“ Στο
όνομα της αλήθειας, ας μου συγχωρηθεί η σημερινή οργή, οργή ιερή και
χίλιες φορές δίκαιη. Χρόνια τώρα κάνω υπομονή, για να αποθρασύνονται
ολοένα αυτά τα φουσκωμένα χαρτοφάναρα.
Η Ελλάδα είναι εκεινού που δωρίζει σ αυτή έργα τιμημένα, καμωμένα με αίμα και με υπομονή, έργα που τα κάνει μονάχα η αγάπη.
Δεν έχει κανένα δικαίωμα απάνω στην Ελλάδα ο “γυμνοσάλιαγκας”, που τον
καθίζει στην “έδρα” κάποιος ασήμαντος πολιτικός.
Αυτά τα πρόσωπα, τα
πήρανε δεν ξέρω ποιοί από τις επαρχίες, κάτι δασκαλάκια φοβισμένα και τα
θρονιάσανε στο υπουργείο, στα Πανεπιστήμια και στ άλλα πόστα της
Πολιτείας, και γινήκανε αυτά τα ψοφίμια, θηρία ανήμερα, να καταξεσκίσουν
κάθε άξιον εργάτη…
Καθαρίσετε από τη πνευματική πανούκλα την Ελλάδα,
για να μπορέσουνε να δουλέψουνε οι άξιοι δουλευτάδες. Αυτά τα
σκουλήκια, για να σώσουνε τη τιποτένια ύπαρξή τους, δεν αφήνουνε καμμιά
άξια ψυχή να ορθοποδήσει, από συμφέρον και από φθόνο.
Όλοι τούτοι οι
πνευματικοί σαλταδόροι έχουνε πιάσει τα πόστα, όλα τα πόστα, κι η δύναμή
τους είναι η ιερή συμμαχία που έχουνε κάνει μεταξύ τους, ενώ ο καθένας
είναι σαν μια μυζήθρα, που παριστάνει το κάστρο.
Αλλά είναι δεμένοι
μεταξύ τους, όπως είναι οι κάμπιες κολλημένες η μια στο πισινό της
άλλης. Μόλις τις χωρίσει κανένας ψοφάνε. Έτσι πρέπει να γίνει και με τις
ανθρωποκάμπιες που μαραζώνουνε το πνευματικό ολόδροσο δέντρο της φυλής
μας.
Τίμια αδέρφια μου, Έλληνες καθαρογεννημένοι, ξεριζώστε αυτά τα φαρμακερά βρωμοχόρταρα!”
Ποιός φταίγει γι’ αυτή την κατάσταση; Όλοι μας.
Όλοι
συνεργήσαμε για να καταντήσει η ζωή έτσι που κατήντησε. Όλοι δουλέψαμε
για να χτισθεί τούτος ο τερατώδικος πύργος του Βαβέλ.
Άλλοι
κουβαλήσανε για πέτρες τις πετρωμένες και αναίσθητες καρδιές τους,
άλλοι κουβαλήσανε λάσπη από τα κατάβαθά τους που φωλιάζουνε τα βρωμερά
πάθη. Εκείνος ο παλιός πύργος του Βαβέλ ρήμαξε κι εξαφανίσθηκε. Μα
τούτος θα στέκεται ασάλευτος, κι οι άνθρωποι ολοένα θα τον κάνουνε πιο
ψηλόν, με σκοπό να χτυπήσουνε τον Θεό.
Εσείς που θλιβόσαστε και πονάτε γι’ αύτη την κατάσταση, καλά κάνετε να λυπόσαστε,
μα μην ονειρευόσαστε πως θάρθουνε καλύτερες μέρες για τον κόσμο. Ο
κόσμος τρέχει σαν τρελλός.
Κατά μεν τη δική του γνώμη ανηφορίζει στον
θρίαμβο, κατά δε τη δική σας γνώμη κατηφορίζει στα τάρταρα και στον
χαμό. Ποιός από τους δυο έχει δίκιο, μοναχά ο Θεός το γνωρίζει.
Αυτό το
τρέξιμο δεν θα πάψει ως την τελευταία μέρα, που θα λάμψει η αλήθεια
και θα δικαιωθούνε όσοι την πιστέψανε σωστά, και μαρτυρήσανε γι’ αυτή
και εμπαιχτήκανε γι’ αυτή.
Ίσως νάρχεται κιόλας ο Αντίχριστος. Τα
σημεία και τα τέρατα που προφητεύτηκε πως θα κάνει αρχίσανε να
φανερώνουνται. Η επιστήμη βασιλεύει κι η αθεΐα βασιλεύει μαζί της.
Μια βροντερή φωνή ακούγεται από πάνω, μα
την ακούνε μόνο εκείνοι, που έχουνε αυτιά για να την ακούσουνε. Και
λέγει: «Να, έρχομαι σαν τον κλέφτη. Καλότυχος εκείνος που ξαγρυπνά και
βαστά καθαρά τα φορέματά του.
Ο καιρός είναι κοντά. Ο άδικος ας
αδικήσει ακόμα, κι ο βρωμερός ας βρωμισθεί ακόμα, κι ο δίκαιος ας κάνει
δικαιοσύνη ακόμα, κι ο άγιος ας αγιάσει ακόμα. Να, έρχομαι γρήγορα!».
Ναι, ο κόσμος δεν αλλάζει πορεία. Ας μην
περιμένουμε πια τίποτα καλύτερο, θα πηγαίνουμε ολοένα στα χειρότερα.
Ανήφορος πια δεν υπάρχει. Μοναχά κατήφορος.
Όσοι έχουνε μέσα τους τον φόβο του Θεού, αυτοί οι λίγοι θ’ απομείνουνε, «το μικρόν ποίμνιον»
που είπε ο Χριστός. Κι αν γράφουμε, γι’ αυτούς γράφουμε και για τους
ίδιους τους εαυτούς μας που κιντυνεύουμε να αρπαχτούμε από τα δίχτυα
πούναι μπλεγμένοι εκείνοι που θέλουμε να δασκαλέψουνε. Για να καθόμαστε ανύσταχτοι.΄΄
Πηγή:https://iconandlight.wordpress.com/
«Πᾶνος»
https://ethnegersis.blogspot.com/2019/01/blog-post_91.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου