Η Ορθοδοξία έχει τόπους – Αγίους Τόπους επί πάσαν την Γην

Μόνος ο εν Τριάδι Θεός δύναται να υπάρχει παντού και πάντοτε και εις όλα τα όντα· ο πανταχού παρών και πληρών τα πάντα.

-Πάντα ένδον περιφέρω, ως συνέχων πάσαν κτίσιν· πάντων έξω δε τυγχάνω, πάντων ών κεχωρισμένος.

Η φύση του Θεού εμπεριέχει πλην της ουσίας και την ενέργειαν Αυτού, κοινήν εις τας τρεις υποστάσεις και κοινώς προς την κτίσιν, κατά την δεκτικότητα των κτισμάτων διαχεομένην.

Και η μεν θεογνωσία ανέρχεται από του Πνεύματος δια του Υιού προς τον Πατέρα· η δε αγαθότης και ο αγιασμός κατέρχονται από του Πατρός δια του Υιού εν Πνεύματι Αγίω προς την κτίση.

Η Εκκλησία η Μία και Αγία έχει τόπον της αυτόν τον εν Τριάδι Άγιον Θεόν εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών, ενανθρωπήσαντι και συνέχοντι εν εαυτώ καινά τα πάντα.



…Η Ορθοδοξία έχει τόπους· Αγίους Τόπους· επί πάσαν την Γην: Αγιασμένες Κατακόμβες, παλαιοχριστιανικές Βασιλικές, Όρη Μετανοίας, Άγιον Όρος. Παναγία της Τήνου, Παναγία Σουμελά, Μετέωρα, Αγία Λαύρα, Μέγα Σπήλαιο, Σπήλαια Καππαδοκίας, Σπήλαια Πόντου, Κιέβου. Διάσπαρτος η χριστιανική γη από ιερά κοιμητήρια. Διαποτισμένη η Οικουμένη από αίματα, ιδρώτες, ιερά λείψανα αναριθμήτων Μαρτύρων, Οσίων και Δικαίων, αμδρών και γυναικών πάσης ηλικίας και τάξεως, των απ’ αιώνων γενεών.

Και εις σχήμα Σταυρού διατεταγμένα τέσσερα αρχαία μοναστικά συγκροτήματα, ως τέσσερις πνευματικοί προμαχώνες, επισκιάζουν μυστικώς-διαχρονικώς εξ’ ουρανού την τετραπέρατον Βυζαντινήν Αυτοκρατορίαν.

Εξ’ Ανατολών: Παναγία Σεϊντάγια,

προς Δυσμάς: Άγιον Όρος,

προς Άρκτον: Αγία Σοφία,

προς Μεσημβρίαν: Αγία Αικατερίνη – Όρος Σινά.

Και εις το κέντρο του Σταυρού η νήσος της Αποκαλύψεως, η Πάτμος – το Σπήλαιον της Πάτμου.

Και κέντρο του κέντρου, ως ομφαλός της Γης και του Κόσμου, τα Ιεροσόλυμα, οι κατ’ εξοχήν Άγιοι Τόποι – όπου ο Κύριος εσταυρώθει, δια να σταυρώσει την αμαρτία, να πατήσει τον θάνατο, καταργήσει τον διάβολο, αναστήσει, αφθαρτίσει τον άνθρωπο και την κτίση. Δια του Σταυρού και της Αναστάσεως του Κυρίου, ζωή εκ του Τάφου ανέτειλε και πάντες οι εξ’ Αδάμ «θανάτου εορτάζουμεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιότης της αιωνίου απαρχήν». Ο Χριστός «αναστάς συνανέστησε παγγενή τον Αδάμ», «προοδοποιήσας την ανάστασιν πάση σαρκί» – «ώσπερ γαρ εν τω Αδάμ πάντες αποθνήσκουσιν, ούτω και εν τω Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται».

Αλλ’ ο άνθρωπος, ο χωρίς Χριστό, δεν θα μπορέσει να σταθεί, κρινόμενος προ του βήματος του Χριστού. «Ουκ αναστήσονται ασεβείς εν Κρίσει». Όχι ότι δεν θα αναστηθούν και οι αμετανόητοι αμαρτωλοί δια να κριθούν – θα αναστηθούν και αυτοί και θα κριθούν, αλλά τα έργα τους δεν θα τους αφήσουν να σταθούν εκεί όπου δια μετανοίας δεν ετοίμασαν δια τον εαυτό τους τόπον. Δεν εγράφησαν δια του βίου των, δια πίστεως και έργων, εις το βιβλίο της εν Χριστώ ζωής, όπου »γέγραπται» τα ονόματα των εν καινότητι ζωής περιπατούντων.

από το βιβλίο: «Άγιον Όρος – Οικουμενισμός και κόσμος» – Μοναχός Λουκάς Φιλοθεϊτης
(Επιμέλεια εκδόσεως: Γραφικές τέχνες- Εκδόσεις «Το Παλίμψηστον»).
ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΔΕΙΤΕ: ⇒ ΕΔΩ

https://simeiakairwn.wordpress.com

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2017/01/blog-post_359.html