Στα
χρόνια μας εμφανίζονται και ψυχοπάθειες σε βαπτισμένους ανθρώπους, και ο
λόγος δεν είναι ότι κάτι κακό έκαναν αυτοί. Μπορεί βέβαια να έχουμε και
τέτοιες περιπτώσεις.
Αλλά τις περισσότερες φορές είναι η ψυχοσύνθεση
που έχει κανείς από την ώρα που δημιουργείται η ύπαρξή του, είναι οι
καταβολές που έχει από την ώρα της συλλήψεώς του, οι οποίες συμβάλλουν
στην εμφάνιση ψυχοπάθειας.
Όμως οι διάφορες ψυχοπάθειες, που υπάρχουν,
είναι μόνο για καλό· δεν είναι για κακό. Βέβαια, ο άνθρωπος αρχίζει –με
το δίκιο του– να λέει: «Γιατί σ’ εμένα;»· και τρομάζει, ανησυχεί,
δυσκολεύεται, και μερικές φορές νιώθει να χάνεται, να καταποντίζεται.
Εμείς τα βλέπουμε έτσι. Δεν ξέρουμε τι λέει ο Θεός. Μπορεί κάποιος να
φύγει από αυτόν τον κόσμο και να αισθάνεται ο ίδιος ότι χάνεται, επειδή
ακριβώς είναι υπό την επήρεια τέτοιων καταστάσεων, και να νομίζουν και
άλλοι γύρω του ότι χάνεται, και να μη χάνεται καθόλου.
Με
τον θάνατο χωρίζει η ψυχή από το σώμα. Αυτές οι καταβολές οι μη υγιείς
και η όλη αρρωστημένη ψυχοσύνθεση υπάρχουν κυρίως στην επαφή της ψυχής
με το σώμα, του σώματος με την ψυχή, σ’ αυτή την κοινή λειτουργία που
υπάρχει ανάμεσα στα δύο αυτά στοιχεία του ανθρώπου.
Όταν χωρίζει η ψυχή
από το σώμα, λυτρώνεται ο άνθρωπος από όλα αυτά τα κουσούρια· και
ανάλογα με την πίστη που έδειξε, όσο ζούσε, ανάλογα με την υπομονή που
έδειξε, ανάλογα με την ελπίδα που είχε στον Θεό, φεύγει τρισχαριτωμένος
στον άλλο κόσμο.
Και καθώς η όλη στάση του, όσο εξαρτιόταν από αυτόν,
ήταν τέτοια που ο Θεός τον έσωσε, αυτός έχει να λάβει πολύ μισθό, ένεκα
του ότι ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ. Και δεν ταλαιπωρήθηκε επειδή αυτός
προσωπικά έφταιγε.
Όλη η ανθρωπότητα φταίει. Μη θεωρούμε ότι εμείς δεν
φταίμε. Εξίσου φταίμε κι εμείς, που είμαστε έξω από μια τέτοια
περίπτωση. Δεν φταίει μόνο εκείνος που έχει τέτοιες καταστάσεις ή μόνο
οι πρόγονοί του.
«Και
την ψυχήν και το σώμα απαθή έκτισεν ο Θεός· δια δε της παρακοής
εξέπεσεν εις πάθη», λέει ο αββάς Βαρσανούφιος (Ερώτ. 246). Ο Θεός λοιπόν
έκανε απαθή τον άνθρωπο, και την ψυχή του και το σώμα, αλλά όμως λόγω
της παρακοής έρχονται όλα αυτά τα κακά.
Και νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη
σύγχυση στους ανθρώπους, ένα κομφούζιο· οι άνθρωποι μπερδεύονται,
μπλέκονται. Συν τοις άλλοις, οι μεν (οι υγιείς) κοροϊδεύουν τους δε,
τους υποτιμούν, σαν να ήθελαν εκείνοι να είναι μικρόνοες ή αρρωστημένοι ή
ό,τι άλλο είναι ή έχουν.
Όλα αυτά είναι πολύ επικίνδυνα. Οφείλουμε να
σεβόμαστε την καθεμιά ψυχή, κι αν ακόμη η ψυχή αυτή είναι μπλοκαρισμένη
και παγιδευμένη σε αρρωστημένες καταστάσεις. Κάθε άνθρωπο να σεβόμαστε,
και για κάθε άνθρωπο να ελπίζουμε και να πιστεύουμε ότι ο Θεός μπορεί να
τον σώσει.
Εάν
λοιπόν τα καταλάβουμε αυτά σωστά και τα αντιμετωπίσουμε σωστά, νομίζω
ότι όντως μετά δεν έχει κανείς πρόβλημα: «Γιατί να είμαι έτσι; Γιατί να
είμαι αλλιώς; Γιατί να κληρονομήσω έναν τέτοιο χαρακτήρα; Γιατί να
γεννηθώ με έναν τέτοιο χαρακτήρα –με τέτοια κουσούρια, με τέτοια
ψυχοσύνθεση, με τέτοια κατάσταση;»
Δεν έχει πλέον τέτοιο πρόβλημα
κανείς, όταν τα ακούσει έτσι και τα αποδεχθεί, τα πιστέψει έτσι όπως
λέμε και δει μέσα σε όλα αυτά, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, την αγάπη
του Θεού, που για καλό του επέτρεψε να είναι τούτο, να είναι εκείνο.
Εάν
τα πάρει κανείς έτσι, δεν έχει πλέον πρόβλημα γιατί να είναι έτσι,
γιατί να είναι αλλιώς, αλλά μέριμνά του είναι πώς θα ενεργήσει
σωστότερα, για να βγει από όλα αυτά όντως καλό.
Διότι αυτά βοηθούν πάρα
πολύ στο να ταπεινωθεί κανείς, να μετανοήσει, να απαγκιστρωθεί από τα
εγκόσμια, να ελπίσει στον Θεό.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «…πάντα συνεργεί εις αγαθόν», Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2014, σελ. 185.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου