Χρήστος Σαρτζετάκης: Συμμοριτοπόλεμος και όχι εμφύλιος 1946-1949

Η ενασχόληση με την περίοδο του λεγόμενου “εμφυλίου”, θεωρείται σήμερα “ξύσιμο παλιών πληγών”, και “ξεσκόνισμα σκελετών”, όμως θα θυμίσω τη ρήση:
“Λαός που ξεχνα την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει”.

Ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξιστορεί τα γεγονότα της εποχής του “εμφυλίου” (από τη δική του σκοπιά), που τόσο προσεκτικά αποσιωπήθηκαν από την Ελληνική ιστορία, μέσα από μια επιστολή του προς την εφημερίδα Αυγή τον Φεβρουάριο του 1999.

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Νέα Πεντέλη, 24η Φεβρουαρίου 1999.

Πρὸς τὴν ἐφημερίδα

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ»,

῾Αγίου Κωνσταντίνου 12,

104 31 ᾽Αθήνας. 

Κύριε Διευθυντά,

῾Η «Κυριακάτικη Αὐγὴ» τῆς 21ης τρέχοντος μηνὸς Φεβρουαρίου σὲ δισέλιδο κείμενο, ὑπὸ τὸν ὑπέρτιτλο «῾Ιστορία», τοῦ συνεργάτου της  Γ. Α. Λεονταρίτη,  ἀσχολεῖται μὲ γεγονότα τῆς τραγικῆς γιὰ τὴν χώρα μας περιόδου 1944 ἕως 1949, μὲ ἀφορμή, ὅπως γράφει, μήνυμά μου,ποὺ ἀπέστειλα πρὸς ἐφεδροπολεμιστικὲς ὀργανώσεις τοῦ νομοῦ Φλωρίνης διὰ τὸ ἐφετεινὸ μνημόσυνο πεντηκονταετίας πρὸς τιμὴν τῶν πεσόντων κατὰ τὴν μάχην τῆς Φλωρίνης τῆς 12.2.1949.

Δὲν θὰ ἀσχοληθῶ βεβαίως μὲ ὅσα ἀνιστόρητα ὁ συνεργάτης σας ἀναπτύσσει,  ἀπαράδεκτα ἀκόμη καὶ μὲ τὸ ἐλαφρυντικὸ τῆς δημοσιογραφικῆς προχειρότητος  ὅταν τὰ ἐμφανίζει ὡς δῆθεν «ἱστορικὴ ἀλήθεια», ὅπως π.χ. ὅταν γράφει γιὰ «κυβερνητικό», ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ, καὶ «δημοκρατικό», ἀπὸ τὴν ἄλλη, στρατό. ᾽Αφοῦ ὁ πρῶτος ἦτο ὁ πραγματικὰ ἐθνικὸς στρατός, ὑπακούων εἰς τὰς διαταγὰς  ἐλευθέρως καὶ δημοκρατικῶς ἐκλεγμένης (ὅπως καὶ διεθνὴς ἐπιτροπή, ποὺ εἶχε παρακολουθήσει τὴν διενέργεια τῶν ἐκλογῶν, ἀπεφάνθη)  ἑλληνικῆς κυβερνήσεως,  ὑπὸ Πρωθυπουργὸν ὄχι κανένα «δεξιόν», ἀλλὰ τὸν  χαρακτηριζόμενον ἀπὸ τοὺς δεξιοὺς ὡς «συνοδοιπόρον» τῶν ἀριστερῶν, ἀείμνηστον ᾽Αρχηγὸν τοῦ κόμματος τῶν Φιλελευθέρων Θεμιστοκλῆν Σοφούλην. ᾽Εθνικὸς λοιπὸν ἦτο ὁ στρατός, ποὺ  ἠγωνίζετο τὸν ἀγῶνα τῆς ῾Ελλάδος, καὶ μάλιστα λειτουργούσης τῆς Βουλῆς καὶ μὲ τὴν ρητὴ στήριξι τοῦ συνόλου τοῦ πολιτικοῦ κόσμου τῆς χώρας. ᾽Ενῷ ὁ ἀντίπαλος δῆθεν «δημοκρατικὸς» στρατός, μόνον τέτοιος δὲν ἦτο, ἀφοῦ τὰ περισσότερα μέλη του ἦσαν παραπλανημένοι ἢ καὶ βιαίως στρατολογημένοι. Καὶ νὰ μὴ ξεχνᾶμε τὶς τραγωδίες τῆς ἀλληλοεξοντώσεως τῶν στελεχῶν του, ὡς καὶ νὰ δολοφονήσουν ἐπεδίωξαν ἀκόμη καὶ τὸν᾽Αρχηγό του Μάρκο Βαφειάδη, νὰ μὴ λησμονοῦμε τὶς ἀπελπισμένες κραυγὲς «μὴ μὲ σκοτώνεις σύντροφε ! » ὅσων παγιδεύθηκαν στὴν ἐγκληματικὴ συμμορία, ὡς καὶ τὶ τύχη ἐπεφύλαξαν στὸν ὄντως χαρισματικὸ  Καραγιώργη, τὸν «Γυφτοδῆμο» τοῦ «Ριζοσπάστη», ἀφοῦ τὸν κατήντησαν τρελλό. Τὶ ἄγνοια ἢ θρασύτης λοιπὸν τοῦ συνεργάτου σας νὰ ἀναφέρεται στὸ κείμενό του ἀκριβῶς στοὺς δύο αὐτούς! 

Κυρίως ὅμως ὁ ψευδώνυμος «δημοκρατικὸς στρατὸς» εἶχε τὴν πολιτικὴ κάλυψι μόνον αὐτοῦ ποὺ τὸν συνέπηξε, τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος ῾Ελλάδος καὶ κανενὸς ἄλλου, οὔτε  τῆς Ε.Λ.Δ. (῾Ενώσεως Λαϊκῆς Δημοκρατίας) τοῦ ᾽Αλεξάνδρου Σβώλου,  οὔτε τῶν᾽Αριστερῶν Φιλελευθέρων τοῦ ᾽Ιωάννου Σοφιανοπούλου, παρὰ τὰ ἀντιθέτως, μὲ κακοποίησι καὶ πάλι τῆς ἀλήθειας, ὑπὸ τοῦ συνεργάτου σας ὑποστηριζόμενα. ᾽Αφοῦ καὶ τὰ δύο αὐτὰ ἀριστερὰ κόμματα, καίτοι διέκειντο εὐμενῶς πρὸς τὸ Κ.Κ.Ε.,  εἶχαν διαχωρίσει ἀπὸ αὐτὸ τὶς εὐθῦνες των ἢδη μὲ τὴν ἔναρξι τῶν Δεκεμβριανῶν τοῦ 1944, μάλιστα δὲ ὁ Σοφιανόπουλος ἦτο ῾Υπουργὸς ᾽Εξωτερικῶν τῆς Κυβερνήσεως τοῦ ἀειμνήστου Νικολάου Πλαστήρα καὶ τὴν ἀντεπροσώπευσε κατὰ τὴν συμφωνία τῆς Βάρκιζας, προεδρεύσας τῆς διασκέψεως. ῎Ετσι κείμενα, ὅπως τὸ προκείμενο τοῦ συνεργάτου σας, ποὺ χωρὶς συστολὴ τὰ ἀντίθετα ἐμφανίζουν, ἂν δὲν ὀφείλονται σὲ παχυλωτάτη ἄγνοια τῶν γεγονότων, ὑπηρετοῦν, μὲ τὴν πλήρη διαστροφὴ τῆς ἀλήθειας, προπαγανδιστικοὺς ὁλοφάνερα σκοπούς, πρὸς συσκότισι τῆς ἱστορικῆς συνειδήσεως τοῦ ἔθνους, καὶ φυσικὰ μόνον «ἱστορία»  δὲν  συνιστοῦν.

᾽Επιβάλλεται, ὅμως,  ὅπως τύχῃ ἀπαντήσεως τὸ ἀνιστόρητο κείμενο σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ στὶς πρὸς τὸ πρόσωπό μου, σαφῶς καταφρονητικές, ἀναφορές του. 

᾽Ενοχλήθηκε ὁ συντάκτης του πολύ καὶ μὲ κακίζει, διότι μὲ τὸ μήνυμα, ποὺ ἔστειλα,  ἀνταποκρίθηκα στὴν πρόσκλησι τῶν ἐφεδροπολεμιστικῶν ὀργανώσεων Φλωρίνης, ποὺ ἔκαναν τὸ Μνημόσυνο, καθὼς  καὶ γιὰ τὸ περιεχόμενό του.   Αὐτοαναγορεύεται ἔτσι σὲ διατάκτη τοῦ τὶ πρέπει καὶ τὶ δὲν πρέπει νὰ κάνουν ἄλλοι καὶ σὲ ὑπερκείμενο ἐλεγκτὴ τῶν λεγομένων των! ᾽ Εὰν ὅμως εἶχε τὴν ἀρετὴ τῆς νηφαλιότητος καὶ ὄντως δημοκρατικὴ συνείδησι, δὲν θὰ ἠνωχλεῖτο τόσον ἀπὸ ἀντίθετες πρὸς τὶς ἰδικές του ἀπόψεις ἄλλων. Καί, ἐὰν διαφωνοῦσε καὶ ἄντεχε σὲ δημοκρατικὸ διάλογο, ἁπλούστατα θὰ ἔπρεπε, ἀντὶ ἀναιδῶν χαρακτηρισμῶν (ὅπως ὅτι ἐχρησιμοποίησα γλῶσσα μισαλλοδοξίας, μετεμφυλιακοῦ κράτους, ὑστερικῶν ἐθνικοφρόνων, ἀκροδεξιῶν, κλπ.), νὰ ἀποτολμήσει ὄχι ἄθροισι ἀερολογιῶν, ἀλλὰ μία πρὸς μία ἀντίκρουσι τῶν λεγομένων εἰς τὸ μήνυμά μου.  Γιὰ νὰ  διευκολύνω τὸν συντάκτη, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐφημερίδα σας, ἔστω καὶ τώρα, σημειώνω τὰ ἀκόλουθα καὶ ἀναμένω ἀπάντησι, ἐὰν βεβαίως ἠμπορεῖτε καὶ σᾶς συμφέρει νὰ δώσετε:

1) Πράγματι, δὲν ὁμιλῶ γιὰ «ἐμφύλιο πόλεμο». Καὶ δὲν τὸ κάνω, διότι, γιὰ ὅσους ἔχουν ἑλληνικὴ παιδεία, ὁ «πόλεμος» κυριολεκτεῖται μόνον ἐπὶ διαμάχης μετὰ ξένων, ποτὲ μετὰ ὁμοφύλων. ᾽Εὰν ὁ συνεργάτης σας εἶχε διαβάσει π.χ. τὸν Πλάτωνα, θὰ ἐγνώριζεν, ὅτι πολέμιοι εἶναι μόνον οἱ ξένοι καὶ ὁ πόλεμος μόνον μὲ ξένους διεξάγεται, ἐνῷ ἡ διαμάχη μὲ ὁμοφύλους λέγεται «στάσις»  (Πολιτεία, 470 Β, « … λέγω δὲ τὰ δύο, τὸ μὲν οἰκεῖον καὶ ξυγγενές,  τὸ δὲ ἀλλότριον καὶ ὀθνεῖον. ἐπὶ μὲν οὖν τῇ τοῦ οἰκείου ἔχθρᾳ στάσις κέκληται, ἐπὶ δὲ τῇ τοῦ ἀλλοτρίου πόλεμος»).  ῎Αλλωστε «στάσι» ἐχαρακτήρισε ἤδη τὴν κομμουνιστικὴ ἐξέγερσι τοῦ Δεκεμβρίου 1944, ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας ἡμέρα τῆς διασκέψεως τῆς Βάρκιζας (2.2.1945), καὶ αὐτὸς ὁ προεδρεύσας αὐτῆς, ὡς ἀνωτέρω, ᾽Ιωάννης Σοφιανόπουλος, εἰπών, κατὰ λέξιν, μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς : «῝Εν μόνον ἠμποροῦμεν ἀπὸ τοῦδε ἐν πάσῃ ἀσφαλείᾳ νὰ παρατηρήσωμεν, ὅτι, ἂν εἶναι ἀκριβὲς ὅτι πολλοὶ παρεσύρθησαν εἰς τὴν στάσιν ἐκ τοῦ φόβου τῆς ἐπανόδου εἰς ἀνελεύθερον καθεστώς, ἀπὸ τῆς ἐποχῆς κατὰ τὴν ὁποίαν καὶ ᾽Αντιβασιλεία ἐγκατεστάθη καὶ Κυβέρνησις γνησία δημοκρατικὴ ἀνέλαβε τὴν ἐξουσίαν, ὁ φόβος τῆς ἐπανόδου εἰς οἱοδήποτε δικτατορικὸν ἢ τυραννικὸν  καθεστὼς εἶναι τελείως ἀδικαιολόγητος καὶ μόνον πρόφασιν δύναται νὰ ἀποτελῇ»  (βλέπε τὴν ὁμιλία αὐτὴ στὸ βιβλίο τοῦ Παναγιώτη Βενάρδου, ῾Η συμφωνία τῆς Βάρκιζας, ἐκδόσεις τῆς ἐφημερίδος  «Τὸ Ποντίκι»,  ᾽Αθήνα, 1995, σελ. 27 ἑπ.).

Καὶ ὁ λέγων αὐτὰ Σοφιανόπουλος δὲν ἦτο κανένας «μοναρχοφασίστας», ἢ «ταγματασφαλίτης», ἢ «ἀκροδεξιός», ἢ «μπουραντᾶς», ἢ ὁ,τιδήποτε παραπλήσιο, κατὰ τὸ ἐαμο-κομμουνιστικὸ  ὑβρεολόγιο τῆς ἐποχῆς, ἀλλὰ δοκιμασμένος ρωσόφιλος  καὶ σοσιαλιστής, ἱδρυτὴς τὸ 1930 τοῦ «᾽Αγροτικοῦ Κόμματος», κινηματίας τοῦ 1935 καταδικασθεὶς σὲ ἰσόβια, ᾽Αρχηγὸς ἀκολούθως τοῦ συμπηχθέντος ἀπὸ ἀριστερὰ κόμματα, κατὰ τὴν ὑπαγορευθεῖσα ἀπὸ τὸν Στάλιν μόδα τῆς ἐποχῆς, «Λαϊκοῦ Μετώπου», ἐξόριστος ἐπὶ δικτατορίας Μεταξᾶ, ἔγκλειστος ἐπὶ κατοχῆς ἐπὶ μακρὸν στὶς φυλακές, ἱδρυτὴς στὴ συνέχεια τῆς «Νεοδημοκρατικῆς ῾Ενώσεως ᾽Αριστερῶν», καὶ τέλοςσυνιδρυτὴς τὸ 1950 τῆς «Δημοκρατικῆς Παρατάξεως» ἀριστερῶν κομμάτων, χρηματίσας ἐπανειλημμένως καὶ βουλευτής, πάντοτε τῆς ἀριστερᾶς (βλέπε γιὰ ὅλα αὐτὰ τὸ περὶ τοῦ ἀνδρὸς λῆμμα εἰς τὴν ᾽Εγκυκλοπαίδειαν ΠΑΠΥΡΟΣ-ΛΑΡΟΥΣ-ΜΠΡΙΤΑΝΝΙΚΑ, τόμος 55, 1993, σελ. 44). ῾Απλῶς ὁ ἄνθρωπος,ὡς ἀληθινός, γνήσιος δημοκράτης ἐσέβετο τὴν ἀλήθεια καὶ δὲν τὴν κακοποιοῦσε, ὅπως κάνουν τώρα συστηματικῶς ἀσύδοτοι κονδυλοφόροι.

2) Οἱ τοῦ ψευδωνύμου «δημοκρατικοῦ στρατοῦ» ὑπῆρξαν λοιπόν στασιασταί, κατευθυνόμενοι ἀποκλειστικῶς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε.᾽Αφοῦ κανένα ἀπολύτως ἄλλο κόμμα δὲν συνετάχθη μὲ τὴν ἔνοπλη ἀνταρσία. Εἶχαν δὲ ἐκπαιδευθῆ καὶ ὀργανωθῆ σὲ στρατόπεδα τῶν, ὑπὸ κομμουνιστικὸν τότε καθεστώς, γειτονικῶν μας χωρῶν, κυρίως Γιουγκοσλαβίας (Μποῦλκες, κλπ), ἀλλὰ καὶ Βουλγαρίας καὶ ᾽Αλβανίας, ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἐξεπορεύθησαν καὶ ποικιλοτρόπως ἐβοηθοῦντο, ὅπως καὶ Διεθνὴς Ἐπιτροπὴ τοῦ ᾽Οργανισμοῦ ῾Ηνωμένων ᾽Εθνῶν (στὴν ὁποία μετεῖχον καὶ Σοβιετικοί) μετὰ πολυχρόνιο ἐπιτόπιο ἔρευνα διεπίστωσε καὶ ρητῶς κατέγραψε στὴν συνταχθεῖσα ἔκθεσί της. ῎Αλλωστε καὶ τὸ κατευθῦνον τοὺς στασιαστὰς Κ.Κ.Ε. ἦτο ἤδη ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς του ξενοκίνητο, ἀφοῦρητῶς διεκήρυσσε, ὅτι ἦτο κόμμα διεθνιστικό, ὄχι ἐθνικό, καὶ εὑρίσκετο σὲσχέσεις  ἐπαναστατικῆς συνεργασίας  μὲ τὰ ἀδελφὰ κομμουνιστικὰ κόμματα τῶν ἄλλων χωρῶν, ἀνεγνώριζε δὲ πάντοτε τὴν καθοριστικὴ πρωταρχία τῆς Σοβιετικῆς ῾Ενώσεως, πρὸς τὶς ἀποφάσεις καὶ τὰ κελεύσματα τῆς ὁποίας καὶ πάντοτε τυφλῶς συνεμορφοῦτο. Αὐτὰ εἶναι γεγονότα πασίγνωστα,ἔχουν δὲ ἐπανειλημμένως ὁμολογηθῆ δημοσίως, μὲ γραπτὰ κείμενα, καὶ ἀπὸ ἰθύνοντες, ἀκόμη καὶ Γενικοὺς Γραμματεῖς καὶ ἄλλοτε ( π.χ. τὸν ᾽Ελευθέριο Σταυρίδη, βλέπε τὸ βιβλίο του, Τὰ παρασκήνια τοῦ Κ.Κ.Ε., ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς του μέχρι τὸ 1950,᾽Αθῆναι, 1953 ) καὶ προσφάτως, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλα ἡγετικὰ στελέχη τοῦ Κ.Κ.Ε. σὲ πληθώρα βιβλίων των.-  ᾽Αναμφισβητήτως λοιπὸν οἱ καθοδηγούμενοι ἀποκλειστικῶς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. στασιασταί, πού, ἐλαχίστη μειονοψηφία, αὐτοί, ἐκινήθησαν καὶ μὲ ξένη ἐκπαίδευσι καὶ ξένη βοήθεια ἐσήκωσαν τὰ ὅπλα κατὰ τῆς ἰδίας των Πατρίδος, προκειμένου νὰ ἐγκαταστήσουν στὴν χώρα μας, ἐναντίον τῆς θελήσεως τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ,  κομμουνιστικὸ  καθεστώς, ὑπῆρξαν ξενοκίνητοι.

3) Οἱ ἐπιδιώξεις λοιπὸν τῶν στασιαστῶν δὲν ἀπεκρύπτοντο. ῏Ησαν ἡ ἀνατροπὴ τοῦ κρατοῦντος δημοκρατικοῦ, παρὰ τὶς ἀτέλειες στὴν ἐφαρμογή του,  πολιτεύματος καὶ ἡ ἀντικατάστασίς του μὲ κομμουνιστικὸ καὶ ὑπαγωγὴ τῆς Πατρίδος μας στὸ τότε σοβιετικὸ μπλόκ. Καὶ ὅλα αὐτὰ βιαίως, διὰ τῶν ὅπλων. 

Διότι  μὲ ἐλεύθερες ἐκλογὲς δὲν ἠμποροῦσαν ποτὲ νὰ τὰ ἐπιτύχουν.  ᾽Αφοῦ οἱ ἐπηρεαζόμενοι ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. ἐκλογεῖς, χωρὶς μάλιστα καὶ νὰ καταταγοῦν ὅλοι τους στὸν δῆθεν «δημοκρατικὸ στρατό», ἀντεπροσώπευαν καὶ τότε μιὰ μικρὴ μειοψηφία, ὅπως ἀπεδείχθη μὲ τὴν διαταχθεῖσα ἀποχὴ ἀπὸ τὶς βουλευτικὲς ἐκλογὲς τῆς 31 Μαρτίου 1946, ἡ ὁποία ἀνῆλθε σὲ ποσοστὸ μόλις 10% τῶν ἐκλογέων, ὅπως διεπίστωσε  καὶ  Διεθνὴς Ἐπιτροπή, ποὺ παρηκολούθησε τὴν διενέργεια τῶν ἐκλογῶν ἐκείνων, καὶ κατέγραψε στὴν ἔκθεσί της. Καὶ μάλιστα ὅταν τὴν ἀποχὴ ἐκείνη ἀκολούθησαν ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. καὶ ἄλλες ἀριστερὲς ὁμάδες.  Τὴν ἀλήθεια ἄλλωστε αὐτῶν ἐπικυρώνει σταθερῶς καὶ ἐπὶ δεκαετίες τώρα, ὑπὸ καθεστὼς ἀκράτου ἐλευθερίας καὶ μὲ πλήρη δυνατότητα λειτουργίας ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν κομμάτων καὶ κομματιδίων, ὁ μονοψήφιος πάντοτε ἀριθμὸς τῶν κομμουνιστικῶν ψήφων στὸ σύνολό τους (ὅλων τῶν ὁμάδων των).

 ᾽Ασήμαντη λοιπὸν μειοψηφία στασιαστῶν ἐπῆρε τότε τὰ ὅπλα, πρὸς δυναμικὴν ἐπιβολὴ τῶν παραπάνω ἐπιδιώξεων τῆς κομμουνιστικῆς ἡγεσίας ἐναντίον τῆς θελήσεως τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ. ᾽Αλλὰ τέτοιες πράξεις εἶναι κακουργήματα  καὶ  ὀνομάζονται ἀπὸ τὸν Ποινικό μας Κώδικα (ἄρθρα 134 καὶ 135)   ἐσχάτη προδοσία.

4) ᾽Αναγνώρισι ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. τῆς σοβιετικῆς πρωταρχίας καὶ συμμόρφωσι πρὸς τὶς σοβιετικὲς ὑπαγορεύσεις ἐσήμαινε καὶ υἱοθέτησι τῶν σοβιετικῶν σχεδίων. ῞Οπως εἶναι πασίγνωστο, ἤδη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ μεσοπολέμου ἡ Κομμουνιστικὴ Διεθνὴς (Κομιντέρν)  εἶχε ἀποφασίσει τὴν αὐτονόμησι τῆς Μακεδονίας καὶ τὴν σύμπηξι  ξεχωριστοῦ Μακεδονικοῦ κράτους ἀπὸ τὰ τρία τμήματα τῆς γεωγραφικῆς Μακεδονίας, τὸ ἑλληνικό, τὸ νοτιοσλαβικὸ καὶ τὸ βουλγαρικό.  Τὸ σχέδιο δὲ αὐτὸ εἶχεν υἱοθετήσει ἔκτοτε τὸ Κ.Κ.Ε, ποὺ μὲ τὸν δῆθεν «δημοκρατικό» του «στρατὸ» καὶ τὴν δῆθεν «δημοκρατικὴ κυβέρνησι» τῶν βουνῶν ἠγωνίζετο πλέον ἐνόπλως νὰ πραγματοποιήσει, ὅπως καὶ ρητῶς διεκήρυσσε. ῎Αλλωστε οἱ γειτονικὲς χῶρες μὲ αὐτὴ τὴν προοπτικὴ ἔδιναν τὴν βοήθειά τους, ἰδίως ἡ Νοτιοσλαβία τοῦ Τίτο, ποὺ διεκδικοῦσε τὴν ἡγεμονία της στὴν κομμουνιστικὴ Βαλκανική. Τέτοιες ὅμως ἐπιδιώξεις, δηλαδὴ ὁ διὰ τῆς βίας τῶν ὅπλων ἀκρωτηριασμὸς τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, μὲ ἀπόσπασι τῆς Μακεδονίας μας, εἶναικακούργημα καὶ ὀνομάζονται ἀπὸ τὸν Ποινικό μας Κώδικα (ἄρθρα 138 ἑπόμενα) προδοσία τῆς χώρας.

5) ᾽Ακόμη καὶ οἱ προπαρασκευαστικὲς πράξεις τῆς συμφωνίας ἢ τῆς ἑνώσεως πρὸς διάπραξιν κακουργημάτων συνιστοῦν κατὰ τὸν Ποινικό μας Κώδικα (ἄρθρον 187) τὸ ἔγκλημα τῆς συστάσεως καὶ συμμορίας.  ᾽Αφοῦ λοιπὸν οἱ στασιασταὶ τοῦ K.Κ.Ε. εἶχαν συμφωνήσει καὶ ἑνωθῆ γιὰ τὴν  διάπραξι  τῶν παραπάνω  κακουργημάτων  τῆς ἐσχάτης προδοσίας καὶ τῆς προδοσίας τῆς χώρας,  χωρὶς καμμιὰ ἀμφιβολία ἦσαν, σύμφωνα μὲ τὸν νόμο, συμμορίτες.  Καὶ ὡς ὄργανα ἀποκλειστικῶς τοῦ Κ.Κ.Ε. κομμουνιστοσυμμορίτες, κατὰ τὸν χαρακτηρισμό, ποὺ ὅλοι, ἐπίσημος ῾Ελλάς, κόμματα καὶ ἑλληνικὸς λαὸς κοινῶς ἐχρησιμοποιοῦσαν τότε. 

6)  ῾Επομένως, οἱ εἰς τὸ μήνυμά μου χαρακτηρισμοὶ τῶν στασιαστικῶν ἐκείνων ὁμάδων ὡς ξενοκινήτων καὶ ἐθνοπροδοτικῶν κομμουνιστοσυμμοριῶν εἶναι ἀπολύτως ἀκριβεῖς καὶ μόνον τὴν ἱστορικὴν ἀλήθειαν ἀποδίδουν. ᾽Εὰν λόγοι πολιτικῆς σκοπιμότητος ὑπηγόρευσαν σὲ ἄλλους (π.χ. στὸν μνημονευόμενο ἀπὸ τὸν συνεργάτη σας ὡς «βαθύτατα ἀντικομμουνιστὴ»  Καραμανλῆ), μερικὲς δεκαετίες ὕστερα ἀπὸ τὰ γεγονότα, τὴν ἀποφυγὴ τῆς ἀληθείας, αὐτὸ μοῦ εἶναι παντελῶς ἀδιάφορο. Καὶ μάλιστα ὄχι ἀξιομίμητο παράδειγμα, ὅλως ἰδιαιτέρως γιὰ τὴν συγκεκριμένη περίπτωσι τοῦ τελουμένου Μνημοσύνου. Διότι εἰς τὰ Μνημόσυνα εἶναι διὰ τοὺς ὑπευθύνους ἄνδρες παντελῶς ἀνεπίτρεπτη ἡ, χάριν ὁποιασδήποτε πολιτικῆς σκοπιμότητος, παραποίησι ἢ ἀπόκρυψι τῆς ἀλήθειας. Καὶ θὰ ἀποτελοῦσε ὕβριν εἰς τὴν μνήμην τῶν ἡρῴων ἐκείνων, ποὺ ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ νὰ μείνει ἡ Πατρίδα μας ἐλεύθερη, ἐκτὸς τοῦ ἀπανθρώπου σταλινικοῦ κομμουνιστικοῦ ζυγοῦ, καὶ ἀκέραιη χωρὶς ἀκρωτηριασμούς, τὸ νὰ ἀποσιωπήσω τὸ διατὶ καὶ ἐναντίον ποίων ἀγωνιζόμενοι ἐθυσιάσθησαν. ῾Απλῶς, δὲν διέστρεψα τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια μὲ σημερινὲς παραμορφωτικὲς διόπτρες. ᾽Ηκολούθησα πιστῶς τὴν ἀντικειμενικὴ τῶν γεγονότων καταγραφή, ὅπως ἄλλωστε τὰ ἐβίωνε τότε ὁλόκληρος ὁ ῾Ελληνικὸς λαὸς καὶ τὰ ἀξιολογοῦσε ὁλόκληρος ἡ πολιτική του ἡγεσία.(...)
σχόλιο Γ.Θ : Η συνέχεια του άρθρου διακατέχεται από τον έντονο Πασοκισμό που δυστυχώς είχε πιστέψει και υπηρετήσει ο κ.Σαρτζετάκης. Έχει όμως σημασία ότι όλα τα παραπάνω τα αναφέρει ένας μη Δεξιός πολιτικός

[ὑπογραφή]   Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης

http://www.sartzetakis.gr/points/nikiethnous.html
http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2018/08/1946-1949.html