*Καταπληκτικό κείμενο. Αξίζει να το διαβάσετε!
Μαρίνα Ριζογιάννη
Τελικά, τι είναι αυτό που αποδεικνύει σήμερα ότι η χώρα στην οποία ζούμε είναι η Ελλάδα; Τι είναι αυτό που μας διακρίνει από τα άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ;
Ψάχνω γύρω μου, αναζητώ σημάδια, αλλά δύσκολα εντοπίζω κάτι. Μία χώρα αλωμένη και κατακρεουργημένη – με την έγκριση φυσικά και το θερμό χειροκρότημα της πλειοψηφίας του λαού της – από το ίδιο της το πολιτικό σύστημα. Ένα πολιτικό σύστημα που αποδύεται τον ελληνικό χιτώνα, τον ραμμένο με ιδιαίτερα και δουλεμένα επί αιώνες στο στημόνι από τους προγόνους μας ιστορικά, θρησκευτικά και πολιτιστικά νήματα. Όλα αυτά τα πολύτιμα, μεταξένια νήματα, των οποίων τη λαμπρότητα θαύμασε και θαυμάζει όλος ο κόσμος, επιχειρώντας να οικειοποιηθεί όποιο κομμάτι τους μπορεί.
Τελικά, δε χρειάστηκαν οι ξένοι για να ξηλωθεί αυτός ο περίτεχνος χιτώνας. Μόνοι μας τραβήξαμε και εξακολουθούμε να τραβάμε τα νήματα. Ξεκινώντας από τα πρόσφατα συμβάντα, καταγράψαμε τον Έλληνα υπουργό Παιδείας, Νίκο Φίλη, στο μήνυμά του προς τους Έλληνες μαθητές για την ιστορική επέτειο της 25ης Μαρτίου, να αναφέρεται σε μία «επανάσταση κατά αγνώστων» και στη μετεπαναστατική δημιουργία ενός νέου έθνους. Καταγράψαμε τον αρχιεπίσκοπο της Ορθόδοξης Ελλαδικής Εκκλησίας να αφαιρεί, μετά από απαίτηση φιλοξενούμενου στη χώρα μας μετανάστη, το εγκόλπιο και το σταυρό του. Καταγράψαμε τον αναπληρωτή υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γιάννη Μουζάλα, να αναφέρει την ΠΓΔΜ με το όνομα Μακεδονία. Καταγράψαμε το διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Γιαν Φαμπρ, να ανακοινώνει πως το φετινό φεστιβάλ θα είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στον πολιτισμό της χώρας του, δηλαδή του Βελγίου.
Όταν κάποιος, μολονότι ζει στη χώρα του, αγωνίζεται να τη βρει γύρω του, τότε κινδυνεύει από απώλεια ταυτότητας. Αυτό θέλουμε; Αυτό επιδιώκαμε, όταν υιοθετήσαμε άκριτα την ανθρωπιστική υποκρισία, ανεξιθρησκία και πολυπολιτισμικότητα της Ευρώπης, αξίες οι οποίες στοιχίζουν καθημερινά αίμα αθώων; Μετατρέψαμε τους εαυτούς μας σε μετανάστες στην ίδια μας την πατρίδα. Ο κίνδυνος ελλοχεύει στον ίδιο μας τον εαυτό, και όχι στον αόρατο εχθρό που κυνηγάμε.
Χάθηκαν άραγε όλα; Όχι. Η απάντηση δίνεται αυθόρμητα με το πρωινό άνοιγμα του παραθύρου. Κοιτώντας τον καταγάλανο και λαμπερό ουρανό της Ελλάδας. Μυρίζοντας το γιασεμί της γλάστρας. Διαβάζοντας τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για τις παγκόσμιες διακρίσεις των ελλήνων καθηγητών και φοιτητών. Μυρίζοντας το φρεσκοοργωμένο χώμα από τον αγρότη που ετοιμάζεται για τις νέες καλλιέργειες. Τίποτα από αυτά δεν έσβησε η σκλαβιά των 400 χρόνων. Αρκεί, βέβαια, να ξαναβρούμε την ταυτότητά μας. Αυτή θα μας βοηθήσει να ράψουμε έναν νέο χιτώνα, αξιοποιώντας όμως και τα παλιά, γερά νήματα, που μας δένουν σφιχτά με αυτόν τον τόπο
πηγή: http://www.pelop.gr/, https://agioskosmasoaitolos.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου