.
Πέτρος Παπαπολυβίου
Η
45η επέτειος από το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή προσφερόταν,
όπως κάθε επέτειος, για απολογισμό, αυτοκριτική όπου χρειάζεται,
επικοινωνία με τον λαό, για την ηγεσία, επανεκτίμηση προγράμματος και
στόχων, για όσους έχουν τέτοιες αρμοδιότητες και καθήκοντα.
Αντ’
αυτών, ζούμε μια ακόμη πράξη του Κυπριακού των τελευταίων χρόνων: ενός
θεάτρου του παραλόγου. Ας επιχειρήσουμε να περιγράψουμε μερικές πτυχές
του σκηνικού: Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, εδώ και μερικούς μήνες, έχει
καταγγείλει με κάθε σοβαρότητα την εισβολή των ερευνητικών και πολεμικών
σκαφών συνοδείας της Τουρκίας του Ερντογάν στην ΑΟΖ της Κύπρου, γεγονός
που συνιστά θρασύτατη καταπάτηση του διεθνούς δικαίου και ιταμή
αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας.
Θα
περίμενε, κανείς, έκτοτε, τη συστράτευση του πολιτικού κόσμου, την
κινητοποίησή τους, την εξήγηση στους πολίτες με τη δέουσα σοβαρότητα της
κατάστασης και των κινδύνων που ζώνουν την Κύπρο. Και με δεδομένο ότι
στο εξωτερικό η διπλωματία μας έχει κινητοποιήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση
από την οποία κερδίσαμε σημαντική λεκτική υποστήριξη. Αντίθετα, στο
εσωτερικό, ύπνος βαθύς… Εάν ρωτηθεί ο περίφημος «μέσος Κύπριος» για την
πρόσφατη εισβολή στην ΑΟΖ και στα χωρικά μας ύδατα θα θεωρήσει ότι η
αναφορά γίνεται στις μέδουσες που αναστάτωσαν εδώ και μερικά
Σαββατοκύριακα τους Λευκωσιάτες λουόμενους στον Πρωταρά…
Προσωπική
μας άποψη είναι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση οι ευθύνες του «μέσου
Κύπριου» είναι σαφέστατα λιγότερες. Η κύρια ευθύνη βαραίνει, σχεδόν
αποκλειστικά, την πολιτική ηγεσία του τόπου, και κατά αναλογία πρώτα τον
πρόεδρο της Δημοκρατίας και στη συνέχεια τα κόμματα. Ο πρόεδρος της
Δημοκρατίας, οχυρωμένος, ελέω Ζυρίχης, σε ένα από τα πιο ισχυρά
προεδρικά συντάγματα του σύγχρονου κόσμου, έχει μεν υπερεξουσίες, αλλά
πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί ότι έχει και αντίστοιχες υποχρεώσεις. Δεν
νιώθει την ανάγκη να ενημερώσει τον κυπριακό λαό; Δεν αφουγκράζεται την
αγωνία του απλού ανθρώπου; Δεν αντιλαμβάνεται ότι οφείλει να εξηγήσει
στους πολίτες πώς αντιδρά η χώρα μας στη νέα «εισβολή», όπως ο ίδιος
την έχει αποκαλέσει, της Τουρκίας, του κράτους – χρυσαυγίτη της περιοχής
μας; Ή έστω να εμφανιστεί και να δικαιολογήσει τις σπασμωδικές κινήσεις
της πλευράς μας, των τελευταίων εβδομάδων: την πανηγυρική σύνδεση με
την κινητή τηλεφωνία του ψευδοκράτους, τη διαφαινόμενη αποδοχή της
συζήτησης για τη μοιρασιά του υποθαλάσσιου πλούτου της Κύπρου, τις
προοπτικές και τις ελπίδες μας από την επανέναρξη του διαλόγου για το
Κυπριακό, την ιστορία με τα «δύο κράτη», που του καταλογίζουν.
Ανάλογες
ευθύνες έχει και η αντιπολίτευση, του ΑΚΕΛ προεξάρχοντος. Η Δημοκρατία
απαιτεί την αυστηρή κριτική και ο τόπος την χρειάζεται. Όμως, όταν οι
Πορθητές αλωνίζουν στις κυπριακές θάλασσες, όταν η κυβέρνηση προσφεύγει
στη διεθνή κοινότητα ζητώντας συμπαράσταση, είναι αδιανόητο να
παρακολουθούμε τα κόμματά μας να συντηρούν την τεχνητή οξύτητα της
προεκλογικής περιόδου. Εκτός, και εάν η κατάσταση δεν είναι καθόλου
ανησυχητική και το να στήσει η κατοχική δύναμη πλωτές εξέδρες άντλησης
φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της Κύπρου δεν πρέπει να αλλάξει την καθημερινή
ατζέντα των κομμάτων μας.
Και
αλίμονο, δεν ενοχλούνται οι πολιτικοί μας από τις δηλώσεις των Τούρκων
και Τ/Κ συναδέλφων τους; Του Μ. Ακιντζί, που ξύπνησε από τον λήθαργο για
να ζητά, ως συνήθως, και τα ρέστα; Του Ε. Τατάρ, που θριαμβολογεί ότι
«η Νότια Κύπρος» θα καταρρεύσει «επειδή μεταξύ τους είναι και εκείνοι
διαιρεμένοι (εμείς δηλαδή)», ενώ αντίστοιχα στο ψευδοκράτος «αναβιώνει
το πνεύμα του 1974» και της «Μεγάλης Τουρκίας»; Του Ερντογάν και των
τουρκικών κοινοβουλευτικών κομμάτων που ανήμερα της επετείου της
εισβολής, μας θύμισαν ότι θα αγωνίζονται πάντα για τα «κυριαρχικά
δικαιώματα» της Τουρκίας και των Τ/Κ; Κι όλα αυτά όταν οι δικοί μας
πολιτικοί είτε απουσιάζουν εκκωφαντικά, είτε διαπληκτίζονται περί όνου
σκιάς. Χωρίς να δείχνουν ότι συναισθάνονται το βάρος της ιστορικής τους
ευθύνης.
Το
περασμένο Σάββατο, 20 Ιουλίου, οι Πορθητές μας, φρόντισαν να μας
θυμίσουν την τουρκική εισβολή, στέλνοντας, συν τοις άλλοις, τα
καθιερωμένα σμήνη πολεμικών αεροσκαφών. Δυο από αυτά σχημάτισαν με
δεξιοτεχνία με καπνό επίδειξης μιαν καρδούλα πάνω από τη Λευκωσία. Χωρίς
φερετζέ, εκσυγχρονισμένη. Για να την χαρούμε από τα μπαλκόνια μας. Η
βαρβαρότητα της κατοχής είναι παρούσα, όσο και εάν την απωθούμε, όσο και
εάν την εξωραΐζουμε, όσο και εάν την ξεχνάμε, όσο και εάν επιχειρούμε
να την συμψηφίζουμε επινοώντας αυτομαστιγωτικά επιχειρήματα. Και
συνεχίζοντας να πλατσουρίζουμε με τις μέδουσες του Πρωταρά και τις
χελωνίτσες της Αργάκας…
Δημοσιεύθηκε στην εφημ. «Ο Φιλελεύθερος» στις 27 Ιουλίου 2019
Πηγή: Περί Ιστορίας
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου