Ἰωάννης Ἀσλανίδης: ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ

- Ὅλοι γνωρίζουμε τὴ Ρήση τοῦ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ: « Αὐτοὶ ποὺ μελέτησαν προσεκτικὰ τὸν τρόπο διακυβέρνησης τῶν Ἀνθρώπων, πρέπει νὰ ἔχουν πεισθεῖ πὼς ἡ τύχη τῶν ἐθνῶν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευση τῶν Νέων».

- Ἐπειδή! Οἱ κομματικὲς ἀντιπαραθέσεις πρέπει νὰ συντηροῦνται σὲ ὅλα τὰ θέματα, αὐτὸς εἶναι ὁ κανόνας γιὰ τὴν Ἑλλάδα, γιὰ αὐτὸ τὴν ‘'Ἀριστεία'' ἀλλιῶς τὴν βλέπουν οἱ τῆς Ἀριστερῆς διανόησης Ἕλληνες καὶ ἀλλιῶς οἱ Δημοκρατικοὶ φιλελεύθεροι καὶ Δεξιοὶ.

-Κατὰ τὸν Ὅμηρο, τὴν συμβουλὴ « Αἰὲν Ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων» (Πάντα νὰ ἀριστεύεις καὶ νὰ εἶσαι ἀπὸ τοὺς ἄλλους ὁ καλύτερος), δίδει ὁ ΠΗΛΕΑΣ στὸ υἱὸ του ΑΧΙΛΛΕΑ, ὅταν ἔφευγε γιὰ τὴν ΤΡΟΙΑ (ΙΛΙΑΔΑ Λ,784). Τὴν ἴδια συμβουλὴ δίδει ἐπίσης καὶ ὁ ΙΠΠΟΛΟΓΟΣ στὸν υἱὸ τοῦ ΓΛΑΥΚΟ, ἀρχηγὸς τῶν Λυκείων καὶ ἀντίπαλος τῶν Ἀχαιῶν (Ἰλιάδα Ζ,128). Τὸ παράγγελμα αὐτὸ ἔγινε τὸ θεμελιῶδες ἠθικὸ ἰδανικό, ἀπὸ τὸν Ἀρχαῖο Ἑλληνικὸ Κόσμο, νὰ φθάνει στὶς ἡμέρες μας σὲ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα.

-Ἡ χαρακτηριστικότερη ἐκδήλωσή του βρίσκεται στὴν θεσμοθέτηση τῶν πολυάριθμων ποικιλώνυμων ἀγώνων. Τὸ ἰδεῶδες αὐτὸ ἔγινε ἡ αἰτία γιὰ τὴν δημιουργία πάνπολλων ὑπέροχων μορφῶν ἐπιτυχιῶν ἀτομικῶν ἀλλὰ καὶ συλλογικῶν. Ὅμως! Ὑπῆρξαν καὶ περιπτώσεις αἰτία ἀχαλίνωτης φιλοδοξίας τοῦ ἀσίγαστου φθόνου καὶ τῆς διαίρεσης.

-Οἱ τῆς ἀριστερῆς διανόησης Ἕλληνες, ἀπὸ τὸν ὁρισμὸ ποὺ δίδει τὸ λεξικὸ στὴν πασίγνωστη Ὁμηρικὴ φράση κρατοῦν τὴν τελευταία «Ὑπῆρξε ἐπίσης ἕνα ἀπὸ τὰ ἀπώτερα αἴτια τῆς ἀχαλίνωτης φιλοδοξίας τοῦ ἀσίγαστου φθόνου καὶ τῆς διαίρεσης» καί! Ἐπ᾿ αὐτοῦ ρωτοῦν: ‘'Εἶναι αὐτὲς οἱ ἀξίες καὶ τὰ ἰδανικὰ ποὺ θὰ θέλαμε νὰ ἐμφυσήσουμε στὰ παιδιά μας;'' Ἄς τὸ ἀναρωτηθοῦμε...

-Εἶναι ἀπαράδεκτο νὰ στήνουμε ἀλήθειες ἀπὸ τὶς σπάνιες ἐξαιρέσεις, ἁπλᾶ γιὰ νὰ διαφωνοῦμε. Καί! Ὅταν κάποιος προσπαθεῖ γιὰ τὸ καλύτερο καὶ αὐτὸς ποὺ τὸ ἐπιτυγχάνει ὡς ἄριστος, νὰ ἀποτελεῖ αἰτία ἀχαλίνωτης φιλοδοξίας, ἀσίγαστου φθόνου καὶ διαίρεσης, ἔτσι αὐθαίρετα.

-Τὰ ἀρνητικὰ ὑπῆρχαν καὶ θὰ ὑπάρχουν εἴτε ἀνταμείβεται ἡ «Ἀριστεία» εἴτε ὄχι. Τὸ θέμα ἐδῶ εἶναι, κατὰ τὴν γνώμη μου, ἄλλο. Εἶναι ὅτι ἡ «Ἀριστεία» διώκεται, διότι στὴν οὐσία εἶναι ὁ φυσικὸς ἐχθρὸς τῆς ἀριστερῆς ἰδεοληψίας περὶ ἐξουσίας.

-Ἐνδημῆστε τὰ γεγονότα στὰ Σχολεῖα μὲ τὴν Σημαία, τὸ θέμα δὲν ἦταν ἡ σημαία, ἦταν ἡ προσπάθεια γενικότερης ἀποδόμησης τῆς «Ἀριστείας».

-Κλείνοντας πολὺ συνοπτικὰ τὸ μέγα αὐτὸ κεφάλαιο, πιστεύω ὅτι μποροῦμε, ἐπειδὴ τὸ ἰδεῶδες αὐτὸ ἔγινε αἰτία γιὰ πρόοδο καὶ ὑπέροχες μορφὲς ἐνέργειας, ἂν εἶναι νὰ τὸ στερηθοῦμε, ἂς ὑπάρξουν καὶ μερικὲς ἐξαιρέσεις «ἀχαλίνωτης φιλοδοξίας, ἀσίγαστου φθόνου καὶ διαίρεσης, προκειμένου, ὁ λόγος το λέει, νὰ δοῦμε ξανὰ ἕναν ΑΧΧΙΛΕΑ ἢ ἕναν ΓΛΑΥΚΟ.

-Ἡ Ἀθάνατη Ὁμηρικὴ αὐτὴ «Αἰὲν Ἀριστεύειν», ποὺ καθιερώθηκε παγκοσμίως , καθοδήγησε καὶ καθοδηγεῖ τὴν Ἀνθρωπότητα, ἀλλὰ καὶ γενεὲς Ἑλλήνων σὲ ἔργα θαυμαστὰ καὶ ἀξιοπρόσεκτα. Ὅσο καὶ ἂν ἡ δῆθεν προλεταριακὴ ἰσότητα, τῆς ἀριστερῆς διανόησης ἀναπόδεικτη καὶ αὐθαίρετη, ἐπιδιώκει τὴν ἀπαξίωσή της καὶ τὴν ἀπεμπόλησή της.

-Ἡ «Ἀριστεία» δὲν εἶναι μιᾶς κατηγορίας Ἀνθρώπων, ἀφορᾶ τόσο τὸν γόνο πλουσιότατης ὅσο καὶ τὸν γόνο πτωχότατης οἰκογένειας. Ἀφορᾶ ὅλους τοὺς Ἀνθρώπους ὅσους θέλουν νὰ ἀναπτύξουν τὰ ταλέντα τους, στὸν δικό τους τομέα καὶ καθορίζουν τὴν μοῖρα τῆς πατρίδος μας καὶ ὄχι μόνο.

-Μιὰ ἀπὸ τὶς Ἀποστολὲς τῆς Ἐθνικῆς μας παιδείας εἶναι νὰ ἐμφυσήσει τὰ ἰδανικὰ τῆς πατρίδος, ἀπὸ τὴν μικρὴ ἡλικία καὶ μαζὶ μὲ τὰ ἰδανικὰ νὰ καθοδηγοῦνται στὴν εὐγενῆ ἅμιλλα. Προχωρῶντας δὲ στὴν πανεπιστημιακὴ παιδεία στὸν Σεβασμὸ Ἀρχῶν καὶ Ἀξιῶν.

-Εἶναι κρίμα, εἶναι ἀπαράδεκτο, ὁ τομέας τῆς παιδείας μας, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἀναμένουμε τὴν ἀνόρθωση καὶ ἀνάπτυξη τῆς πατρίδος μας, νὰ δοκιμάζεται, ἐπὶ δεκαετίες ἀπὸ διάφορες ἰδεοληψίες κομματικὲς καὶ συνδικαλιστικὲς ἀθλιότητες, ὅταν μάλιστα ὑπάρχουν τὰ πρότυπα καὶ οἱ λύσεις.

-Στὴν σημερινὴ ἐποχή, ἡ ἔννοια τῆς «Ἀριστείας» εἶναι περισσότερο Ἀναγκαία ἀπὸ ποτέ. Ἡ «Ἀριστεία» ὡς φάρος πρέπει νὰ καθοδηγεῖ τοὺς πολῖτες, νὰ ἀναζητοῦν καὶ νὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ τὸ καλύτερο. Νὰ καλλιεργοῦν τὸ ταλέντο τους, νὰ βελτιώνουν τὶς δυνατότητές τους γιὰ νὰ βελτιωθεῖ καὶ ὁ κόσμος. Εἶναι ἡ ἀλληγορία τοῦ Καζαντζάκη στὴν «Ἀναφορὰ στὸν Γκρέκο» γιὰ τὸ σκουλήκι ποὺ μὲ τὸν ἀγῶνα του γίνεται πεταλούδα.

-Ἡ Πολιτεία ἔχει ὑποχρέωση στὴν δημιουργία συνθηκῶν πρόσβασης σὲ μιὰ ἀξιοκρατικὴ ἐκπαίδευση, ποὺ δίνει τὴν δυνατότητα «Ἀριστείας» σὲ ὅλους μὲ βάση τὴν ἀξιοσύνη τους. Ἀνεξαρτήτως κοινωνικῆς προέλευσης καὶ οἰκονομικῶν δυνατοτήτων. Τὸ ἐκπαιδευτικὸ Σύστημα, βεβαίως ἔχει τὴν ἀποστολὴ τῆς μετάδοσης τῶν ἔργων τοῦ πνεύματος καὶ τῆς ἀρετῆς καὶ τὴν καλλιέργεια τῶν δυνατοτήτων σὲ ὅλους, ἀπὸ τὸν τελευταῖο μαθητὴ ἢ μαθήτρια μέχρι τοὺς πρώτους. Αὐτὸ ὅμως! Δὲν μπορεῖ νὰ σημαίνει τὴν ἰσοπέδωση στὸν κατώτατο παρονομαστή.

Ἄρα! Δὲν ὑπάρχει περίπτωση ποτέ, ἡ «Ἀριστεία» νὰ εἶναι Ρετσινιά, ὅταν ἡ προσωπική μου εὐτυχία περνᾶ μέσα ἀπὸ τὴν εὐτυχία τῆς κοινωνίας. Δὲν μπορῶ νὰ εἶμαι εὐτυχής, ὅταν οἱ ἄλλοι γύρω μου δυστυχοῦν.

Ἰωάννης Μ. Ἀσλανίδης
Ἀντιστράτηγος Ε.Α
Ἐπίτιμος Διοικητὴς τῆς Σ.Σ.Ε 

 

«Πᾶνος»

https://ethnegersis.blogspot.com/2020/05/blog-post_50.html