Μαυρόπους, Ιωάννης (11ος αι.)
Βυζαντινός λόγιος και ποιητής. Σπούδασε
ρητορική, λογική, μεταφυσική, ηθική, μαθηματικά, φυσικά, νομικά και λατινικά.
Διακρίθηκε για την ευρυμάθεια και την ευφυΐα του, καθώς επίσης για την
πολύπλευρη δράση του. Συνέταξε τη Νεαρά, τη σχετική με τη λειτουργία της
νομικής σχολής, επί Κωνσταντίνου Θ’ Μονομάχου (1042-55) και, για σύντομο
χρονικό διάστημα, δίδαξε φιλοσοφία στην Ανώτερη Σχολή της Κωνσταντινούπολης,
προτού διοριστεί μητροπολίτης Ευχαΐτων της Μικράς Ασίας. Μερίμνησε για τη βελτίωση
της εκκλησιαστικής μουσικής και θεωρείται πως ο ίδιος θέσπισε τη γιορτή των
Τριών Ιεραρχών. Έγραψε μεγάλο αριθμό ιαμβικών ποιημάτων, εκκλησιαστικούς ύμνους
καθώς και επιγράμματα (ποιητικό είδος, το οποίο είχε ανθήσει ιδιαίτερα την
εποχή εκείνη). Άφησε επίσης επιστολές και πολλούς εκκλησιαστικούς λόγους. Ήταν
δάσκαλος του Μιχαήλ Ψελλού, ο οποίος του αφιέρωσε και εγκώμιο.
Ἐκκλησία καί οἱ Ἀρχαῖοι. Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρῶν καί
Οἰνουσσῶν κ. Μάρκου