Του Γιώργου Μητραλιά
Όταν
τον περασμένο Νοέμβριο γράφαμε ότι «ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς δεν
είναι παίξε-γέλασε» (1) σίγουρα δεν φανταζόμαστε ότι τρεις μήνες
αργότερα θα μετατρεπόταν από αξιοπερίεργο «σοσιαλιστή» ανταγωνιστή της
Κας Χίλαρι Κλίντον για το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών σε αληθινό
εφιάλτη όχι μόνο αυτής αλλά και ολάκερου του αμερικανικού κατεστημένου!
Και όταν επίσης γράφαμε ότι «η Κα Κλίντον, που διαθέτει την ολόθερμη υποστήριξη του μεγάλου αμερικανικού (και διεθνούς) κεφαλαίου, θα πάρει τελικά το χρίσμα έστω και αν ο καλός Μπέρνι Σάντερς συγκεντρώνει και ξεσηκώνει τεράστια πλήθη όπου εμφανίζεται», είναι φανερό ότι θεωρούσαμε περίπου εξωπραγματικό αυτό που όμως συμβαίνει πια σήμερα στις ΗΠΑ: να βλέπουμε ακόμα και τα μεγάλα αμερικανικά ΜΜΕ να κρίνουν «εξαιρετικά αμφίρροπη» τη μονομαχία Κλίντον-Σάντερς και να προβλέπουν ότι «όλα είναι δυνατά» στους εννιά μήνες που απομένουν μέχρι να ολοκληρωθεί η αναμέτρηση του ηλικιωμένου «σοσιαλιστή» με τη μεγάλη ευνοούμενη του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου της πλανητικής υπερδύναμης!
Και όταν επίσης γράφαμε ότι «η Κα Κλίντον, που διαθέτει την ολόθερμη υποστήριξη του μεγάλου αμερικανικού (και διεθνούς) κεφαλαίου, θα πάρει τελικά το χρίσμα έστω και αν ο καλός Μπέρνι Σάντερς συγκεντρώνει και ξεσηκώνει τεράστια πλήθη όπου εμφανίζεται», είναι φανερό ότι θεωρούσαμε περίπου εξωπραγματικό αυτό που όμως συμβαίνει πια σήμερα στις ΗΠΑ: να βλέπουμε ακόμα και τα μεγάλα αμερικανικά ΜΜΕ να κρίνουν «εξαιρετικά αμφίρροπη» τη μονομαχία Κλίντον-Σάντερς και να προβλέπουν ότι «όλα είναι δυνατά» στους εννιά μήνες που απομένουν μέχρι να ολοκληρωθεί η αναμέτρηση του ηλικιωμένου «σοσιαλιστή» με τη μεγάλη ευνοούμενη του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου της πλανητικής υπερδύναμης!
Όμως,
το άρθρο του περασμένου Νοεμβρίου δεν περιοριζόταν να πληροφορήσει τον
Έλληνα αναγνώστη για το «φαινόμενο Σάντερς». Κύρια επιδίωξή του ήταν να
κινήσει το ενδιαφέρον της αριστεράς για τον Σάντερς-γνώστη της ελληνικής
κρίσης και ένθερμο υποστηρικτή της αντίστασης του ελληνικού λαού. Και
απώτερος στόχος του, να ενθαρρύνει αυτή την ελληνική αριστερά να βγάλει
τα απαραίτητα συμπεράσματα, δηλαδή να εκμεταλλευτεί έμπρακτα αυτή την
ανέλπιστη ένθερμη υποστήριξη –αληθινό μάννα εξ ουρανού- που ερχόταν
μάλιστα μέσα από τη καρδιά του ιμπεριαλιστικού τέρατος.
Δυστυχώς,
τρεις μήνες αργότερα πρέπει να παραδεχτούμε ότι τίποτα δεν άλλαξε από
τότε που γράφαμε ότι «συνιστά μέγα σκάνδαλο το γεγονός ότι οι δεκάδες
τοποθετήσεις και άλλες τόσες δημόσιες ενέργειες κατά της Τρόϊκας και
υπέρ της απελευθέρωσης των Ελλήνων πολιτών από τα δεσμά του χρέους από
μέρους ενός Αμερικανού πολιτικού πρώτου μεγέθους σαν τον γερουσιαστή
Σάντερς, όχι μόνο δεν έχουν τύχει της παραμικρής εκμετάλλευσης από τις
ελληνικές κυβερνήσεις αλλά και παραμένουν εντελώς άγνωστες στη χώρα μας
τουλάχιστον εδώ και ένα χρόνο!». Και για να γίνουμε ακόμα πιο σαφείς,
τονίζαμε ότι «για να αντιληφθούμε μάλιστα το μέγεθος αυτού του σκανδάλου
–για το οποίο υπάρχουν φυσικά συγκεκριμένες ευθύνες συγκεκριμένων
πολιτικών και δημοσιογράφων- αρκεί να θυμίσουμε ότι αυτός ο Μπέρνι
Σάντερς δεν είναι κάποιος από τους δεκάδες τάχα «φιλέλληνες» ξένους
πολιτικούς που μας σερβίρουν τακτικά τα ελληνικά ΜΜΕ και οι κυβερνήτες
μας, αλλά ένας (ανεξάρτητος και σοσιαλιστής) πολιτικός που επειδή
διεκδικεί σήμερα με αξιώσεις την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών της
Αμερικής, βρίσκεται καθημερινά στο επίκεντρο της αμερικανικής και
παγκόσμιας επικαιρότητας!».
Παρά τα όσα έχουν μεσολαβήσει, ακόμα
και τώρα τα ελληνικά –και όχι μόνο- ΜΜΕ, αλλά και σύσσωμο το πολιτικό
προσωπικό της χώρας «σνομπάρουν» επιδεικτικά τον γερουσιαστή Σάντερς και
τα κατορθώματά του, και αρνούνται να κάνουν το καθήκον
τους, δηλαδή να πληροφορήσουν τους Έλληνες πολίτες για την προέλαση ενός
Αμερικανού πολιτικού που υποστηρίζει το ‘Όχι του ελληνικού λαού στους
πιστωτές του και αμφισβητεί τη νομιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους
πολύ περισσότερο από όλους μαζί τους βουλευτές του ελληνικού
Κοινοβουλίου! Και το τραγικότερο είναι ότι αντί να κεντρίσει το
ενδιαφέρον της ελληνικής αριστεράς, το ταπεινό άρθρο του περασμένου
Νοεμβρίου κίνησε το ενδιαφέρον του ίδιου… του Μπέρνι Σάντερς και των
υποστηρικτών του: φιλοξενήθηκε στα επίσημα και ημιεπίσημα σάϊτ της
προεκλογικής του καμπάνιας, όπως εξάλλου και σε μεγάλα σάϊτ της
αμερικανικής αριστεράς, επιβεβαιώνοντας έτσι στη πράξη ότι οι σνομπ, οι υπερόπτες και τα «βαριά πεπόνια» δεν απαντώνται πάντα εκεί που λογικά θα το περίμενε κανείς…
Φυσικά,
με τον Μπέρνι Σάντερς να έχει γίνει σοβαρότατος διεκδικητής του
προεδρικού χρίσματος και κυρίως, να φέρνει τα πάνω κάτω καθώς συμβάλλει
πλέον αποφασιστικά στη δημιουργία ενός μαζικού διεκδικητικού κινήματος
της αμερικανικής νεολαίας και των «από κάτω», το ζήτημα για εμάς δεν
είναι πια η αντιπαραβολή των θέσεών του για το ελληνικό χρέος με τις
«θέσεις» και πρακτικές του όποιου δύσμοιρου… κ. Βούτση. Όλα αυτά είναι
πια ξεπερασμένα και μάλλον τριτεύουσας σημασίας καθώς το μεγάλο
ζητούμενο σήμερα είναι να αναλάβει η ελληνική ριζοσπαστική
αριστερά τις ευθύνες που της φορτώνει η εμφάνιση στο πολιτικό προσκήνιο
της αμερικανικής υπερδύναμης ενός αληθινού λαϊκού μαζικού κινήματος που θα μπορούσε να γίνει ο πολυτιμότερος και πιο ανιδιοτελής διεθνής σύμμαχός της! Ιδού λοιπόν η Ρόδος ιδού και το πήδημα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου