Το ξερό αντίδωρο - Μία αληθινά συγκλονιστική ιστορία!!!

Η ιστορία, που θα σας αφηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή, όσα απίστευτα στοιχεία και αν έχει. Συνέβη στις αρχές Δεκέμβρη 2007.
Οι έννοιες και οι φροντίδες της καθημερινότητας με είχαν καταβάλει εκείνο τον καιρό και ιδιαίτερα κάποιες οικογενειακές υποθέσεις μου είχαν προκαλέσει μεγάλη στεναχώρια. Τέλος πάντων σκεφτόμουν, τα έχει αυτά η ζωή. Αυτό, όμως, που ένοιωσα εκείνο το πρωί ήταν για μένα -έτσι σκεφτόμουν τότε- τελειωτικό.

Ένα άλλο «Εν τούτω νίκα»

Όλοι μας γνωρίζουμε από τα μαθητικά μας χρόνια την ιστορία του Μεγάλου Κωνσταντίνου και ειδικότερα τη θεοσημία με το όραμα του σταυρού και τη φράση «Εν τούτω νίκα». Ωστόσο η ιστορία μας παραδίνει ένα παραπλήσιο γε­γονός από την ίδια εποχή, που δεν το γνωρίζουμε, αν και είναι εξίσου ενδιαφέρον. Το περιστατικό αυτό συνέβη στο Ρωμαίο Αύγουστο (αυτοκράτορα) Λικίνιο.

ΠΡΟΤΥΠΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΗ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

1. Το «ξύλο» του παραδείσου, για το οποίο γίνεται λόγος στα πρώτα κεφάλαια της Γένεσης (1-2), προτυπώνει σύμφωνα με αρκετούς Πατέρες της Εκκλησίας μας τον Τίμιο Σταυρό του Χριστού...

2. Τα ξύλα που τοποθέτησε ο Αβραάμ για τη θυσία του υιού του Ισαάκ, προτυπώνουν το Σταυρό του Κυρίου, ο δε Ισαάκ είναι τύπος του θυσιασθέντος Θεού – του Ιησού Χριστού.

Προζύμι δίχως μαγιά με το βασιλικό του Τιμίου Σταυρού.

φωτό από την ενορία του Αγίου Νικολάου Σιάτιστας

Αρκετές νοικοκυρές πιστές στην παράδοση, που ακόμα ζυμώνουν στο σπίτι τους, συνεχίζουν να συντηρούν ένα ευλογημένο έθιμο, που είναι ταυτόχρονα και ένα θαύμα. Αυτό γίνεται δύο φορές το χρόνο...

Η παγκόσμιος Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού.

Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος
Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

Ἡ σωτηριολογική ἐνέργεια τοῦ Σταυροῦ ὀφείλεται στόν σαρκί σταυρωθέντα Θεό - τόν ἀπαθῆ Θεότητι - πού θυσιάσθηκε ἐπ᾽ Αὐτοῦ καί Τόν κατέστησε τρισμακάριστο ξύλο...

Σέ κάθε ἁγιαστική πρᾶξι, ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τόν Τίμιο Σταυρό γιά νά θυμίζη στούς πιστούς ὅτι ἡ κατά Θεόν θυσία εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεσις εἰσόδου μας στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Μια συγκλονιστική ιστορία από τη Μικρασιατική καταστροφή.

Βλάση Αγτζίδη 

Η αφήγηση ενός αιχμαλώτου των Τούρκων – Ηλία Βενέζη.

«Ενα πρωί μάς παίρνουν καμιά εξηνταριά σκλάβους, για μικρή αγγαρειά. Είναι λίγο όξω απ’ τη Μαγνησά. Δίπλα στις ράγες του σιδηρόδρομου τελειώνει μια μεγάλη χαράδρα, ανάμεσα στο Σίπυλο. Τη λέν «Κηρτίκ-ντερέ”. Μες σ’ αυτήν τη χαράδρα λογαριάζαν πως θα σκοτωθήκαν ίσαμε σαράντα χιλιάδες χριστιανοί απ’ τη Σμύρνη και τη Μαγνησά, αρσενικοί και θηλυκοί. Τις πρώτες μέρες της καταστροφής. Τα κορμιά λιώσανε το χειμώνα, και το νερό της χαράδρας που κατέβαινε από ψηλά έσπρωξε τα κουφάρια προς τα κάτω… Λοιπόν η δουλειά όλη τη μέρα ήταν να σπρώξουμε τα κουφάρια, που ατάχτησαν, προς τη μέσα. Να μη φαίνουνται.

Σταυρός απ' το Αϊβαλί...

ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ
   Όταν έφυγε από το σπίτι της ήταν 5 ετών και η μάνα της 22. Λίγα πράγματα θυμόταν από εκείνη την εποχή, οι αναμνήσεις είχαν τη μορφή ξεθωριασμένων καρτ-ποστάλ, ασύνδετων μεταξύ τους: Ένα δέντρο στην αυλή με μια μεγάλη κούνια δεμένη σ’ ένα χοντρό κλαδί, ένα μωρό ντυμένο στα λευκά, ενα μαγαζί που μύριζε κανέλα, τη μάνα να κλαίει, χιλιάδες ανθρώπους συγκεντρωμένους, μια βάρκα, τέτοια. Το μεγαλύτερο κομμάτι των αναμνήσεών της είχε διαμορφωθεί αργότερα, μέσα από τις διηγήσεις και τον θρήνο που δεν σταμάτησαν ποτέ. Μπορούσε να πει την ιστορία του ξεριζωμού με κάθε λεπτομέρεια, επειδή την είχε ακούσει τόσες φορές, τη ζούσε κάθε μέρα στο σπίτι του θείου της όπου εγκαταστάθηκαν, την έβλεπε στα μαύρα ρούχα της μάνας της και στα πάντα πρισμένα της μάτια.