Κεμάλ, ο καθοδηγητής των γενοκτονιών

της Αλέκας Λεώνη Οι εικόνες με τα τους αποκεφαλισμούς των «απίστων» χριστιανών, γεζίντι ή απρόθυμων γυναικών ή των στρατιωτών του Άσσαντ από το ISIS έχουν προκαλέσει τον αποτροπιασμό του πολιτισμένου κόσμου.Και όμως αυτά είναι τα έργα που πρώτος ‘δίδαξε’ ο Κεμάλ (Αττατούρκ). Ας θυμηθούμε τα ‘κατορθώματα’ του Κεμάλ– από το έργο ‘Έξοδος’ του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών: «Πήγαμε λίγο πιο έξω, φρίκη! Βρεθήκαμε σε μια χαβούζα (σ.σ. μεγάλο λάκκο). Γύρω γύρω, στα χείλια της χαβούζας σπαρταρούσαν κορμιά, και μέσα η χαβούζα ήταν γεμάτη κεφάλια. Έπαιρναν όποιον έπιαναν, τον πήγαιναν στην άκρια της χαβούζας, έκοβαν το κεφάλι και το έριχναν μέσα στη χαβούζα και τα κορμιά τα άφηναν να σπαρταρούν γύρω γύρω. Ήταν φοβερό. Όσοι το είδαν τρελάθηκαν. Το τρελοκομείο γέμισα από τρελούς σαν ήρθαμε. Εκεί σ’ αυτό το μέρος χάσαμε τον πατέρα μου ….. ». Αυτή είναι η μαρτυρία της Ελένης Καραντώνη. Να λοιπόν που και σήμερα η Ιστορία επαναλαμβάνεται και μάλιστα καθοδηγούμενη από τους απογόνους του Κεμάλ. Τότε καμία συγκίνηση, καμία αντίδραση δεν είδαμε από την ‘πολιτισμένη’ Δύση. Αφωνία.  Το ίδιο συνέβη και για την Αρμένική γενοκτονία, την γενοκτονία του Πόντου και  των Ασσυρίων. Το ενδιαφέρον της Δύσης εξαντλήθηκε στα οικονομικά και γεωπολιτικά τους σχέδια. 
Πρόσφατα από το Πανεπιστήμιο του Harvard o Stefan Ihring εξέδωσε το βιβλίο “Atatürk in the Nazi Imagination” (https://www.amazon.com/Atat%C3%BCrk-Nazi-Imagination-Stefan-Ihrig/dp/0674368371/ref=sr_1_sc_2?ie=UTF8&qid=1465830997&sr=8-2-spell&keywords=Stefan+Ihring). Στο βιβλίο αυτό αναγνωρίζεται και αποδεικνύεται ότι ο Κεμάλ υπήρξε ο ‘δάσκαλος’ των γενοκτονιών. Υπήρξε το πρότυπο για τον Χίτλερ. Η Νέα Τουρκία, έγινε ένα πρότυπο για τα ναζιστικά σχέδια και τις ιδέες. Ο Κεμάλ έβλεπε τους χριστιανούς ως υλικό ακατάλληλο για εκτουρκισμό και γι’ αυτό τους εκδίωξε. «Όποιοι δεν ανήκουν στην καθαρή Τουρκική ράτσα, μόνο ένα δικαίωμα μπορεί να έχουν σ’ αυτή την χώρα, το δικαίωμα να είναι υπηρέτες και δούλοι», έλεγε το 1930 ο τότε υπουργός δικαιοσύνης της κυβέρνησης Κεμάλ. Ο Χίτλερ είπε το περίφημο «… ποιος θυμάται τους Αρμένιους!»
Λέγεται ότι οι Ναζί χρησιμοποίησαν το ανθρώπινο λίπος για Σαπούνι. Πρόσφατα ο Εβραίος σκηνοθέτης Eyal Ballas με την ταινία του Soaps διαφοροποιήθηκε και είπε ότι  το χρησιμοποιήσαν κυρίως για να επιταχύνουν την διαδικασία της καύσης των σωμάτων. Αυτό όμως δεν αλλάζει τα πράγματα.  Όμως και το Κεμαλικό κράτος ‘αξιοποίησε’ ότι απέμεινε από τα θύματα – τα οστά. Το 1924 φόρτωσε στο βρετανικό πλοίο 400 τόνους οστών (που αντιστοιχούσαν σε σκελετούς 50.000 ανθρώπων κυρίως Ελλήνων και Αρμενίων) και τα έστειλε στην Γαλλία για ‘βιομηχανική χρήση’.
Και όμως μέχρι σήμερα κανένας κυβερνητικός επίσημος δεν έχει χαρακτηρίσει τον Κεμάλ ως γενοκτόνο. Και όχι μόνο μόνο αυτό αλλά συχνά πυκνά οι κωμικοτραγικοί Έλληνες πολιτικοί καταθέτουν και στεφάνι στο μνημείο του Κεμάλ. Το διανοήθηκε ποτέ Αρμένιος να το κάνει αυτό;
Και επειδή δεν έχει επέλθει Νέμεσις, η  Ιστορία επαναλαμβάνεται. Ξανά αποκεφαλισμοί και σταυρώσεις, βιασμοί και πλίατσικο. Και οι καθοδηγητές –ποιος άλλος - οι απόγονοι του Κεμάλ. Διότι ως γνωστόν οι Τζιχαντιστές του ISIS σε τουρκικά στρατόπεδα εκπαιδεύτηκαν για να μάθουν να κάνουν αποτελεσματικά όλες αυτές τις φρικαλεότητες.
 Και ενώ αυτά συνέβησαν είναι θλιβερό ότι η επίσημη Ιστοριογραφία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους δεν έχει δείξει ενδιαφέρον να μελετήσει την καταστροφή και το ξερίζωνα του Ελληνισμού (και όχι μόνο) της ανατολής. Η προτεραιότητά του θέματος είναι δευτερεύουσα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αναγνώριση της γενοκτονίας έχει συμβεί από τον διεθνή ακαδημαϊκό οργανισμό International Association  of Genocide Scholars (IAGS), χωρίς την σημαντική συνδρομή των Ελλήνων Ιστορικών. H Ιστοριογραφία των Ελληνικών Πανεπιστημίων συχνά δείχνει να υποβαθμίζει την σημασία των γεγονότων, προσπαθεί να αποκρύψει την έκταση και τους αριθμούς και κινείται με τρόπο που από-ενοχοποιεί τον τουρκικό εθνικισμό. Μόλις μετά το 1980 οι πολυάνθρωποι σύλλογοι των προσφύγων έφεραν με πολύ κόπο στην επιφάνεια το θέμα, διασώζοντας στοιχειωδώς την κατάσταση. Το Ελληνικό κράτος ενδιαφέρθηκε για την αφομοίωση του πληθυσμού ‘απαλείφοντας’ όμως ή και στρογγυλοποιώντας τα Ιστορικά γεγονότα.
Και όμως όταν ο δικηγόρος των Εβραίων Raphael Lemkin ο οποίος χρησιμοποίησε για πρώτη φορά την λέξη genocide,  έδειξε ως παράδειγμα γενοκτόνου (με σκοπό στη συνέχεια να θεμελιώσει την υπαρκτή γενοκτονία των Εβραίων) τον Κεμάλ. Μόνον οι Έλληνες Ιστορικοί δεν βλέπουν καθαρά την Ιστορία. Αλήθεια τι θα γράψει η Ιστορία γι’ αυτούς;

 

Από: ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ