Η δύναμη του παραδείγματος.

Συμβουλές χωρίς εφαρμογή δεν φέρουν αποτέλεσμα. Το παιδί αναζητεί πρότυπα. Δεν είναι αρκετό να μην βρίσουν οι γονείς. Απαραίτητο είναι το καλό παράδειγμά τους.

Δεν ξεγελιέται το παιδί με λόγια. Παρακολουθεί κατά πόσο αυτά που λένε οι γονείς τα πράττουν. Και έρχεται στιγμή κατά την οποία με αφελότητα τα παιδιά λένε στους γονείς: «Συ μπαμπά, μαμά, γιατί το κάνεις αυτό, που σε μένα λες, να μη το κάνω;». Και τότε παρουσιάζει αντιπάθεια προς καθετί το χριστιανικό το παιδί. Αντιδρά διότι βλέπει τη μητέρα και τον πατέρα να μη νηστεύουν. Να μη κοινωνούν. Να διώχνουν τον πτωχό που κτυπά την πόρτα του σπιτιού τους.
Έπειτα τι βλέπει το παιδί στην κοινωνία που ζει; Κάθε άλλο παρά το καλό παράδειγμα. Τόσες ασχήμιες, απρεπή, σκανδαλιστικά παραδείγματα. Έρχεται κατόπιν στο σπίτι και τι ακούει και τι βλεπεί; Εάν οι γονείς δεν ζουν με φόβο Θεού, πώς να αποτοξινωθεί; Και δεν θα φθάσει στο σημείο να πει, τέτοιοι είναι όλοι οι μεγαλύτεροί μου;

Ενώ εάν οι γονείς είναι ευσεβείς; Θα πει, το παράδειγμα των γονέων θα μιμηθώ, όχι των ανθρώπων του κόσμου.
Όταν όμως η μητέρα καλλωπίζεται, χαρτοπαίζει ο πατέρας, καπνίζουν και οι δύο γονείς, δεν θα πρέπει να απορούν οι γονείς πως η κόρη τους επιδίδεται στα λούσα, ο γιός θυμώνει, καπνίζει και βωμολοχεί και επιστρέφει αργά στο σπίτι.
Αν θέλουν λοιπόν οι γονείς να παιδαγωγήσουν τα παιδιά τους έτσι, ώστε να μη πάνε χαμένοι οι κόποι τους, ας γνωρίζουν ότι το δικό τους παράδειγμα είναι εκείνο που θα επιδράσει κατά τρόπο θετικό ή αρνητικό. Αυτό θα αντιγράψουν τα παιδιά.

Πηγή: «Το Μυστήριο του Στεφανώματος», Αρχιμ. Καλλιστράτου Λυράκη (+), Αθήνα 2005 

http://makkavaios.blogspot.gr/2015/01/blog-post_10.html