Εάν λοιπόν ο κόσμος ακόμα υφίσταται σήμερα, είναι επειδή τελικά “το καλό” πάντα εν τέλει κυριαρχούσε “του κακού” και η συνέχεια της ζωής πάντα διασφαλιζόταν έναντι του απότομου-βιαίου θανάτου ή του φυσιολογικού και αναπόφευκτα μοιραίου.
Εάν οι εκάστοτε “κακοί”, εγκληματίες, δυνάστες και λοιποί κακόβουλοι εξουσιαστές με μονοκρατορικές βλέψεις και εάν οι εκάστοτε “ανθρωποκτονικές” δυνάμεις με τις οποιεσδήποτε τελοσπάντων αυτοκαταστροφικές επιπτώσεις επί των ανθρώπων και επί του πλανήτη Γή, κατάφερναν να επιβληθούν ή να επηρεάσουν περισσότερο από ότι στην πραγματικότητα κατόρθωσαν, το ανθρώπινο είδος θα είχε ήδη εξαφανιστεί έως τώρα.
Παρόλα αυτά είμαστε ακόμα εδώ, που σημαίνει ότι το ανθρώπινο είδος πάντα έβρισκε τρόπο τελικά να εξασφαλίζει την συνέχεια του, να επιβιώνει και να διαιωνίζεται.
Μέσα δηλαδή στην τόσο πολύ-ποικιλόμορφη ιδιομορφία των τόσων διαφορετικών πολιτισμών που εμφανίστηκαν μέσα στο διηνεκές του χρόνου, την ατέρμονη κυριολεκτικά αλληλοδιαδοχή και αλληλοδιαμάχη προς επιβολή του ενός έναντι του άλλου, των τόσο πολλών διαφορετικών και αλληλοσυγκρουόμενων θρησκειών-δοξασιών και εν τέλει μέσα από τις τόσες διαφορετικές νοοτροπίες των ανθρώπων, πάντα κατά ένα περίεργο τρόπο και αέναα μέσα από αυτές, εξασφαλιζόταν η διαιώνιση του ανθρώπινου είδους ως ύπαρξη.
Αυτό ακριβώς πρέπει λοιπόν οπωσδήποτε να επιτευχθεί και σήμερα, μετά το πέρας της παγκόσμιας κρίσης που επίσημα 7 χρόνια τώρα όλοι βιώνουμε. Η σημερινή όμως κρίση και αυτή η προσπάθεια πάλι κάποιων ανθρώπων για μονοκρατορία, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ακόμα ένα αυτοτελές επεισόδιο της σαπουνόπερας που κρατάει χιλιάδες χρόνια τώρα με ίδιο και απαράλλαχτο σενάριο, το οποίο έχει επαναληφθεί εκατοντάδες τώρα φορές θα έλεγα, στην ιστορία του κόσμου.
Και επειδή σε περίοδο πολέμων και κρίσεων σίγουρα δεν μπορεί κανείς να εξάγει τα πιο αντικειμενικά διδάγματα και παραδείγματα προς μίμηση, τα ορθότερα διδάγματα διασφάλισης της αρμονικής συμβίωσης ανθρώπων και της διαιώνισης του ανθρώπινου είδους καλό θα ήταν να αντληθούν κυρίως από τις περιόδους ειρήνης και ευμάρειας.
Επομένως και από εδώ και πέρα λοιπόν, εάν όντως όλοι θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, ας συμφωνήσουμε όλοι σε ένα πράγμα. Σε ποιό; Στο πάγιο, στο αυτονόητο, στο αδιαμφισβήτητο και στο μοναδικό κοινά αποδεκτό συμπέρασμα, το οποίο ταυτόχρονα πρέπει να αποτελέσει και απαράβατο κριτήριο και κανόνα όλων των θεωρήσεων επί των πραγμάτων, τουλάχιστον από δω και στο εφεξής. Δηλαδή στο ότι, η οποιαδήποτε πράξη ή θεωρία δεν προάγει την αρμονική συμβίωση μεταξύ των ανθρώπων και κατ’ επέκταση δεν εξασφαλίζει τελικά την διαιώνιση του ανθρώπινου είδους με το οποιοδήποτε τρόπο , δεν μπορεί να είναι σωστή!
Και αυτός είναι ο μοναδικός, ο αέναα αντικειμενικός, νομοτελειακός και πανανθρώπινος κανόνας και πρώτο φίλτρο αντίληψης των πάντων, ορατών τε αοράτων. Και μάλιστα ο αδιαμφισβήτητος αυτός κανόνας, υπερέχει τις οποιασδήποτε πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, κρατικής, εθιμοτυπικής, παραδοσιακής, ηθικής και θρησκευτικής θεώρησης, επί των οποιονδήποτε ανθρώπων και επί των οποιονδήποτε κοινωνιών.
Και βάσει του παραπάνω λοιπόν κανόνα, πάω κατευθείαν στο “ψητό” και καταρρίπτω απευθείας μύθους και εγείρονται αυτομάτως ενστάσεις. Δεν μπορεί για παράδειγμα λοιπόν, να είναι σωστή μία οποιαδήποτε πολιτική η οποία καταρχάς δεν προάγει το κοινό συμφέρον των πολιτών. Δεν μπορεί να είναι σωστή μια οικονομική θεωρία ή οποία δεν εξασφαλίζει πρωτίστως στους πολίτες μιας κοινωνίας, τα “ως προς το ζην” και κατ’επέκταση την ευημερία του συνόλου. Δεν μπορεί επίσης ένα οποιοδήποτε έθιμο ή μια νοοτροπία να είναι σωστή, η οποία επιτρέπει φερειπείν, την θανάτωση ενός νεογέννητου παιδιού επειδή γεννήθηκε ή θα γεννηθεί με κινητικά προβλήματα. Δεν μπορεί η οποιαδήποτε θρησκεία η δοξασία να είναι σωστή, από την στιγμή που διδάσκει στο ποίμνιο ότι εάν πεθαίνοντας σκοτώσεις και άλλους ανθρώπους θα έχεις μεγαλύτερο μετά θάνατο μισθό. Δεν μπορεί επίσης μια σεξουαλική τάση, προτίμηση ή συνήθεια να είναι σωστή, από την στιγμή που καταρχήν δεν διασφαλίζει την αναπαραγωγή. Δεν μπορεί μια οποιαδήποτε διατροφική συνήθεια να είναι σωστή, εάν πρωτίστως κάνει κακό στο ανθρώπινο σώμα. Δεν μπορεί μια οποιαδήποτε πράξη, λόγος ή ένα “χούι” ενός π.χ. γονέα να είναι σωστό από την στιγμή που επηρεάζει αρνητικά την μετέπειτα ζωή του απόγονου.
Δεν μπορεί επίσης το λίγο καλό να θεωρείται καλύτερο από το πολύ καλό. Παρομοίως, δεν μπορεί το λίγο λάθος ή μέτριο να θεωρείται καλύτερο από το πολύ λάθος ή πολύ μέτριο, από την στιγμή που και τα δύο είναι λάθος και μέτρια. Κατ επέκταση δεν μπορεί το λάθος ή μέτριο επειδή ακριβώς έχει λανθασμένα αφομοιωθεί από την πλειονότητα ενός συνόλου να θεωρείται ως σωστό, επειδή το σωστό εφαρμόζεται από την συντριπτική μειονότητα του ίδιου συνόλου. Δεν μπορεί δηλαδή λόγω έλλειψης του σωστού να συμβιβάζεται κανείς με το λάθος και να ελπίζει ταυτόχρονα για το καλύτερο.
Δεν μπορεί κοινώς το λάθος να θεωρείται σωστό, η μέρα νύχτα, το άσπρο μαύρο, το ομαλό ανώμαλο, το ανορθόδοξο ορθόδοξο, ένα καλύτερα βολεμένο “εγώ” ως πολλά χειρότερα “εμείς” και ούτε κάτι οικουμενικό ως ορθόδοξο. Με άλλα λόγια, είτε είσαι αριστερός ληστής, είτε δεξιός, είτε κεντρώος, είσαι πρώτα ληστής. Είτε επίσης είσαι καθολικός φονταμενταλιστής, είτε μουσουλμάνος, είτε εβραίος ή οικουμενικός, είσαι πρώτα φονταμενταλιστής.
Γιατί; Γιατί όλα τα παραπάνω πολύ απλά δεν συνάδουν με τον κανόνα που όλοι συμφωνήσαμε παραπάνω, δηλαδή όλα τα παραπάνω δεν προάγουν την διαιώνιση του ανθρωπίνου είδους κι ούτε εξασφαλίζουν την αρμονική συμβίωση μεταξύ ανθρώπων. Τέλος.
Εν τέλει , ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, ούτε ο πιστός κάνει την θρησκεία ή ο επιστήμονας την επιστήμη, ούτε το μαχαίρι κάνει τον εγκληματία ή το μετάξι τον κώλο, το αυγό δεν έκανε την κότα, η Γή δεν είναι επίπεδη, δεν υπάρχει ο santa claus και ο γάιδαρος δεν πετάει.
Τώρα βέβαια, μπορεί κάποιος άνθρωπος να πάρει ένα μαχαίρι και αντί να κόψει μια πίτα σε ίσα κομμάτια, να καρφώσει πισώπλατα έναν άλλο άνθρωπο. Μπορεί επίσης ένας ή περισσότεροι γιατροί να μην θεραπεύουν, όπως και ένας ή περισσότεροι ιερείς να μην τηρούν ορθά την πίστη. Μπορεί επίσης οικονομολόγοι να χρησιμοποιούν την οικονομία προς όφελος λίγων και συνταγματολόγοι και δικαστικοί να χρησιμοποιούν, το σύνταγμα και τον ποινικό κώδικα αναλόγως και μπορεί εν τέλει ο οποιοσδήποτε να χρησιμοποιεί το οτιδήποτε για οποιοδήποτε αλλότριο σκοπό.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι, το μαχαίρι εφευρέθηκε ως εργαλείο για κακό σκοπό, ότι η επιστήμη της ιατρικής δεν ισχύει, ότι ο Θεός δεν υπάρχει, ότι η έννοια της οικονομίας είναι λανθασμένη, όπως του συντάγματος και της δικαιοσύνης και η οποιαδήποτε άλλη τελοσπάντων ηθική ή έννοια να αναιρείται εξ’ ολοκλήρου λόγω πολλών ή λίγων ανήθικων μυαλών, σε μια συγκεκριμένη απειροελάχιστη χρονική περίοδο.
Άλλο λοιπόν το ένα και άλλο το άλλο. Γιατί; Γιατί ξανά και δεν θα σταματήσω να το επαναλαμβάνω, όλες οι παραπάνω πανανθρώπινες έννοιες, θεωρίες και επιστήμες μέσα στο διηνεκές του χρόνου εξασφαλίζουν την διαιώνιση του ανθρωπίνου είδους κι αποδεδειγμένα προάγουν την αρμονική συμβίωση μεταξύ ανθρώπων.
Επιστρέφοντας όμως ξανά στην ιστορία και αναζητώντας κυρίως περιόδους μεγάλων αυτοκρατοριών και συγκεκριμένα περιόδων μεγάλης ευημερίας και ανάπτυξης των ανθρώπων, διαπιστώνουμε πρωτίστως ότι πρώτον, υπήρξαν πολλοί τελικά αυτοκράτορες με μονοκρατορικές τάσεις και δεύτερον, κανείς τελικά δεν κατόρθωσε την μονοκρατορία επί Γής και όλες κατέρρευσαν.
Από όλες λοιπόν τις αυτοκρατορίες η μακροβιότερη όλων ήταν η Βυζαντινή με περίπου 1123 χρόνια διάρκεια ζωής, ακολουθεί η Ρωμαϊκή με περίπου 800 χρόνια, μετά η Οθωμανική με περίπου 500 χρόνια και εν συνεχεία ακολουθούν πολλές άλλες μικρότερες όπως, των Μογγόλων, των Χαν, των Μινγκ, του Αλέξανδρου, των Περσών, των Ίνκας, των Αζτέκων της Γαλλικής αποικιακής, της Πορτογαλικής, της Ισπανικής, της Βρετανικής και κτλ. και σήμερα της Pax Americana.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν επίσης και η μοναδική η οποία διήρκησε πάνω από μια χιλιετηρίδα, επομένως και η πιο αξιοζήλευτη, άρα και η πιο άξια μελέτης και εξαγωγής των ορθότερων συμπερασμάτων, ως επί των πλείστων.
Το Βυζάντιο εν τάχη, ήταν μια κατεξοχήν πολύ-πολιτισμική αυτοκρατορία στην οποία ταυτόχρονα συμβίωναν Έλληνες, Λατίνοι, Βαλκάνιοι, Σλάβοι, Αρμένιοι, Άραβες, Εβραίοι και όλων των ειδών σχεδόν λοιπές Ασιατικές και δυτικές εθνικότητες. Συμβίωναν επίσης για το περισσότερο διάστημα αρμονικά, Χριστιανοί, Αρχαιοελληνιστές, Οθωμανοί, Ρωμαίοι, Ιουδαίοι, ειδωλολάτρες και κτλ. Παρόλα αυτά, η αυτοκρατορία αυτή κατόρθωσε να είναι και η μακροημερεύων.
Και σήμερα λοιπόν, με όλα αυτά που γίνονται τον τελευταίο καιρό, το συγκεκριμένο κατόρθωμα μπορεί να θεωρηθεί ακόμα πιο άξιο θαυμασμού και μελέτης, για το πώς πραγματικά το κατάφεραν αυτό τελικά οι Βυζαντινοί. Σίγουρα τυχαίο δεν μπορεί να ήταν.
Εν ολίγοις, το κατόρθωσαν τηρώντας βασικά τρείς βασικούς κανόνες. Ο πυρήνας της αυτοκρατορίας και συγκεκριμένα αυτοί οι οποίοι θα διοικούσαν τους διάφορους τομείς της, θα έπρεπε να διαθέτουν τρία ταυτόχρονα βασικά προσόντα ως προϋποθέσεις εγγύησης σωστής διακυβέρνησης. Έπρεπε α) να είναι γνώστες της ελληνικής παιδείας και γραμματείας β) να είναι ένας εκ των αποδεδειγμένα αρίστων στο είδος του εκάστοτε τομέα γ) να είναι τυπικός τηρητής και αποδεδειγμένα αξιωμένος των πνευματικών αρετών, της Ορθοδόξου πίστης. Δεν έπαιζε δηλαδή κανένα ρόλο η εθνικότητα ή η καταγωγή του ηγέτη. Γι’αυτό άλλωστε και οι περισσότεροι εκ των αυτοκρατόρων τελικά, δεν ήταν Έλληνες και ούτε καν είχαν ελληνική καταγωγή.
Γιατί όμως συγκεκριμένα αυτές οι τρείς προϋποθέσεις; Γιατί θεωρούνταν και οι τρείς αυτές ξεχωριστά, πόσο μάλλον σε συνδυασμό, ως οι καλύτεροι θεμέλιοι λίθοι-συνδετικοί κρίκοι και σταθερές μιας εξίσωσης με πολλούς μεταβλητούς παράγοντες.
Και επειδή οι δύο πρώτες προϋποθέσεις ευτυχώς σήμερα θεωρούνται πλέον από την πλειοψηφία ημών ως αυτονόητες και ώς κοινά αποδεκτές, ας επικεντρωθούμε στην τρίτη για την οποία είμαι σίγουρος ότι δυστυχώς ακόμα υπάρχουν πάρα μα πάρα πολλές αντιρρήσεις. Και λέω δυστυχώς ακόμα, διότι, είναι μαθηματικά και νομοτελειακά σίγουρο ότι, στο τέλος της σημερινής παγκόσμιας κρίσης και με τις ανάλογες παγκόσμιες επιπτώσεις αυτής, θα αποδειχθεί παγκοσμίως σε όλους τελικά και αυτή ως αυτονόητη, αληθή και κοινά αποδεκτή.
Πολλοί εξ ημών και ανεξαρτήτως το τι τώρα πιστεύουμε και θεωρούμε ως ορθό ή ηθικό, θα καταλήξουμε ή οικειοθελώς και αυτοβούλως ή με το ζόρι στην παραπάνω παραδοχή, όσο η κρίση εξελίσσεται και εντείνεται. Διότι ακριβώς λόγω της πρωτοφανούς παγκόσμιας έκτασης αυτής της μοντέρνας κρίσης, στο τέλος δεν θα έχει απομείνει καμία άλλη πλέον επιλογή για κανέναν μας, καθώς όλα τα τρέχοντα λανθασμένα επιχειρήματα και πρότερες θεωρήσεις θα έχουν καταρρεύσει ένα ένα και μια μια και το μοναδικό στήριγμα ελπίδας και ρανίδα σωτηρίας που θα έχει απομείνει στο ανθρώπινο είδος, θα είναι η Ορθοδοξία. Και εξηγώ παρακάτω γιατί.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, οι διδαχές αυτής και τα λόγια των Αγίων, είναι μάλλον το μοναδικό πράγμα στον κόσμο τελικά που ουσιαστικά αναφέρουν και διδάσκουν για όλες εκείνες, τις άχραντες, τις άμωμες, τις αντικειμενικά ορθές, κυριολεκτικά νομοτελειακές, πανανθρώπινα αποδεκτές και αενάως αποδεδειγμένα στην πράξη τελικά ως ιδανικές, συνθήκες συμβίωσης των ανθρώπινων κοινωνιών, με πρώτο μέλημα τους την υγιή διαιώνιση του είδους και της αδιατάρακτης ανάπτυξης αυτών.
Κατά το ορθόδοξο δόγμα, ο Τριαδικός Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Του. Τον έφτιαξε δηλαδή με τις τελειότερες προδιαγραφές και με δυνατότητες εν δυνάμει θεϊκές. Ο Θεός έδωσε το αυτεξούσιο εξ’αρχής στον άνθρωπο και κατόπιν της πνευματικής πτώσεως του, πορεύεται μέσα στην ιστορία της ζωής διατηρώντας κατά παραχώρηση, ακόμα το δώρο της ιδίας βούλησης.
Έκτοτε λοιπόν ο Τριαδικός Θεός είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών κατόπιν όμως μόνο της αναζήτησης Αυτού. Δεν παρεμβάλλεται δηλαδή στις επιλογές του ανθρώπου, ούτε και ευθύνεται για τις λανθασμένες αποφάσεις αυτού. Καθώς ο Τριαδικός Θεός δεν είναι εκβιαστής, δεν εκβιάζει την οποιαδήποτε κατάσταση προς όφελος Του, διότι απεναντίας περιμένει και επιθυμεί τον πλάσμα Του, το παιδί Του, τον άνθρωπο να επιστρέψει αυτοβούλως πίσω σε Αυτόν και να ξανά-εμπιστευτεί τον Πατέρα του. Γι’ αυτό άλλωστε και επετράπει και η διατήρηση του χαρίσματος του αυτεξούσιου εξαρχής.
Επισημαίνει μάλιστα ότι, “εάν κάποιος άνθρωπος θελήσει να με συναντήσει, θα με βρει” και “εάν ζητήσει κάποιος την βοήθεια μου θα την προσφέρω”, όπως Αυτός όμως γνωρίζει καλύτερα για το παιδί Του. Που σημαίνει ότι, αν κάποιος δεν θέλει να Τον συναντήσει κι αν πιστεύει αποκλειστικά στις δικές του δυνάμεις, είναι απόλυτο δικαίωμα του και η βοήθεια πολύ απλά δεν θα προσφερθεί. Ο Τριαδικός Θεός είναι στην κυριολεξία ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ.
Και επειδή ακριβώς είναι δημοκράτης, δημοκράτες αναμένεται να είναι και όλοι οι εκπρόσωποι και πιστοί Αυτού. Γι’ αυτό η οποιαδήποτε εκβιαστική προσπάθεια επιβολής των λόγων Του στον οποιονδήποτε, δεν επικροτείται και δεν επιτρέπει o Ίδιος να ευδοκιμήσει μακροχρόνια και τελικά ο σπόρος της οιοδήποτε διδαχής, στον οιοδήποτε εκβιαζόμενο.
Αυτό βέβαια που προτρέπει κατά κανόνα τους εκπρόσωπους Του συνεχώς και αδιαλείπτως, είναι να μιμούνται καθημερινά τον βίο του Υιού Του Χριστού. Που δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από την καθημερινή πράξη θυσίας του ιδίου προς βοήθεια του συνάνθρωπό του.
Ρητώς ο Χριστός είπε “αγαπάτε αλλήλους”. “Εάν θέλει κάποιος να αγαπήσει Εμένα, ας αγαπήσει πρώτα τον συνάνθρωπο του”. Το να είναι δηλαδή κάποιος ορθόδοξος χριστιανός είναι το πραγματικό δύσκολο. Και παρομοίως τo ακριβώς ή εν μέρει αντίθετο αυτού, είναι το πραγματικά εύκολο. Καθώς προαπαιτείται καταρχήν η εξάλειψη του εγωισμού, η ιδία στέρηση αγαθών ακριβώς για να μην θραφεί ο προσωπικός εγωισμός και η διαρκής ένδειξη αμερόληπτης και αυτοθυσιαστικής αγάπης προς τον οιοδήποτε συνάνθρωπο, καθώς ο οιοσδήποτε συνάνθρωπος είναι και πλάσμα του ιδίου Τριαδικού Θεού.
Τι πιο όμορφο και τι ποιο αγνό πράγμα όμως; Να έχεις έναν Θεό, ο οποίος το μοναδικό πράγμα που περιμένει από εσένα, είναι να αγαπάς τον πλησίον σου σαν να ήταν αδελφός σου και τίποτα παραπάνω. Ο Τριαδικός Θεός είναι καθαρός, πεντακάθαρος ανθρωπισμός και αλτρουισμός.
Αλλά επειδή ακριβώς γνωρίζει πολύ καλά ότι, στην πράξη ο ανθρώπινος εγωισμός θρέφεται ακόμα και από την παραμικρότερο πράγμα, έθεσε κανόνες“-“μπούσουλα”. Τις λεγόμενες δέκα εντολές και η μη τήρηση αυτών επονομάστηκαν αμαρτίες.
Αμαρτία ετυμολογικά στα αρχαία ελληνικά και συγκεκριμένα κατά τον Όμηρο σημαίνει σφάλμα, αποτυγχάνω, κάνω έκλυτη ζωή. Οι λεγόμενες αμαρτίες λοιπόν κατά την ορθόδοξη νοοτροπία σημαίνουν ακριβώς το ίδιο. Οι αμαρτίες δεν είναι τίποτα παραπάνω, από οδηγίες ουσιαστικά για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ένας πολίτης μιας οποιασδήποτε κοινωνίας σε έναν συμπολίτη του. Τι επιτρέπεται δηλαδή να κάνει και τι όχι. Είναι κάτι σαν ένας τσελεμεντές δηλαδή μιας συνταγής αλλά με το πιο “εύγευστο” αποτέλεσμα.
Και έτσι ακριβώς πρέπει ο κόσμος όλος να αρχίσει να αντιλαμβάνεται την έννοια της αμαρτίας σήμερα. Σαν οδηγίες μιας συνταγής με των οποία επιτυγχάνονται όλες εκείνες οι ιδανικές συνθήκες συμβίωσης, και ευημερίας ενός οποιουδήποτε συνόλου ανεξαρτήτου χώρου, χρόνου και διαθέσιμων μέσων. Είναι όλοι εκείνοι οι αντικειμενικοί, πανανθρώπινοι, διαχρονικοί και άκρως δημοκρατικοί κανόνες που πρέπει να τηρούν όλα τα μέλη μιας κοινωνίας, ανεξαρτήτου χρώματος, φυλής, γλώσσας, τόπου και χρόνου γέννησης, προκειμένου η ζωή ανά πάσα στιγμή να συνεχίζεται και ο άνθρωπος διαρκώς και στο σύνολο του να ευημερεί. Και όχι μάλιστα κατ’ εξαίρεση ή εξατομικευμένα. . Γι’ αυτό άλλωστε και προτρέπει τον άνθρωπο λέγοντας “Αυξάνεστε και πληθύνεστε”. Πληθύνεστε μεν αλλά με ορθό τρόπο δε.
Νομίζετε ότι, ο Θεός έχει ανάγκη εάν κάποιος άνθρωπος κλέψει π.χ. χρήματα από κάποιον άλλον; Λέτε ο Θεός να έχει ανάγκη από χρήματα; Λέτε ο Θεός να έχει προσωπική ανάγκη εάν κάποιος πει ψέματα σε κάποιον άλλον; Ο Θεός ούτως ή άλλως γνωρίζει τι σκεπτόμαστε και τι λέμε ανά πάσα στιγμή. Λέτε ο Θεός να είπε ου μοιχεύσεις ή ου φονεύσεις για να κάνουμε καλό σε Αυτόν; Ή γιατί φοβόταν ο ίδιος; Όχι φυσικά. Όλες μα όλες οι υποδείξεις Του είναι κατευθυντήριες γραμμές στους ανθρώπους, για τους ανθρώπους, για να επιτύχουν από μόνοι τους το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για τους ίδιους, από την στιγμή που πίστεψαν ότι μόνοι τους θα τα καταφέρουν καλύτερα.
Η παγκόσμια όμως ιστορία αποδεικνύει ότι, από την στιγμή που ο άνθρωπος πίστεψε αυτό, το μόνο πράγμα τελικά που επανειλημμένως κατάφερνε είναι να τα κάνει διαρκώς “μαντάρα”. Και για αυτό ακριβώς τον λόγο, ο Θεός ως ένδειξη απόλυτης αγάπης και ελέους προς το πλάσμα Του, παρόλο της αποστασίας του, αποφάσισε να παρεμβληθεί στην ζωή του επιτρέποντας τον Υιό Του να έρθει επί της Γής, για να υπενθυμίσει και να συνετίσει δια του προσωπικού παραδείγματός και να ταπεινωθεί με τον χείριστο τρόπο, μήπως και ο άνθρωπος επανέλθει στα “συγκαλά” του.
Να είστε σίγουροι ότι, ο Θεός μας βλέπει σαν ένας π.χ. πολύτεκνος πατέρας που έβγαλε τα παιδιά του στην παιδική χαρά και κάθεται στο παγκάκι και βλέπει τα αδελφάκια να παίζουν και αυτά ξαφνικά για τον μικρότερο λόγο, να αρχίζουν να μαλώνουν μεταξύ τους, γιατί το ένα ένα π.χ. έριξε στο άλλο άμμο ή γιατί το ένα έκλεψε την σειρά του άλλου στην τραμπάλα και χτυπιούνται και νευριάζουν και κλαίνε. Και στεναχωριέται ο πατέρας που τα βλέπει να μαλώνουν μεταξύ τους και προσπαθεί να τα συνετίσει και πηγαίνει στο ένα και λέει “αυτό που έκανες Κωστάκη δεν είναι σωστό, γιατί… ” και πηγαίνει και στο άλλο και λέει ”Ελενίτσα μου δεν έπρεπε να πάρεις την σειρά του άλλου παιδιού, διότι…” και κτλ. κτλ. κτλ.
Ακριβώς έτσι συμπεριφερόμαστε και εμείς οι ενήλικες, κάνοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα χωρίς να το καταλαβαίνουμε, στα μάτια του Θεού. Συνεχίζουμε ακόμα να μαλώνουμε για τα τουβλάκια μας, για τα αυτοκινητάκια μας, για τα καλλυντικά μας, τις τσάντες μας, τα σπορτέξ μας, τα γκατζετάκια μας, τα λεφτουδάκια της μονόπολης, τα παγωτά που φάγαμε μετρώντας τα για να αποδείξουμε ποιος είναι ο καλύτερος και ουσιαστικά λέμε και εμείς κλαίγοντας εκείνο το κλασσικό “όχι εγώ αυτό θέλω…”, “ αυτό ..κό μου είναι”, στερούμενοι παντελώς και οιασδήποτε ώριμης κριτικής αντίληψης του τι κάνουμε, γιατί το κάνουμε, πόσο σοβαρό είναι αυτό που κάνουμε, τι έχει προηγηθεί και τι έπεται με όλα αυτά που κάνουμε. Tα θέλουμε όλα και εμείς δικά μας εδώ και τώρα.
Να είμαστε ευγνώμονες λοιπόν οι Έλληνες που έχουμε την τύχη να έχουμε έναν τέτοιο σωστό Θεό πάνω από τα κεφάλια μας, ο οποίος μας υπεραγαπά ως πραγματικός Πατέρας, μας συνετίζει με τα πιο διαχρονικά λόγια, για το δικό μας καλό, που ποτέ δεν λειτουργεί εγωιστικά ή εκδικητικά για τις ανομίες, λάθη ή αμαρτίες μας , που με τον αρτιότερο τρόπο μας οριοθετεί κι ας μην Του το αναγνωρίζουμε, που μας προσφέρει λύση και άφεση αμαρτιών κατόπιν πρώτα πράξεως του σωστού στον συνάνθρωπο και επιτρέπει να υποφέρουμε από τις επιπτώσεις των δικών μας και μόνο ενεργειών, αλλά όσο ακριβώς μπορεί ο καθένας να αντέξει και ούτε σπιθαμή παραπάνω, από την στιγμή που συνεχίζουμε να μην επιθυμούμε να αποταθούμε σε Αυτόν. Να είμαστε τυχεροί που είναι τόσο μακρόθυμος, υπομονετικός και πολυέλαιος και διατεθειμένος ανά πάσα ώρα και στιγμή να συγχωρέσει τα πάντα και να μας ξαναδεχθεί στις αγκάλες του ώστε να αρχίσει ξανά να φροντίσει τα πάντα για εμάς.
Να είστε σίγουροι επίσης ότι, ο θεός ή θεοί άλλων θρησκευτικών διδασκαλιών δεν λειτουργούν έτσι και μάλιστα στις περισσότερες από αυτές, οι διδαχές δεν προάγουν δυστυχώς την αρμονική συμβίωση των κοινωνιών, αλλά ουσιαστικά τις καταπιέζει και επιβάλλεται σε αυτές το θέλημα του/των θεών, δια της διασποράς φόβου και αβάστακτης τιμωρίας. Προτρέποντας ταυτόχρονα τους πιστούς σε πράξεις ουσιαστικά αντί-ανθρωπιστικές, αντί-δημοκρατικές, αντί-αναπτυξιακές, αντί-αλτρουιστικές, εκβιαστικές και ανήθικες προάγοντας μακροσκοπικά την εξάλειψη του ανθρώπινου είδους, την μη αρμονική συμβίωση και την μη ευμάρεια του συνόλου, εκτός βέβαια κάποιων συγκεκριμένων πάντα ελαχίστων “άξιων”, “καθαρών” , “πεφωτισμένων” ατόμων ή φυλών έναντι των υπολοίπων, επί της Γής.
Για όλους αυτούς τους αντικειμενικότατους λόγους λοιπόν οι σοφοί Βυζαντινοί νομοθέτες αποφάσισαν την Ορθόδοξη πίστη και ως απαραίτητη προϋπόθεση και προσόν των ηγετικών στελεχών της.
Και κάπως έτσι λοιπόν όπως όλες οι αυτοκρατορίες του κόσμου μέχρι στιγμής κατέρρευσαν, επειδή ακριβώς επήλθε η διαφθορά, η φιλαργυρία, ο άκρατος εγωισμός μεταξύ των ανθρώπων και ηγετών και η μη τήρηση δηλαδή, όλων εκείνων των αντικειμενικών, πανανθρώπινών και ορθόδοξων αξιών και κανόνων αρμονικής συμβίωσης.
Έτσι κατέρρευσε εν τέλει και η επιτυχέστερη έως τώρα αυτοκρατορία, η Βυζαντινή και έτσι θα καταρρεύσει νομοτελειακά και η τωρινή απόπειρα μονοκρατορίας η οποία τώρα επιχειρείται. Η λεγόμενη Pax Americana ή Pax Joudaica ή τραπεζοκρατορία ή νέα τάξη πραγμάτων ή όπως αλλιώς θέλετε να την αποκαλέσετε.
Και είναι 1000% σίγουρο ότι θα καταρρεύσει, καθώς έχει παρεισφρήσει μεταξύ των ανθρώπων τόσο εκτεταμένα η διαστροφή, σε σημείο που τα πάντα πλέον λειτουργούν άκρως παράνομα, παρά φύσην, άκρως ανορθόδοξα καθώς το άσπρο έγινε μαύρο, το ομαλό ανώμαλο, το ανορθόδοξο ορθόδοξο, το ένα καλύτερα βολεμένο “εγώ” πολλά χειρότερα “εμείς” και το μόνο που απομένει πλέον να γίνει είναι το οικουμενικό ορθόδοξο. Που τα ίδια αυτά φαινόμενα από μόνα τους ουσιαστικά, εγγυώνται και την νομοτελειακή κατάρρευση των πάντων.
Και όταν λοιπόν αυτό συμβεί, δεν θα έχει απομείνει τίποτα πλέον ανορθόδοξο όρθιο και κανείς άνθρωπος δεν έχει καμία άλλη πλέον επιλογή, από το να τηρήσει τελικά αυτό που έπρεπε από την αρχή να τηρεί, το αυτονόητο, το αντικειμενικά ανθρωπιστικό και πρωτίστως ορθόδοξα ορθό, αν θέλει να ζήσει ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά τα τέλη της ζωής του.
Γι’αυτό ακριβώς ισχυρίζομαι ότι είναι μαθηματικά σίγουρο ότι, όλοι όσοι εν τέλει επιβιώσουν την μπόρα αυτή, νομοτελειακά θα πιστέψουν στην ορθοδοξία. Και όσοι δεν τα καταφέρουν τελοσπάντων και δεν αντέξουν την δύσκολη αυτή πορεία, θα είναι τελικά επειδή εξακολούθησαν, μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο της φθαρτής και μάταιης τους ζωής, να πιστεύουν ότι μόνοι τους θα τα κατάφερναν όλα. Πώς αλλιώς θα μπορέσουμε τότε να επιβιώσουμε αν δεν μοιραστούμε, αλληλοβοηθηθούμε και δεν τηρήσουμε την κοινοκτημοσύνη; Σκεφτείτε το.
Το ξέρω ότι δυσκολεύεται ο άνθρωπος να αναγνωρίσει τον Θεό. Είναι επειδή ακόμα πιστεύει στις δικές του αρετές και στα δικά του κατορθώματα και επίσης δεν επιθυμεί να σηκώνει βάρη άλλων. Εάν όμως είχε πραγματικά ερωτευθεί ποτέ έναν άλλο άνθρωπο δεν θα του ήταν καθόλου δύσκολο να Τον συνειδητοποιήσει. Ο θεμέλιος λίθος των πάντων είναι η αγάπη προς τον συνάνθρωπο και τίποτα παραπάνω.
Θα καταλάβαινε επίσης γιατί έρχεται γυμνός, ταλαιπωρημένος, πληγωμένος, και σταυρωμένος ο Χριστός. Είναι γιατί στην πραγματική αγάπη δεν υπάρχει αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, δικαιώματα και κατακτήσεις. Αλλά παραίτηση, δόσιμο, τσαλάκωμα και ένας προσωρινός θάνατος που φέρνει την ανάσταση. Ο ερωτευμένος δεν ξέρει να διατηρεί την εξωτερική του εικόνα, δεν τον απασχολεί το προφίλ του, δεν σκέφτεται τον πόνο του, δεν μετράει τον κόπο του, την οδύνη του, το εγώ του, παραμελεί και είναι έτοιμος να πεθάνει γι αυτόν που αγάπησε πάνω από τον εαυτό του.
Ο Νυμφίος της εκκλησίας έρχεται το δειλινό, στην δύση του μοντέρνου αυτού κόσμου, στο πιο συναρπαστικό και σωτήριο ραντεβού με την ιστορία και μας παρακαλεί για ακόμα μια φορά έστω και την ύστατη στιγμή να αφεθούμε πάνω Του. Μέσα στο φως των κεριών ομολογεί την αγάπη Του για τον άνθρωπο και την πρόθεση του να πεθάνει γι’ εκείνον. Γιατί αυτοί που πραγματικά αγαπούν είναι σταυρωμένοι.
Πόσο δίκιο είχε άραγε κάποτε ο Ιωάννης Καποδίστριας, όταν σε ένα διάγγελμα του προς τον Ελληνικό λαό είχε πει: "Εάν ο Θεός μεθ' ημών, τις καθ' ημών". Εάν δηλαδή ο Θεός είναι μαζί μας, κανείς δεν μπορεί να είναι αντίθετος μας.
Πόσο αέναα πλήρης και πόσο μπροστά άραγε μπορεί να είναι εν τέλει αυτός ο θησαυρός της Ορθοδοξίας και τα λόγια των Αγίων της, όταν κάποιος άγνωστος έως τώρα όλως τυχαίως, άνθρωπος του Θεού έγραψε το ομορφότερο ποίημα που έχει γραφτεί ποτέ, τους Χαιρετισμούς της Υπεραγίας Θεοτόκου και αναφέρει χαρακτηριστικά, λες και απευθύνετε σε εμάς σήμερα και λέει:
“…Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα,
Χαίρε, τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα,
Χαίρε, ότι εμωράνθυσαν οι δεινοί συζητηταί,
Χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί,
Χαίρε, των Αθηναίων τα πλοκάς διασπώσα…
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε”
Αμήν Αμήν Αμήν
Β.Παπαδόπουλος
Από: ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου