Ουρανοπολιτισμός, η προοπτική του ρωμηορθόδοξου κοσμοπολιτισμού

 

 

Θεόφιλος Παπαδόπουλος,  

Πώς αντιλαμβανόμαστε το αληθινό πρόσωπο και την πολιτισμική κατάσταση της Ρωμηοσύνης της Μικρασίας, της Ανατολικής Θράκης και ιδίως της Βασιλεύουσας; Γιατί το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης είναι το Φως του κόσμου; Μας συνήθισαν στην αντίληψη ότι ο Ελληνισμός της Ιωνίας και της Πόλης ήταν κάποτε κοσμικά ισχυρός και υλικά εύπορος. Για κάποιους, η ελληνική Κωνσταντινούπολη σήμαινε κάτι το αντίστοιχο με το Παρίσι του σχολαστικισμού, των πολυτελών συνεστιάσεων και της τρυφηλής καλοζωίας. Για μερικούς άλλους, Μικρά Ασία σήμαινε στείρα αλυτρωτική διεκδίκηση του Ελλαδιστάν, ανακτορικές επαύλεις που οι Έλληνες εγκατέλειψαν κακήν κακώς, πλούσια περιοχή ευκατάστατων Ελλήνων αστών. Στην καλύτερη περίπτωση, ταυτίζαμε την Πόλη και τη Μικρασία με τα καραβάνια των προσφύγων που έφτασαν κυνηγημένοι και ρακένδυτοι στην Ελλάδα, αγανακτώντας δίκαια για την κτηνώδη συμπεριφορά των Τούρκων αλλά και την κυνική στάση των Μεγάλων Δυνάμεων απέναντι στους πολύπαθους τούτους εξ’ Ανατολών ομογενείς μας.
Η οργή μας θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη αν συνειδητοποιήσουμε τις διαστάσεις του πνευματικού μεγαλείου που η βασανισμένη προσφυγιά μετέφερε στα ήθη και τις παραδόσεις της. Οι Ρωμηοί προπάτορες των σημερινών προσφύγων τρίτης και τέταρτης γενιάς, για τους οποίους είσαι σίγουρος ότι στις φλέβες τους κυλάει το ίδιο αίμα που κυλούσε στην καρδιά των μαρτυρησάντων παππούδων τους του 1922 ήταν ζωντανοί φορείς και θιασιώτες ό,τι πιο αληθινού, όμορφου και μεγάλου.
Ο Ρωμαίικος πολιτισμός, του οποίου προπύργια στάθηκαν κατεξοχήν οι ιδιαίτερες πατρίδες των προσφύγων του ’22 και των νεοπροσφύγων του ΄55 και του ’64, ήταν ένα προϊόν συνέργειας Θεού και ανθρώπων, ήταν η θεϊκή επιφοίτηση στην ανθρώπινη προσφυγή που προήγαγε την ανθρώπινη σκέψη φτάνοντάς την στην κορυφή της τελειότητας. Ο Ρωμαίικος πολιτισμός ανήγαγε τον άνθρωπο σε Θεάνθρωπο και μπόλιασε με επουράνιο άρωμα κάθε πτυχή της επίγειας βιοτής, προσδίδοντας το ακατάλυτο ωραίο στις ημέρες της θνητής μας ύπαρξης, αφθαρτοποιώντας και καθιστώντας μας αθάνατους συμμέτοχους του υπεραιώνιου. Ο Ρωμαίικος πολιτισμός πέτυχε να ανεβάσει τη γη στο μεγαλείο του αγιοτριαδικού Ουρανού και να προσφέρει στην ανθρώπινη ελλειπτικότητα την πεμπτουσία της ΠΛΗΡΟΤΗΤΑΣ. Ο Ρωμαίικος πολιτισμός αποτύπωσε στην πραγματικότητα την παντοτινά πραγματική υπερβατικότητα, ενώ παράλληλα ανόρθωσε τον σύμπαντα άνθρωπο τόσο ως οντότητα όσο και ως κοινωνία, καθώς αφ’ ενός έσπασε το φράγμα του χωροχρόνου και του θανάτου, αφ’ ετέρου υπερέβη διά της οικουμενικότητάς του κάθε φυλετική ή εθνική διάκριση. Ο Ρωμαίικος πολιτισμός, όχι μόνο συνένωσε τους λαούς συνιστώντας άγιον έθνος κοσμοπολιτισμού αλλά επιπλέον άνοιξε ορίζοντες οριστικής απαλλαγής από την κοσμική προσωρινότητα και φθορά μέσω της υπερβατικής θέας του Ουρανού, διαπλάθοντας έτσι την προσδοκία και το όραμα ολοκλήρωσης της Οικουμένης στην άκτιστη και υπεραιώνια πολιτεία του Τριαδικού Θεού.
Αυτή η γλυκιά γεύση και προσμονή της αγιοτριαδικής πατρίδας, του Ουρανοπολιτισμού, είναι ο μεγαλύτερος θρίαμβος οικουμενικότητας σε βάθος και ύψος σύνολης της οντολογικής πορείας, κυρίως όμως είναι εκείνο το κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους Ρωμηούς, ιδίως τους Κωνσταντινουπολίτες, ως Ουρανοπολίτες κι όχι απλά κοσμοπολίτες.
Παπαδόπουλος Θεόφιλος
Δάσκαλος, Έδεσσα

Από: eikonografies.com