"Άνοδο" της ακροδεξιάς στην Ε.Ε. βλέπουν τα ΜΜΕ και οι σχολιαστές των πρωϊνάδικων, μεσημεριανάδικων, βραδινάδικων – όλο, δηλαδή, το… βαρύ πυροβολικό της ελληνικής "διανόησης". Τι σημαίνει αυτό; Ήταν ακροδεξιοί οι Ευρωπαίοι αλλά δεν το ήξεραν; Υπήρχαν κρυμμένοι ακροδεξιοί σε τίποτα υπόγεια και τώρα αποφάσισαν να βγουν στην επιφάνεια;
Οι ίδιοι ψηφοφόροι ψήφιζαν και πριν 5 χρόνια, οι ίδιοι ψηφίζουν και σήμερα. Και με την ίδια ατζέντα. Τι έχει, λοιπόν, αλλάξει; Ο συντελεστής βαρύτητας σε κάποια θέματα. Το θέμα "τάξη και ασφάλεια" ήταν τελευταίο στην ατζέντα του Ευρωπαίου πολίτη διότι το θεωρούσε δεδομένο. Διαπίστωσε ότι πλέον είναι ζητούμενο.
Αυτό που ονομάζεται "ακροδεξιά” δεν είναι παρά ο απελπισμένος πολίτης της Ευρώπης που οι ασπόνδυλοι ηγέτες της προσπαθούν να τον πείσουν να γίνει μειονότητα στην ίδια του τη χώρα. Δεν είναι ξενοφοβικός ο Ευρωπαίος. Απλώς θέλει η Μασσαλία να είναι Μασσαλία κι όχι Ισλαμαμπάντ. Και η Αθήνα επίσης. Και αντιδράει στο σενάριο "ανοίξαμε και σας περιμένουμε”. Σου φαίνεται παράλογο;
Η Ευρώπη θεώρησε ότι θα αφομοίωνε το Ισλάμ, θα το εκκοσμίκευε. Την πάτησε. Οι νέες γενιές μουσουλμάνων αποδεικνύονται πολύ πιο φανατικοί από τους γονείς τους. Το ότι οι βομβιστές αυτοκτονίας ή οι εκτελεστές αθώων είναι μορφωμένοι ευκατάστατοι μουσουλμάνοι δεύτερης γενιάς αποδεικνύει επίσης ότι το υπόβαθρο αυτών των εγκλημάτων δεν είναι κοινωνικό. Είναι θρησκευτικό.
Αυτή τη στιγμή διεξάγεται στην Ευρώπη, και σε ολόκληρο τον κόσμο, ένας μεταμοντέρνος ασύμμετρος πόλεμος που δεν αντιμετωπίζεται με ευχές και με "ζε σουί”. Και πρέπει να ευγνωμονούμε τους τζιχαντιστές που βιάζονται να δείξουν τις προθέσεις τους, διότι ξύπνησαν τα αντανακλαστικά μιας Ευρώπης άμαθης εδώ και αιώνες σε θρησκευτικούς πολέμους. Αν δεν το έκαναν αυτό τώρα, η Ευρώπη θα μετατρεπόταν σε Ισλαμικό Χαλιφάτο χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, δημοκρατικά, μόλις οι μουσουλμάνοι που πολλαπλασιάζονται εκθετικά αποκτούσαν πληθυσμιακή υπεροχή ή μόλις με τη συνεργασία της αριστεράς κατακτούσαν την εξουσία όπως έκαναν στο κάποτε δυτικότροπο Ιράν.
Φυσικά υπάρχουν και μετριοπαθείς, εξευρωπαϊσμένοι μουσουλμάνοι. Αλλά δεν δίνουν αυτοί το στίγμα. Αντίθετα, κινδυνεύουν και οι ίδιοι από τους φανατικούς που τους θεωρούν άπιστους και μπορεί να βρεθούν σφαγμένοι όπως εκείνος ο μπακάλης στη Σκωτία που τόλμησε να ευχηθεί στους Χριστιανούς πελάτες του χρόνια πολλά.
Φιλοευρωπαϊκά, λοιπόν, είναι τα κόμματα που θέλουν να προστατεύσουν την ελεύθερη Ευρώπη που με πολύ κόπο δημιουργήσαμε. Αντιευρωπαϊκά είναι τα κόμματα του "μπάτε σκύλοι κι αλέστε" του "ξέφραγου αμπελιού" και της διεθνιστικής προλεταριακής αλληλεγγύης, που στις στρατιές των επελαυνόντων ισλαμιστών βλέπουν μόνο τον ταξικό σύντροφο, τον δυνητικό ψηφοφόρο της σοσιαλιστικής ουτοπίας. Αν η Ευρώπη, συνολικά, δεν βρει τη δύναμη και τους μηχανισμούς να προστατεύσει την ταυτότητά της από την ισλαμική απειλή, όλο και περισσότεροι πολίτες της θα στρέφονται σε πιο μικρές, άρα και πιο διαχειρίσιμες, θεσμικές δομές για να το καταφέρουν. Όπως ταμπουρώνεσαι στο δωμάτιο του ξενοδοχείου σου όταν έχεις διαπιστώσει ότι οι τρομοκράτες πέρασαν από την κεντρική είσοδο.
Δεν ανεβαίνει λοιπόν η ακροδεξιά στην Ευρώπη. Ο φόβος ανεβαίνει, αυτός που δύσκολα αισθάνονται οι πολιτικοί της σήψης με τους εκατό σωματοφύλακες ο καθένας. Και η απελπισία ανεβαίνει για μια Ευρώπη που φαίνεται να μην διαθέτει στοιχειώδεις μηχανισμούς αυτοπροστασίας.
Τη μουσουλμανική διείσδυση υποβοηθά η νέα μορφή πουριτανισμού, φασισμού και προληπτικής λογοκρισίας που ονομάζεται πολιτική ορθότητα και διακονείται από τα μέσα μαζικής εξαπάτησης και τις πλουσιοπάροχα χρηματοδοτούμενες ΜΚΟ, όργανα σκοτεινών κύκλων, που όμως είναι φως φανάρι τι επιδιώκουν. Η πολιτική ορθότητα σε μηνύει αν έχεις διαφορετική άποψη από την επικρατούσα και σε καταγγέλλει και ως φασίστα αν τολμήσεις να την αμφισβητήσεις!
Αγκαζέ με την πολιτική ορθότητα προχωράει και ο δικαιωματισμός, δηλαδή η τάση ομάδων ανθρώπων με θεματικό πυρήνα (ΛΟΑΤΚΙ, φεμινίστριες, χορτοφάγοι, οικολόγοι, αντισεξιστές κ.λπ.) να κρίνουν τον υπόλοιπο κόσμο βάσει της στάσης κάθε ατόμου στο συγκεκριμένο θέμα που εκπροσωπούν και η απαίτηση να τους αναγνωριστεί οπωσδήποτε ο ρόλο του αδικημένου που η πλειονότητα καταπιέζει. Δεν είναι μόνο κοινωνικό αυτό το πρόβλημα. Εξελίσσεται σε πολιτικό διότι κάθε τέτοια ομάδα πίεσης αντιπροσωπεύει ψήφους. Για να πάρεις λοιπόν τις ψήφους των φεμινιστριών δεν αρκεί η πλήρης νομική εξίσωση ανδρών και γυναικών, που έχει επιτευχθεί εδώ και χρόνια σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη. Θα πρέπει να υποστηρίζεις την απροκάλυπτα ρατσιστική ποσόστωση στις εκλογές, τη φεμινιστική απεργία, τον γονέα 1 και γονέα 2, ή την απαγόρευση της χειραψίας που προωθεί το κίνημα "Me too" διότι μπορεί να εκληφθεί ως σεξουαλική παρενόχληση. Και ενώ είδαμε και πάθαμε να φέρουμε στα ίσια της την κάποτε άνιση αντιμετώπιση από τον νόμο ανδρών και γυναικών, τώρα πασχίζουμε να τη στραβώσουμε προς την άλλη κατεύθυνση.
http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2019/05/blog-post_873.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου