Ένας γυάλινος κόσμος που ζούμε μέσα του. Χτυπάς το γυαλί επίμονα, αλλά κανείς δεν ακούει πλέον σε αυτή τη συχνότητα. Κουνάς τα χέρια σου, χοροπηδάς, αλλά κάνεις δε σε βλέπει πια… Είσαι αόρατος. Τελικά υπάρχεις; Γιατί η θεωρία του Καρτέσιου -σκέφτομαι άρα υπάρχω-εδώ καταρρίπτεται. Ίσως και να μην υπάρχουμε γιατί δε σκεφτόμαστε, δε ζούμε.
Έπειτα εμφανίζεται αυτός ο μπλε τοίχος με τις κόκκινες αναφορές κι η ανθρωπότητα, «ζωντανεύει» ξανά. Κι αυτά τα γνωστά σε όλους κουδουνίσματα που σε κάποιους προκαλούν χτυποκάρδι κι άλλοι πάλι αδιαφορούν. Για όσους δεν κατάλαβαν ακόμα, μιλάω για το Facebook. Τον ισότοπο αυτό που άλλαξε ζωές. Είναι το μέρος που μπορείς να είσαι οποίος θέλεις. Μια φανταστική, αψεγάδιαστη περσόνα χωρίς ελαττώματα. Εδώ μπορείς να είσαι ο γαμάτος τύπος που πάντα ήθελες. Γιατί εδώ, όλα περνάνε από φίλτρο.
Είναι το μέρος που οι λέξεις «οικονομική κρίση» και «μιζέρια» δεν υπάρχουν. Εδώ υπάρχουν μόνο άνθρωποι που πηγαίνουν ταξίδια, κάνουν εκδρομές, ξέρουν ψαγμένα -και καλά- αποφθέγματα για κάθε περίσταση, είναι πάντα στιλάτοι και χαμογελαστοί. Εδώ οι κοπέλες έχουν μακριές βλεφαρίδες, πράσινα μάτια και μεγάλα χείλη. Κι οι άντρες είναι μουσάτοι τύποι με τατουάζ που αγναντεύουν ουρανούς και θάλασσες. Εδώ οι άνθρωποι πάνε για καφέ μόνο σε μέρη με θέα και τρώνε γκουρμεδιές σε ακριβά εστιατόρια. Εδώ η θέα απ’ το παράθυρο της δουλειάς σου βλέπει στη χειρότερη σε κάποιο πάρκο -δεν υπάρχουν βρόμικοι τοίχοι εδώ.
Κι οι ανθρώπινες σχέσεις ακόμα, είναι τόσο καλό φτιαγμένες. Υπάρχουν ζευγάρια που δε μαλώνουν ποτέ. Αυτός, λέει, της κάνει δώρα συνεχώς και στον ελεύθερό τους χρόνο, κάνουν γιόγκα και φωτογραφίζονται, γιατί είναι κι αθλητικοί τύποι.
Όλα αυτά λοιπόν τα δημιουργήσαμε εμείς κι έπειτα πέσαμε στην παγίδα που φτιάξαμε. Γιατί τώρα τις Κυριακές, είναι κατακριτέο να κάτσεις σπίτι σου, βλέποντας Τομ και Τζέρι. Τώρα πρέπει λέει να ξεχυνόμαστε στους δρόμους, λες και κάποια αόρατη δύναμη μας το επιβάλει. Πέσαμε λοιπόν μέσα σε αυτήν την παγίδα που εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε, πιστεύοντας πως ο κόσμος αυτός είναι αληθινός. Ξεκίνησαν οι συγκρίσεις κι εμείς αχόρταγοι πια, πλέον τίποτα δε μας ήταν αρκετό.
Ήταν κάποτε μια εποχή που οι άνθρωποι ήταν ήρεμοι, γαλήνιοι κι ευτυχισμένοι. Τότε πήγαινες για καφέ σε όμορφες ταράτσες για να απολαύσεις τη θέα και να μιλήσεις με την παρέα σου -χωρίς να σκέφτεσαι τι θα ποστάρεις. Τότε λοιπόν, οι άνθρωποι χώριζαν και ζούσαν έτσι απλά ευτυχισμένοι στην άγνοιά τους, δε γνώριζαν τι απέγινε ο σύντροφός τους στην πορεία. Τότε δεν ήξερες αν αυτός που ποθείς σε αγνοεί ή απλά ξέχασε σπίτι το κινητό του.
Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο πιο ευτυχισμένοι θα ήμασταν αν το facebook δεν υπήρχε στη ζωή μας; Πόσα λιγότερα βάσανα θα είχαμε; Πόσο πιο χαρούμενοι θα ήμασταν μέσα στην άγνοιά μας; Χωρίς εκείνα τα «διαβάστηκε» και δεν απαντήθηκε που σου χάλασαν τη μέρα κατά καιρούς. Ή για τότε που ξημεροβραδιαζόσουν παρακολουθώντας πότε είναι μέσα και πότε εκτός.
Λοιπόν, θα σου πω μία αλήθεια που θα σε ρίξει απ’ τα σύννεφα. Αψεγάδιαστοι άνθρωποι δεν υπάρχουν. Σε έναν χώρο κοινωνικής δικτύωσης ο καθένας μας, παρουσιάζει μια καλή πτυχή του εαυτού του κι αυτό κατ’ εμέ, δεν είναι κακό. Αρκεί να το έχουμε στο νου μας. Κανείς δεν είναι τέλειος και χαμογελαστός 24 ώρες το 24ωρο. Επομένως την επόμενη φορά που θα μπεις στην διαδικασία να συγκρίνεις τη ζωή σου με τη ζωή κάποιου άλλου ή να ζηλέψεις κάτι, σκέψου ότι πίσω από αυτόν τον μπλε τοίχο, δεν ξέρεις τι συμβαίνει.
Επομένως μην πιστεύεις σε όλα αυτά τα παραμύθια που σου πλασάρουν για αληθινή ζωή. Μη χαλιέσαι χωρίς λόγο κι αιτία γιατί πιθανότατα εσύ περνάς καλύτερα από εκείνους που ζηλεύεις. Και τέλος στο χέρι σου είναι να περιορίσεις αυτά που σε χαλάνε σε αυτόν τον μικρόκοσμο που λέγεται facebook. Γιατί μικρόκοσμος είναι, η αληθινή ζωή βρίσκεται εκεί έξω και κοίτα να τη ζήσεις.
Συντάκτης: Παναγιώτα Βράμπα
https://www.pillowfights.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου