ταπεινή Κόρη της Ναζαρ
Η ταπεινή Κόρη της Ναζαρέτ, η αειπάρθενος Μαριάμ, αξιώθηκε να ζήσει την
τιμιότερη ζωή, που έζησε ποτέ άνθρωπος! Γιατί μόνη Αυτή «εν γυναιξί» εξελέγη
για να προσφέρει στον ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού τις μητρικές Της
υπηρεσίες! Απέβη έτσι το Πρόσωπο της ευδοκίας αυτής της Αγίας Τριάδος!
Κατέστη όντως το πιο κοντινό και στενό Πρόσωπο που συνεδέθη ποτέ με τον
Κύριο του παντός!
Πρώτη Αυτή πληροφορήθηκε από τον αρχάγγελο Γαβριήλ για τη θεία υπόσταση του
μέλλοντος να γεννηθεί εξ αυτής υπερφυώς, ότι δηλαδή θα είναι ο Υιός του
Θεού. Και πρώτη Αυτή άκουσε από το αρχαγγελικό στόμα το όνομα, το όποιο θα
είχε ως άνθρωπος: «Και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν». Για εννέα μήνες
Τον έφερε στα σπλάγχνα Της! Και όταν «επλήσθησαν αι ημέραι και έτεκεν τον
υιόν αυτής τον πρωτότοκον» (Λουκ. Β' 7), με πόση στοργή θα έσκυβε επάνω Του
και θα ατένιζε το θείο Βρέφος! Με πόση ευλάβεια θα Το κρατούσε στην αγκάλη
Της και θα Το γαλουχούσε ως νήπιο!
Και ανέθρεψε ως παιδί το δεύτερο Πρόσωπο της Παναγίας Τριάδος η άσημη Κόρη
της Ναζαρέτ! Παρακολούθησε κατόπιν όλη Του την αγία ζωή και δράση στον
κόσμο. Έζησε την οδύνη του θείου Πάθους και του σταυρικού Του θανάτου ως
ρομφαία, που διαπέρασε τα μητρικά Της σπλάγχνα! Αλλά και γεύτηκε η Παναγία
μας την ανέκφραστη χαρά και αγαλλίαση της Ανάστασης του Υιού Της!
Παραυρέθηκε στο θαύμα της καθόδου του Αγίου Πνεύματος και της ίδρυσης της
Εκκλησίας στο υπερώο της Ιερουσαλήμ! Είδε και πληροφορήθηκε το θρίαμβο του
Υιού Της με τη θαυμαστή εξάπλωση της Εκκλησίας στον κόσμο!
Τι απέμενε άραγε γι’ Αυτήν πλέον; Πώς μπορούσε να παραμένει ακόμα στη γη, η
περισσότερο από όλους τους αγίους αγιασμένη, η Κεχαριτωμένη Μαρία; Γι’ αυτό,
όταν ήλθε η ώρα που ο Θεός ορίζει για κάθε άνθρωπο, το σώμα Της έμεινε χωρίς
πνοή στο νεκρικό κρεβάτι! Και η Παναγία Μητέρα του Κυρίου μας παρέδωσε το
πνεύμα Της στα χέρια του Υιού Της!
Ναι. Και την Παναγία την επισκέφτηκε ό θάνατος!
Ο θάνατος! Ο κοινός κλήρος όλων εκείνων που φέρουν την ανθρώπινη φύση. Δεν
κάνει εξαίρεση ούτε και σ’ αυτούς τους αγίους του Θεού. Πώς ήταν δυνατό,
επομένως να εξαιρεθεί και η Θεοτόκος, καίτοι υπήρξε των αγίων αγιωτέρα και
ενδοξότερα των ουρανίων δυνάμεων και τιμιωτέρα των Χερουβίμ;
Ο ιερός Δαμασκηνός - στο σχετικό λόγο για την Παναγία-μας παρουσιάζει τη
Θεοτόκο όχι μόνο να αποδέχεται το θάνατο, αλλά και να επείγεται να
συναντήσει το Μονογενή Της γι’ αυτό και Τον παρακαλεί να δεχθεί στα θεϊκά
Του χέρια την «φίλην» σ’ Αυτόν ψυχή Της. Γράφει ο άγιος Πατήρ:
«Στα χέρια Σου το πνεύμα μου,
τέκνο μου, παραδίδω. Δέξου μου τη δική σου φίλη ψυχή, που άμεμπτη κράτησες.
Σε Σένα και όχι στη γη το σώμα μου αφήνω. Φύλαξε το σώο εκείνο, το όποιο
έκανες κατοικία, το όποιο διατήρησες παρθενικό και όταν γεννήθηκες. Πλησίον
Σου πάρε με, για να κατοικήσω με Σένα και εγώ, με Σένα που είσαι των
σπλάγχνων μου η φύτρα. Προς Σένα βιάζομαι να έλθω. Προς Σένα, ο Οποίος ήλθες
και με επισκέφθηκες, χωρίς να χωρισθείς από τον Πατέρα Σου».
Πόσο εκπληκτικό! Η Μητέρα της ζωής, το σκήνωμα της δόξης του Θεού, η
μεγαλώνυμη Θεοτόκος, δέχεται νέκρωση!
Αλλά γιατί η Κοίμηση της Θεοτόκου να είναι άξια και αφορμή απορίας; Εάν ο
Κύριος Ιησούς, που έγινε άνθρωπος, γεύθηκε το ποτήριο του θανάτου, πώς να μη
το γευθεί η Κόρη της Ναζαρέτ, που υπήρξε γυναίκα θνητή; Υπάρχει κανείς
άνθρωπος, ο όποιος θα ζήσει επάνω στη γη και δεν θα πεθάνει;» αναρωτιέται ο
Προφήτης. Και ο απόστολος Παύλος μας βεβαιώνει:
«Επιφυλάσσεται σε κάθε άνθρωπο
να πεθάνει μια φορά».
Εξαιτίας των παραπάνω λόγων και η Παναγία γεύθηκε τον πικρό θάνατο. Διότι,
όπως σημειώνει ο άγιος Ανδρέας Κρήτης: «Εάν δεν υπάρχει, κατά το
λόγιο, άνθρωπος, ο όποιος έζησε και δεν δοκίμασε θάνατο, άνθρωπος δε, και
του ανθρώπου πέρα, και η υμνουμένη τώρα Παναγία, έχει δειχθεί βεβαίως τρανώς
ότι και Αυτή ξεπλήρωσε το ίδιο με μας νόμο της φύσεως, εάν όχι ίσα με μας,
αλλά πάνω από μας».
Αναντίρρητα,
ο θάνατος είναι σκληρός. Αλλά από τη στιγμή που ο Χριστός νίκησε το θάνατο
και ανέστη εκ νεκρών, ο θάνατος έπαυσε να προκαλεί τη φρίκη και την απόγνωση
στους ανθρώπους. Πολύ περισσότερο ο θάνατος των αγίων δεν είναι γεγονός
θλιβερό. Είναι χαρά και αγαλλίαση, διότι καταργήθηκε πλέον το κράτος του
θανάτου και η ανθρώπινη φύση ντύθηκε την αθανασία.
«Εγώ ο άνθρωπος θεώθηκα»,
γράφει ο ιερός Δαμασκηνός, «αποθανατίσθηκα εγώ ο
θνητός... διότι ξεντύθηκα το ένδυμα της φθοράς, και φόρεσα την αφθαρσία,
καθώς τυλίχθηκα την αλουργίδα της Θεότητας».
Από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό γιατί ο θάνατος της «ζωαρχικής Μητέρας»
του Κυρίου υπερβαίνει την έννοια του θανάτου, ώστε να μην ονομάζεται καν
θάνατος, αλλά «κοίμηση» και «θεία μετάσταση» και «εκδημία» ή «ενδημία» προς
τον Κύριο. Και εάν ακόμη λεχθεί «θάνατος», όμως είναι θάνατος ζωηφόρος και
«αρχή δευτέρας υπάρξεως», της αιωνίου, κατά τον ιερό Δαμασκηνό.
Πότε κοιμήθηκε η Θεομήτωρ; Δεν γνωρίζομε. Η Καινή Διαθήκη δεν μας δίνει
πληροφορίες για το πότε γεννήθηκε η Κόρη της Ναζαρέτ, αλλ’ ούτε και για το
πότε απέθανε. Ο άγιος Επιφάνιος Κύπρου έγράφε τα έξης σχετικά:
«Οι Γραφές δεν μας δίνουν
καμιά πληροφορία για το τέλος της Θεοτόκου, ούτε εάν απέθανε, ούτε εάν δεν
απέθανε- ούτε εάν τάφηκε, ούτε εάν δεν τάφηκε».
Και προσθέτει χαρακτηριστικά ο αυτός πατήρ: «Αν απέθανε η αγία Παρθένος και
τάφηκε, με τιμή η κοίμησή Της και με αγνεία η τελευτή και με παρθενία το
στεφάνι. Αν δέχθηκε θάνατο μαρτυρικό, καθώς έχει γραφεί «την καρδιά σου θα
διαπεράσει μεγάλο και οδυνηρό μαχαίρι» και τότε μεταξύ των μαρτύρων η δόξα
Της και το άγιο Της σώμα με μακαριότητα αναπαύθηκε».
Οπωσδήποτε ο θάνατος της Μητροπάρθενης Κόρης δεν υπήρξε ένα άδοξο γι’ Αυτή
γεγονός. Αυτός ο Ίδιος ο Υιός Της και Σωτήρας, κατά την ώρα της Κοίμησης της
Μητέρας Του ήλθε «προς την οικείαν λοχεύτριαν»- και «υπηρετεί με δεσποτικές
παλάμες την παναγία και θεϊκωτάτη Μητέρα και υποδέχεται την ιερή ψυχή».
Συνοδευόμενος δε από όλους τους αγγέλους και τους αγίους, την αναφέρει όχι
απλώς στον ουρανό, αλλ’ έως αυτού του βασιλικού θρόνου Του, στα επουράνια
«Άγια των Αγίων».
Ο ιερός Δαμασκηνός περιγράφει με πολύ στοργικό και τρυφερό τρόπο αυτήν την
υποδοχή της ψυχής της Παναγίας μας εκ μέρους του Υιού Της. Μας παρουσιάζει
τον Κύριο Ιησού να προσκαλεί να έλθει κοντά Του η πάναγνη Μητέρα Του, της
Όποιας η αρετή υπερβαίνει σε θελκτικότητα όλα τα αρώματα. Λέει, λοιπόν, ο
Νυμφίος Χριστός στην Αειπάρθενο:
«Έλα, ευλογημένη μου
Μητέρα, να ξεκουραστείς. Σήκω, έλα, κοντά Μου, η ενάρετη μεταξύ των
γυναικών, διότι ό χειμώνας αφού παρήλθε, ήλθε η ώρα για να κόψουμε κλαδιά. Η
ωραία κοντά Μου, και μώμος δεν υπάρχει σε Σένα. Η ευωδία των μύρων Σου
ξεπερνά όλα τα αρώματα».
Και γεμάτος θαυμασμό για τη μετάστασή Της, απορεί και γράφει:
«Ω! πώς ό
ουρανός υποδέχθηκε Αυτή, που υπήρξε πλατύτερη από τους ουρανούς!
Πώς δέχθηκε
ο τάφος Αυτήν, η οποία δέχθηκε το Θεό!
Ναι, Τη
δέχθηκε, και Τη χώρεσε, διότι δεν έγινε πλατύτερη από τον ουρανό με το
σωματικό Της όγκο- διότι πώς ένα σώμα τριών πήχεων, που όλο και φυραίνει, θα
μπορούσε να ξεπεράσει το πλάτος και το μάκρος του ουρανού;
Με τη θεία
χάρη όμως ξεπέρασε κάθε ύψος και πλάτος, διότι το θεϊκό είναι πέραν από κάθε
σύγκριση.
Ω! το ιερό
και θαυμαστό και σεβάσμιο και αξιοπροσκύνητο μνήμα».
«Η ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου