Η Αγία Σοφία και η Μεγάλη Ιδέα

 

 Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Η 24^η Ιουλίου 2020 , η μέρα που οι Τούρκοι μαζεύτηκαν στην Αγία Σοφία για να προσευχηθούν στον Αλλάχ τους, είναι μια μέρα θριάμβου για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία αλλά και για την ίδια την Αγία Σοφία .
Οι Τούρκοι , τη μέρα αυτή , υποταγμένοι , ταπεινωμένοι και ντροπιασμένοι , εθνικά , πολιτιστικά και θρησκευτικά , αναγνωρίζουν εμπράκτως πως η Αγία Σοφία - ως Ιδέα και Αξία - μηδενίζει , εξαφανίζει και μετατρέπει σε «στάχτη και σποδό» τα 3.500 ισλαμικά τεμένη που έχουν στην Κωνσταντινούπολη και τους αναγκάζει  να προσέλθουν μέσα στο ανυπέρβλητο μεγαλείο της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας , να στρώσουν τα χαλάκια τους και να χτυπάνε το κούτελό τους στα μάρμαρα του Ιουστινιανού , γονατισμένοι μπροστά στα πόδια της  Παναγίας , του Χριστού , του Προδρόμου και των Χερουβείμ , που  τους ατενίζουν θριαμβικά από ψηλά κι ας τους έβαλαν μπροστά κουρτίνες .
Αξίζει να σημειωθεί ότι ακριβώς απέναντι από την Αγία Σοφία και σε κοντινή απόσταση υπάρχει το Μπλε Τζαμί («Σουλταναχμέτ» ή αλλιώς το Τζαμί του Σουλτάνου Αχμέτ Α΄) το οποίο έχτισαν οι Τούρκοι  μεταξύ 1609 και 1615 με μοναδικό σκοπό και φιλοδοξία να ξεπεράσουν τη λαμπρότητα και το μεγαλείο της Αγίας Σοφίας . Όμως , παρ’  ό,τι επιστράτευσαν  «λυτούς και δεμένους» κι έριξαν στην κατασκευή του θησαυρούς ολόκληρους χρημάτων και υλικών , όταν το  τέλειωσαν , διαπίστωσαν πως  το όνειρό τους ήταν εφήμερος καπνός και πως το Μπλε Τζαμί θα ζούσε εις τους αιώνας των αιώνων κάτω από τη σκιά και το δέος της Αγίας Σοφίας .
Αντί , λοιπόν , να χτυπάμε θλιβερά τις καμπάνες και να κάνουμε αμήχανες δηλώσεις ανούσιες , μόνο και μόνο για να καταπραΰνουμε τις διαμαρτυρόμενες για την ολιγάρκειά  μας συνειδήσεις μας , ας αφήσουμε την Αγία Σοφία να γίνει και πάλι Αλύτρωτο Ιερό Εθνικό Σύμβολο  κι όχι μονάχα μια ονείρου σκιά κι ένα διαρκές εθνικό «μυξόκλαμα» .
 (Φυσικά , ο χαρακτηρισμός μου δεν αφορά το υποδειγματικό κείμενο καρδιάς του Μητροπολίτη μας , κ.κ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ , το οποίο , όπως και τα σχετικά κηρύγματά του , είναι γεμάτο από Ορθόδοξα – Εθνικά μηνύματα και αληθινό πόνο ψυχής).
Οι παλαιοί Έλληνες , όταν έχασαν την Πόλη και την Αγια – Σοφιά δεν έσκυψαν το κεφάλι μοιρολατρικά . Αν σκλαβώθηκαν υλικά , η ψυχή και το πνεύμα τους έμεινε αδούλωτο και πάντα το Φως που έκαιγε μπροστά τους φώτιζε ένα δρόμο :

«Πάλι με χρόνια με καιρούς , πάλι δικά μας θα ’ναι» .

 Όλες οι παραδόσεις , όλα τους τα τραγούδια , κάθε ψυχικό και πνευματικό τους γέννημα και θρέμμα  ήταν προσανατολισμένα σ’ αυτό το Φως . Κι αυτό το Φως ήταν που παρέδιδαν από γενιά σε γενιά σαν ιερή παρακαταθήκη .  Ήρθε στιγμή , όμως , που  η Ελλάδα , αποχαυνωμένη από τα «ματζούνια» των Δυτικών και των Φραγκολεβαντίνων  , βάφτισε το Φως αυτό «Μεγαλοϊδεατισμό»  , το περιέγραψε με χρώματα μελανά και το πέταξε στον Καιάδα μαζί με άλλες πολλές εθνικές Αξίες και Ιδανικά  .  Και φτάσαμε σήμερα να ντρέπεται κανένας να μιλήσει για  τη «Μεγάλη Ιδέα» , την ίδια ώρα που οι Τούρκοι  και άλλοι «γείτονες» , βάζουν  συνεχώς ζητήματα διεκδίκησης του εθνικού μας χώρου .
Κι όμως η Ιστορία μαρτυρά την αλήθεια : Η «Μεγάλη Ιδέα» έθρεψε στα 400 χρόνια της σκλαβιάς τα όνειρα των Ραγιάδων κι έφερε τη Λευτεριά «απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά» και η «Μεγάλη Ιδέα» έφερε τη Λύτρωση της Μακεδονίας μας  , τον διπλασιασμό της Ελλάδας και τη Δόξα των Βαλκανικών Πολέμων και του ’40 .  Στον αντίποδα , το σβήσιμο της Μεγάλης Ιδέας  έφερε την απώλεια της Β. Ηπείρου , τη διχοτόμηση της Κύπρου , την ντροπή των Ιμίων , την παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας  και τη μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα της υποχωρητικότητας , του δισταγμού και της έλλειψης οράματος για το μέλλον , με ορατή την απειλή της σμίκρυνσής της στον χάρτη αλλά και της εξαφάνισης του Ελληνικού Έθνους από προσώπου γης .
Σαν Έθνος , στις μεγάλες στιγμές μας , είχαμε πάντα  μέσα μας αναμμένες δυο Ιερές Φωτιές  , μία στο Νου και  μία στην Ψυχή μας . Εδώ και πολλά χρόνια  οι φωτιές αυτές έχουν , δυστυχώς , σβήσει . Είναι , τώρα , μια ευκαιρία να τις ανάψουμε ξανά απ’ το Άσβεστο Καντήλι της Αγια – Σοφιάς . 

https://notospress.gr