρατοῦσαν στὸ Ρωμαίϊκο.

Μὲ τὴν ἵδρυση τῆς Ἑλλαδίτσας τῶν ἑλλαδιτσιστῶν ὅμως οἱ Ρωμηοὶ ἐκτοπίστηκαν ἀπὸ τὴν ἐξουσία καὶ ἀνέλαβαν αὐτὴν οἱ Γραικύλοι τῶν Μεγάλων Δυνάμεων καὶ ἵδρυσαν τὸν Νεογραικισμὸ μὲ ἐπίσημο πρόγραμμα νὰ μὴν εἴμαστε πλέον Ρωμηοὶ ἀλλὰ τὰ ταπεινὰ καὶ φρόνημα γραικύλα παιδιὰ τῶν Εὐρωπαίων καὶ Ρώσων.

Ὄχι μόνο ἔγινε αὐτὸ ἀλλὰ οὔτε προσπάθησαν οἱ Νεογραικύλοι νὰ τὸ ἀποφύγουν. Ἤσαν ὑπερήφανοι γιὰ τὴν ὑποδούλωσή τους στὸν πολιτισμὸ τῶν Εὐρωπαίων καὶ Ρώσων καὶ τὴν διατυμπάνιζαν σὲ ὅλες τὶς πολιτιστικές τους ἐκδηλώσεις, τὴν μουσική, τοὺς χορούς, τὴν ἀρχιτεκτονική, τὶς ἐνδυμασίες κ.λ.π.

Τὰ πρῶτα κόμματα τῆς "ἐλεύθερης" Ἑλλάδας δὲν ἦταν τὸ φραντσέζικο κόμμα, τὸ ἀγγλικὸ κόμμα καὶ τὸ ρωσικὸ κόμμα;

Καὶ μέχρι σήμερα ποὺ τὰ ὑπουργεῖα παιδείας καὶ ἐξωτερικῶν ἀποτελοῦν μέρος τῆς κομματικῆς πολιτικῆς, δὲν συνεχίζεται ἡ ἴδια κατάσταση;

Ἡ παιδεία καὶ ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ πρέπει νὰ εἶναι τὸ ἴδιο γιὰ ὅλους τούς Ρωμηοὺς καὶ ἔξω ἀπὸ κομματικὲς διαμάχες. Αὐτὸ ὅμως μπορεῖ νὰ γίνει μόνο ὅταν ἡ ἐπιστήμη τῆς Ἑλλάδας ποὺ ἔχει σχέση μὲ θέματα πολιτισμοῦ ξαναβρεῖ τὰ ρωμαίϊκα κριτήρια καὶ μὲ βάση αὐτὰ ξαναδημιουργήσει ἢ ἀναστήσει τὴν ἀδέσμευτη ἀπὸ τὶς περὶ Ρωμηοσύνης πλαστογραφίες τῶν ξένων, ἐπιστήμη.

Μπρὸς στὸ μέγεθος τοῦ προκειμένου θέματος αὐτὸ τὸ βιβλίο εἶναι μία προσπάθεια ὄχι λύσης ἀλλ' ἁπλὰ ἀποκάλυψης σημαντικῶν προβλημάτων ἢ θεμάτων τὰ ὁποία ἐμποδίζουν στὴν ἀνάπτυξη μίας ρωμαίϊκης θεώρησης τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας τοῦ Γένους.

Οὐσιαστικὰ τὸ πόνημα τοῦτο εἶναι προσκλητήριο στοὺς Ρωμηοὺς καὶ τὲς Ρωμαίγισσες (ὅπως τὶς ὀνομάζει ὁ Μακρυγιάννης) νὰ ἀναλάβουν τὸν ἐπιστημονικὸ ἀγώνα, νὰ ἀναστήσουν τὴν Ρωμηοσύνη ἀπὸ τὸν ἐπιστημονικὸ θάνατο, τὸν ὁποῖο ἐπεξεργάστηκαν γι' αὐτὴν 1) οἱ Φράγκοι ἀπὸ τὸν 9ο αἰώνα, 2) οἱ Ρῶσοι μετὰ τὴν Ἅλωση, 3) οἱ Γραικοὶ πρὶν τὴν Ἅλωση καὶ 4) οἱ Νεογραικοὶ τῆς δούλης στοὺς Εὐρωπαίους καὶ Ρώσους Ἑλλαδίτσας τοῦ 19ου αἰώνα, οἱ ὁποῖοι μετέτρεψαν τὴν ρωμαίϊκη Ἐπανάσταση τοῦ 1821 σὲ ἥττα τῆς Ρωμηοσύνης καὶ θρίαμβο τοῦ Γραικισμοῦ τοῦ Καρλομάγνου καὶ τοῦ Νεογραικισμοῦ τῶν "Φιλελλήνων" τῶν Μεγάλων Δυνάμεων.

Τὰ χρώματα τοῦ ἐξώφυλλου εἶναι τὰ χρώματα τῆς Ρωμηοσύνης ποὺ διασώζονται μέχρι σήμερα στὰ λάβαρα τῶν Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ἱεροσολύμων.

Ὁ χρυσὸς ἀετὸς εἶναι ἡ Ρωμηοσύνη τῶν ρωμαίϊκων τραγουδιῶν καὶ ἡ καρδιὰ τοῦ ἀετοῦ εἶναι ὁ χρυσὸς σταυρός.

Ἡ σημαία τῆς Ρωμηοσύνης εἶναι ὁ χρυσὸς σταυρὸς ἐπάνω σὲ κόκκινο πανί.

Κάποτε οἱ Ρωμαίϊσσες ἔβαφαν τὰ μαλλιὰ τους κόκκινα καὶ φοροῦσαν φουστάνια μὲ τὰ ἐθνικὰ αὐτὰ χρώματα.

Γιὰ τοὺς Ρωμηοὺς τὰ ἐθνικὰ χρώματα καὶ σύμβολα δὲν εἶναι συζητήσιμα. Εἶναι ρωμαίϊκα.

Οἱ Γραικύλοι ποτὲ δὲν θὰ τὰ ἐπαναφέρουν χωρὶς τὴν ἄδεια τῶν ἀφεντικῶν τους.

Ὁ Ρωμηὸς ἀφεντάδες δὲν ἔχει καὶ θὰ τὰ ἐπαναφέρει μαζὶ μὲ τὸ προγονικό τοῦ Γένους σύνθημα:

« Ἡ Ρωμανία Νικᾶ »

Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

14 Σεπτεμβρίου 1974

Ἰωάννης Σ. Ρωμανίδης

Μεταφορὰ πρὸς τή δημοτική ἀπό τὸν Δ. Ν. Λόγγου

Ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ βιβλίου «Ρωμηοσύνη, Ρωμανία, Ρούμελη» τοῦ πατρὸς Ἰωάννου Ρωμανίδου

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr