«Κάθε μέρα κάτι κλέβω»...

Πενήντα ολόκληρα λεπτά τις προάλλες στο ταξί στη Θεσσαλονίκη. Η βροχή και η απεργία των λεωφορείων δημιούργησαν φοβερή κίνηση τους δρόμους.
Κάθε φορά που μπαίνω σε ταξί και μάλλον έτσι συμβαίνει με όλους τους ιερείς, είναι σχεδόν αναπόφευκτη η συζήτηση με τον οδηγό περί κοινωνίας, θρησκείας ή κάτι παραπλήσιο. 

Πολλές φορές το κήρυγμα είναι ανάποδο. Το αναλαμβάνει ο ταξιτζής και εγώ μπαίνω στην θέση του ποιμνίου.Έτσι και τώρα. Μου έλεγε περί κατάντιας της κοινωνίας, περί απομάκρυνσης από τον Θεό, περί μη τήρησης των εντολών του Κυρίου και άλλα παρόμοια. Δεν μιλούσα, γιατί ο φίλος ταξιτζής ήταν σχεδόν απόλυτος και για να μην μπω σε συζήτηση χωρίς τέλος μόνο συμφωνούσα χαζεύοντας την βροχή. 

Επέμενε όμως να προτείνω λύσεις και να καταδικάσω ενόχους. Αναγκαστικά έπρεπε κάτι να πω.

“Κάπου διάβασα” του λέω “ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος αν σήμερα με το που θα φτάσουμε ο καθένας στο σπίτι του προσφέρει όση περισσότερη αγάπη μπορεί στην οικογένεια του” και μετά πρόσθεσα έτσι ασυναίσθητα “και όταν σταματήσουμε να κλέβουμε”.
Αμέσως... 

-“Πάτερ εγώ δεν έκλεψα ποτέ πελάτη ούτε το κράτος ούτε κανένα άλλο. Κλέφτης δεν είμαι” μου λέει. 

-“Πως δεν είσαι” του απαντώ “όλοι είμαστε”. 

Επέμενε... 

-“Εγώ πάντως κλέβω” του λέω. “Κάθε μέρα κάτι κλέβω. Κάποιον θα στεναχωρήσω έστω και άθελα μου. Κάποιον θα ξεχάσω να επαινέσω να του πω ένα όμορφο κομπλιμέντο. Τι είναι αυτό, κλοπή δεν είναι; Kλέβω το χαμόγελο από τα χείλη κάποιου. Κάθε μέρα κάπου μπορεί να μην είμαι εντελώς ειλικρινής διότι μέσα μου ακόμα λειτουργούν, όσο και να προσπαθώ να τους κλείσω, αμυντικοί μηχανισμοί που προστατεύουν το εγώ μου. Κάπου δεν θα δείξω την απαιτούμενη υπομονή και θα απαντήσω στην γκρίνια με γκρίνια και στον θυμό με θυμό. Kάποιον θα δυσκολέψω, κάποιον θα πικράνω, κάποιου θα κλέψω ένα κομμάτι ευτυχίας. Κι’ αυτό κλοπή δεν είναι;

Κλέβω και χρόνο ακόμα. Χρόνο που θα μπορούσα να δώσω στους άλλους. Χρόνο που δεν θυσίασα για να αναπαύσω την σύζυγο μου ή αυτόν που δεν αφιέρωσα στα παιδιά μου ή σ’ ένα συνάνθρωπο μου. Κλέβω χρόνο και τον αφιερώνω σε ανούσια χωρίς πραγματικό όφελος πράγματα αντί στην προσευχή... Πήγε να απαντήσει αλλά επιτέλους φτάσαμε, μετά από πενήντα ολόκληρα λεπτά όπως είπα, καταπονημένοι στον προορισμό μας.

Θεέ μου, σκέφτομαι, ελπίζω εκεί πάνω να έλυσες το κυκλοφοριακό... “μόνο στον παράδεισο. Στην κόλαση... άσε”.

 

Από: proskynitis.blogspot.gr