Δεν είναι όμως μόνον η πρόθεση άγρας ψήφων που οδηγεί τους πολιτικούς σε ψευδείς υποσχέσεις,αλλά και εκτιμήσεις που ενδεχομένως γίνονται προς κολακεία.
Ηθελημένα ή άθελα, οι πολιτικοί μας παίρνουν αποφάσεις, που ενώ κατ’ αρχάς φαίνονται ότι θα ευνοήσουν τον ελληνικό λαό, στην πραγματικότητα πολλές φορές οδηγούν σε αντίθετα αποτελέσματα. Δεν ασχολούμαι καν, αν τοποθετούνται σε μία κατάσταση ή ένα γεγονός, οικεία βουλήσει, από πολιτική σκοπιμότητα, ή αν τους υποχρεώνουν εξωθεσμικά κέντρα. Μιλώ για το αποτέλεσμα.
Ο οποιοσδήποτε πολιτικός μπορεί να πει ή να υποσχεθεί ο,τιδήποτε, λόγω ατιμωρησίας. Στις Η.Π.Α. είχε γίνει προσπάθεια να παραπέμπονται οι πολιτικοί για αθέτηση υποσχέσεων, αλλά δεν βρήκε σύμφωνους τους νομοθέτες.
Ο πρύτανης της διαφήμισης Ντέιβιντ Ογκίλβι είχε ανοίξει συζήτηση στα αμερικανικά ΜΜΕ για την αδικία εις βάρος των διαφημιστών. Οι οποίοι τιμωρούνται στην περίπτωση παραπλανητικής διαφήμισης, ενώ οι πολιτικοί δίνουν ψευδείς υποσχέσεις, ατιμώρητοι.
Δεν είναι όμως μόνον η πρόθεση άγρας ψήφων που οδηγεί τους πολιτικούς σε ψευδείς υποσχέσεις, αλλά και εκτιμήσεις που ενδεχομένως γίνονται προς κολακεία. Θυμηθείτε την «διαβεβαίωση» του κ. Δ. Αβραμόπουλου, ότι «ο Κώστας Καραμανλής είναι ο Σαρκοζί της Ελλάδας». Μπορεί να το εκστόμισε ως κολακεία, φαίνεται όμως πως ο κ. Δ. Αβραμόπουλος είναι από τους λίγους που δεν αντιλήφθηκε ότι ο κ. Σαρκοζί αποτελεί μια από τις άπειρες «χρυσές μετριότητες» με τις οποίες οι ισχυροί γέμισαν την παγκόσμια πολιτική σκηνή.
Ο λόγος όμως που γράφεται αυτό το σημείωμα, δεν είναι μόνον η παραπάνω εισαγωγή. Αλλά η παράθεση ενός κειμένου του Ελευθερίου Βενιζέλου, που αποδεικνύει σε πόσο λανθασμένες εκτιμήσεις μπορούν να οδηγηθούν ακόμη και επίλεκτοι πολιτικοί (πλην εάν υπάρχουν ισχυρές πιέσεις που τους υποχρεώνουν, όπως προανέφερα). Σε άρθρο του το 1908 στην εφημερίδα «Κήρυξ» των Χανίων, έγραφε μεταξύ άλλων και τα εξής (από τα οποία ίσως εμπνέονται διάφοροι αμαθείς τουρκολάτρες):
«Όλος ο Ελληνισμός, άμα τη μεταπολιτεύσει του παρελθόντος Ιουλίου (σημ.: μιλά για το Κίνημα των Νεότουρκων το 1908), συνησθάνθη βαθύτατα και ως εξ ενστίκτου, ότι η επιτυχία του νεοτουρκικού κινήματος έσωζεν όχι μόνον το τουρκικόν κράτος, αλλά και τον Ελληνισμόν από του διαμελισμού και της καταστροφής.
«Επειδή δε ο Ελληνισμός δεν υπήρξε ποτέ δύναμις κατακτητική, αλλ’ εκπολιτιστική, έσχεν αμέσως την συναίσθησιν ότι η παγίωσις του συνταγματικού πολιτεύματος εν Τουρκία απετέλει, υπό άλλον βεβαίως τύπον, πολύ μετριόφρονα, αλλά τον οποίον πλήρως απεδέχετο η ελληνική συνείδησις, πραγμάτωσιν της Μεγάλης Ιδέας, αφού το εν Τουρκία διαβιούν, ασυγκρίτω τω λόγω μεγαλύτερον μέρος του Ελληνισμού, ηδύνατο ούτω, εν ελευθέρα συνταγματική πολιτεία, να επιτελέση εξίσου την εκπολιτιστικήν του αποστολήν, με το όχι ευκαταφρόνητον πλεονέκτημα της εξωτερικής ασφαλείας, την οποίαν εγγυάται εις αυτόν η αναγέννησις της ευρείας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».
Δεν χρειάζεται να σχολιάσω το κείμενο. Ούτε άλλωστε το ανάλογο, με το οποίο ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρότεινε -μετά την μικρασιατική καταστροφή- να απονεμηθεί το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης στον Κεμάλ. Ο λαός ενστερνίστηκε το μήνυμα, και στην Θεσσαλονίκη βγήκαν στους δρόμους, ανεξαρτήτως εθνότητας και θρησκείας, και εόρτασε στην πλατεία (που ονομάστηκε έκτοτε παραπλανητικώς «Ελευθερίας», γι’ αυτό και είχα ζητήσει αλλαγή της ονομασίας) όπου ο εκπρόσωπος των Νεότουρκων ανήγγειλε την… ελευθερία των λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (όπου στην παγίδα της έπεσε και ο Ελ. Βενιζέλος).
Στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, υπάρχουν φωτογραφίες Μακεδονομάχων, αγκαλιασμένους με… Βούλγαρους κομιτατζήδες!. Δεν χρειάστηκαν παρά λίγα χρόνια για να ξαναβρεθούν αντίπαλοι, αφού οι Νεότουρκοι συνέχισαν να συμπεριφέρονται κατά των υποδούλων, με την ίδια βιαιότητα των σουλτάνων.
Ηθελημένα ή άθελα, οι πολιτικοί μας παίρνουν αποφάσεις, που ενώ κατ’ αρχάς φαίνονται ότι θα ευνοήσουν τον ελληνικό λαό, στην πραγματικότητα πολλές φορές οδηγούν σε αντίθετα αποτελέσματα. Δεν ασχολούμαι καν, αν τοποθετούνται σε μία κατάσταση ή ένα γεγονός, οικεία βουλήσει, από πολιτική σκοπιμότητα, ή αν τους υποχρεώνουν εξωθεσμικά κέντρα. Μιλώ για το αποτέλεσμα.
Ο οποιοσδήποτε πολιτικός μπορεί να πει ή να υποσχεθεί ο,τιδήποτε, λόγω ατιμωρησίας. Στις Η.Π.Α. είχε γίνει προσπάθεια να παραπέμπονται οι πολιτικοί για αθέτηση υποσχέσεων, αλλά δεν βρήκε σύμφωνους τους νομοθέτες.
Ο πρύτανης της διαφήμισης Ντέιβιντ Ογκίλβι είχε ανοίξει συζήτηση στα αμερικανικά ΜΜΕ για την αδικία εις βάρος των διαφημιστών. Οι οποίοι τιμωρούνται στην περίπτωση παραπλανητικής διαφήμισης, ενώ οι πολιτικοί δίνουν ψευδείς υποσχέσεις, ατιμώρητοι.
Δεν είναι όμως μόνον η πρόθεση άγρας ψήφων που οδηγεί τους πολιτικούς σε ψευδείς υποσχέσεις, αλλά και εκτιμήσεις που ενδεχομένως γίνονται προς κολακεία. Θυμηθείτε την «διαβεβαίωση» του κ. Δ. Αβραμόπουλου, ότι «ο Κώστας Καραμανλής είναι ο Σαρκοζί της Ελλάδας». Μπορεί να το εκστόμισε ως κολακεία, φαίνεται όμως πως ο κ. Δ. Αβραμόπουλος είναι από τους λίγους που δεν αντιλήφθηκε ότι ο κ. Σαρκοζί αποτελεί μια από τις άπειρες «χρυσές μετριότητες» με τις οποίες οι ισχυροί γέμισαν την παγκόσμια πολιτική σκηνή.
Ο λόγος όμως που γράφεται αυτό το σημείωμα, δεν είναι μόνον η παραπάνω εισαγωγή. Αλλά η παράθεση ενός κειμένου του Ελευθερίου Βενιζέλου, που αποδεικνύει σε πόσο λανθασμένες εκτιμήσεις μπορούν να οδηγηθούν ακόμη και επίλεκτοι πολιτικοί (πλην εάν υπάρχουν ισχυρές πιέσεις που τους υποχρεώνουν, όπως προανέφερα). Σε άρθρο του το 1908 στην εφημερίδα «Κήρυξ» των Χανίων, έγραφε μεταξύ άλλων και τα εξής (από τα οποία ίσως εμπνέονται διάφοροι αμαθείς τουρκολάτρες):
«Όλος ο Ελληνισμός, άμα τη μεταπολιτεύσει του παρελθόντος Ιουλίου (σημ.: μιλά για το Κίνημα των Νεότουρκων το 1908), συνησθάνθη βαθύτατα και ως εξ ενστίκτου, ότι η επιτυχία του νεοτουρκικού κινήματος έσωζεν όχι μόνον το τουρκικόν κράτος, αλλά και τον Ελληνισμόν από του διαμελισμού και της καταστροφής.
«Επειδή δε ο Ελληνισμός δεν υπήρξε ποτέ δύναμις κατακτητική, αλλ’ εκπολιτιστική, έσχεν αμέσως την συναίσθησιν ότι η παγίωσις του συνταγματικού πολιτεύματος εν Τουρκία απετέλει, υπό άλλον βεβαίως τύπον, πολύ μετριόφρονα, αλλά τον οποίον πλήρως απεδέχετο η ελληνική συνείδησις, πραγμάτωσιν της Μεγάλης Ιδέας, αφού το εν Τουρκία διαβιούν, ασυγκρίτω τω λόγω μεγαλύτερον μέρος του Ελληνισμού, ηδύνατο ούτω, εν ελευθέρα συνταγματική πολιτεία, να επιτελέση εξίσου την εκπολιτιστικήν του αποστολήν, με το όχι ευκαταφρόνητον πλεονέκτημα της εξωτερικής ασφαλείας, την οποίαν εγγυάται εις αυτόν η αναγέννησις της ευρείας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».
Δεν χρειάζεται να σχολιάσω το κείμενο. Ούτε άλλωστε το ανάλογο, με το οποίο ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρότεινε -μετά την μικρασιατική καταστροφή- να απονεμηθεί το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης στον Κεμάλ. Ο λαός ενστερνίστηκε το μήνυμα, και στην Θεσσαλονίκη βγήκαν στους δρόμους, ανεξαρτήτως εθνότητας και θρησκείας, και εόρτασε στην πλατεία (που ονομάστηκε έκτοτε παραπλανητικώς «Ελευθερίας», γι’ αυτό και είχα ζητήσει αλλαγή της ονομασίας) όπου ο εκπρόσωπος των Νεότουρκων ανήγγειλε την… ελευθερία των λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (όπου στην παγίδα της έπεσε και ο Ελ. Βενιζέλος).
Στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, υπάρχουν φωτογραφίες Μακεδονομάχων, αγκαλιασμένους με… Βούλγαρους κομιτατζήδες!. Δεν χρειάστηκαν παρά λίγα χρόνια για να ξαναβρεθούν αντίπαλοι, αφού οι Νεότουρκοι συνέχισαν να συμπεριφέρονται κατά των υποδούλων, με την ίδια βιαιότητα των σουλτάνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου