Πώς γίνεται μέσα στην καρδιά μας η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού (Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)

------------------------------------------------------------------------

ύψωσις-τιμίου-Σταυρού

«Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς
Βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ
σου πολίτευμα».

Τον 7ο αιώνα υψώθηκε πανηγυρικά ο τίμιος Σταυρός στα Ιεροσόλυμα, για να
τον δει και να τον προσκυνήσει όλος ο λαός.*

Εκείνου του γεγονότος ανάμνηση είναι η τελετή της υψώσεως του Σταυρού,
που γίνεται κάθε χρόνο, στις 14 Σεπτεμβρίου, στους ενοριακούς και
μοναστηριακούς ναούς. Αυτή η Ύψωση, όμως, είναι εξωτερική. Υπάρχει, θα
λέγαμε, και μια πνευματική Ύψωση του Σταυρού που συντελείται μέσα στην
καρδιά του ανθρώπου.

Πότε; Όταν κάποιος σταθερά αποφασίζει να αυτοσταυρωθεί, νεκρώνοντας τα
πάθη του. Όποιος δεν το κάνει, δεν είναι αληθινός Χριστιανός. Το λέει
ξεκάθαρα ο απόστολος: «Οι του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις
παθήμασι και ταις επιθυμίαις» (Γαλ. 5, 24). Όσοι, δηλαδή, είναι του
Χριστού, έχουν σταυρώσει τον αμαρτωλό εαυτό τους μαζί με τα πάθη και τις
επιθυμίες του.

Οι Χριστιανοί, λοιπόν, υψώνουν μέσα τους αυτόν τον Σταυρό και τον
κρατούν υψωμένο σε όλη τους τη ζωή. Έτσι είναι, άραγε; Ο καθένας ας
ρωτήσει τη συνείδησή του. Και μακάρι να μην πάρει την απάντηση· «Εσύ
κάνεις τα σαρκικά σου θελήματα και υπακούεις στις επιθυμίες σου. Ο
σταυρός σου δεν είναι υψωμένος, αλλά ριγμένος στο λάκκο των παθών, όπου
σαπίζει από την καταφρόνια και την αμέλειά σου».

Μετά την αποκαθήλωση του νεκρού σώματος του Χριστού, ο τίμιος Σταυρός
έμεινε στο Γολγοθά. Οι Ιουδαίοι τον πήραν και τον έριξαν σε ένα
σκουπιδόλακκο.

Μετά την Ανάσταση του Κυρίου, πάλι, δεν δίστασαν να επιχώσουν με πέτρες
και χώματα τον Πανάγιο τάφο Του, για να τον εξαφανίσουν.

Τέλος, όταν οι Ρωμαίοι κυρίευσαν την επαναστατημένη Ιερουσαλήμ, το 70,
κατέσκαψαν και ισοπέδωσαν όλη την πόλη και τα περίχωρά της. Και
αργότερα, κατά την ανοικοδόμησή της, στον τόπο όπου πρώτα ήταν ο
Πανάγιος τάφος, με υποκίνηση του εχθρού, έχτισαν ναό της Αφροδίτης, της
ειδωλολατρικής θεάς της ασέλγειας.

Κάτι παρόμοιο γίνεται και με τον εσωτερικό σταυρό μας. Όταν ο εχθρός
κυριεύσει και κατασκάψει τη νοητή Ιερουσαλήμ, την ψυχή μας, ο Σταυρός
αυτός γκρεμίζεται από τον καρδιακό Γολγοθά στο σπουπιδόλακκο των
αμαρτωλών επιθυμιών και ηδονών. Στη θέση του τότε βάζουμε και προσκυνάμε
το είδωλο της Αφροδίτης, ώσπου να μας επισκεφτεί η Θεία Χάρη, αν βέβαια
μετανοήσουμε ειλικρινά, η οποία θα τσακίσει το είδωλο της αμαρτίας και
θα υψώσει μέσα μας το Σταυρό της νεκρώσεως των παθών (Από το βιβλίο,
«Χειραγωγία στην πνευματική ζωή»).



Σημείωση
* Ο Πέρσης βασιλιάς Χοσρόης Β’ (590- 628), που κατέλαβε την Αγία Πόλη το
614, άρπαξε το τίμιο Ξύλο και το μετέφερε στην Περσία. Δεκατέσσερα
χρόνια αργότερα ο αυτοκράτορας Ηράκλειτος (610- 641) νίκησε τους Πέρσες
και πήρε πάλι το Σταυρό. Στις 14 Σεπτεμβρίου του 628 τον έφερε στο ναό
της Αναστάσεως των Ιεροσολύμων, όπου τον ύψωσε ο πατριάρχης άγιος
Ζαχαρίας (609- 631). Από τότε επικράτησε σε Ανατολή και Δύση η εορτή της
Υψώσεως του τιμίου Σταυρού ως λαμπρή πανήγυρη.

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr