Ο Γέρων Παίσιος έμενε
τότε στην Καλύβη του Τιμίου Σταυρού, όπου είχε ζήσει ο Ρώσος Γέροντας Τύχων. Όταν
τον είδε ο πατέρας μου, των ερώτησε : "Σεις είσθε ο Γέρων Παίσιος ;".
Εκείνος απάντησε : "Ελάτε, ελάτε". Εμέ ο Γέρων εφίλησε σταυρωτά,
εκέρασε λουκουμάκι, με εσταύρωσε με λαδάκι από το καντήλι της Παναγίας και μου
εχάρησε ένα κομποσχοινάκι και δύο ξυλόγλυπτα εικονάκια με τον Εσταυρωμένο και
την Παναγία. Εκάθησε απέναντί μου σε ένα κουτσουράκι και συζητήσαμε περίπου μιάμιση
ώρα. Με ερώτησε για την περιπέτεια της υγείας μου και όταν του είπα τί είχε
συμβεί, μου είπε : "Αυτή είναι μεγάλη ευλογία, διότι δεν επροξένησες μόνος
σου την ασθένεια, αλλά προήλθε κατ΄ ευθείαν από το χέρι του Θεού. Να κάνεις υπομονή
και να μη στενοχωρήσαι. Εγώ από την υγεία μου δεν είδα κανένα καλό, μόνο από
τις αρρώστιες ωφελήθηκα. Επίστευα ότι θα κατακτούσαν τον Παράδεισο με το σπαθί
μου, αλλά ο Θεός με τις αρρώστιες μου έδειξε ότι με την ταπείνωση κατακτά
κανείς τον Παράδεισο. Όταν ήμουν στα νοσοκομεία και είχα αιμοπτύσεις και μου
έβαζαν σωλήνες στους πνεύμονες, σκεπτόμουν τί
περνούσαν οι μάρτυρες και ταυτόχρονα τα ζούσα, ενώ προηγουμένως μόνο τα
εδιάβαζα, χωρίς να καταλαβαίνω τί περνούσαν. Οι θλίψεις είναι
ωφέλιμες, γι΄ αυτό ζητώ από τον Θεό να μου δίνει υπομονή και αρρώστιες".
ΠΗΓΗ :
"ΠΡΩΤΑΤΟΝ", ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ
2008, αριθ. 112, σελ. 140 κ.ε.
Από: tribonio.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου