ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ

ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΝΔΡΗ

Ακούμε σήμερα να λέγεται από όλους μας το «ανάθεμα» στους εκάστοτε πολιτικούς άρχοντες, διαφόρων αποχρώσεων, στους διαφόρους υπουργούς και στον οποιοδήποτε παρατρεχάμενο, που έχει το ταλέντο του «γάτου», που με περισσό θράσος προσκολλάται και ακροβατεί από το ένα κόμμα στο άλλο αναρριχώμενος με οποιοδήποτε τρόπο και κόστος στα ανώτερα στρώματα της πολιτικής ελίτ αυτού του τόπου. Δίνοντας το δικαίωμα στον λαό μας, δικαίως, να λέει το γνωστό: «τον φτύνουν και αυτός νομίζει πώς ψιχαλίζει».

Έτσι, η κριτική, ειδικά στις μέρες μας, οργιάζει, ρίχνοντας τον λίβελο προς πάσαν κατεύθυνση στοχοποιώντας τον οποιοδήποτε που με δόλιες πολιτικές προθέσεις και αποφάσεις προσπαθεί να αποδομήσει κάθε πνευματικό και υλικό θεμέλιο του ευλογημένου αυτού τόπου, όπως την αγία πίστη προς τον Χριστό μας και τις αρχές που πρέπει να διέπουν την ελληνική οικογένεια. "Άξιον και Δίκαιον" οι διαμαρτυρίες σε όλα αυτά και συμφωνούμε και επαυξάνουμε. Έχω, όμως, έναν προβληματισμό, που θέλω να τον καταθέσω ενώπιον σας, για να δούμε μαζί τι τελικά έφταιξε και ήρθαμε ως εδώ. Τους εκάστοτε πρωθυπουργούς, όπως καλή ώρα τον σημερινό, και τους παρατρεχάμενούς του ποιος τους έφερε στην εξουσία; Δε νομίζω να ανέβηκαν με παρθενογένεση! Εμείς τους φέραμε στην εξουσία. Εμείς τους δώσαμε την εξουσία, υποτίθεται να μας κυβερνήσουν (καλά, δεν ήξερες! Δεν ρώταγες;) και αυτοί δόλια, εξαπατούν και θα μας εξαπατούν, εφόσον τους το επιτρέπουμε.

Έτσι, εξαπατημένοι «για ακόμη μια φορά» τους ξαναψηφίζουμε είτε για το καλό του τόπου είτε γιατί εκεί ανήκουμε, απενοχοποιώντας τον εαυτό μας, πλένοντας τα χέρια μας ως Πόντιοι Πιλάτοι και προσποιούμενοι ότι δεν έχουμε καμία ευθύνη γι' αυτό! Φταίνε όλοι εκτός από εμάς. Και στο βάθος οραματιζόμαστε  ιεροκρυφίως μια θεσούλα στο δημόσιο, ένα ρουσφέτι ή και να βλάψουμε και κανένα φουκαρά, γιατί κάποια στιγμή ηθελημένα ή άθελα έθιξε την υπόληψή μας, λέγοντας το κορυφαίο Ελληνικό: 

"Ρε συ ξέρεις ποιος είμαι εγώ!  Θα σου δείξω εγώ!! " 

Αλήθεια αν οι πρόγονοι μας ζούσαν σήμερα και έβλεπαν το κατάντημα μας τι θα έλεγαν; Αντιλαμβανόμαστε που πάμε;  Μας ενδιαφέρει το τί γίνεται γύρω μας;

Μας αγγίζει όλο αυτό; Το σίγουρο είναι πώς όχι! Αδιαφορούμε, ενώ αιρετικοί και απάτριδες δίνουν δυναμικά το παρόν. Προ ημερών περνούσα από κεντρική πλατεία μεγάλης πόλης των Αθηνών και έπεσε στην αντίληψή μου ένα πανό που έγραφε «δεν είμαστε αίρεση – ελάτε να σας βοηθήσουμε». Αρκετός κόσμος, μεγάλοι και παιδιά μου κέντρισαν την περιέργεια κι έτσι πήγα προς τα εκεί. Ήταν Πεντηκοστιανοί.

Φυσικά ήταν όλοι παρόντες στο προσκλητήριο της πλάνης τους. Αλλά ακόμη και περιθωριακές ομάδες του ευρύτερου αντι-εξουσιαστικού χώρου, όταν «πέσει σύρμα» άπαντες κατεβαίνουν στο πεζοδρόμιο. Φυσικά και θα είναι όλοι παρόντες στο προσκλητήριο της καταστροφής. ΟΜΟΘΥΜΑΔΟΝ! «Μήπως την έχουμε ακούσει αυτήν την λέξη κάπου»;  Και όλα αυτά γιατί; Για το τίποτα! Ενώ εμείς; Οι έχοντες την αλήθεια πως το αντιμετωπίζουμε το όλο θέμα; Πού είναι η συμμετοχή μας; 

Δυστυχώς είμαστε απόντες και αδιάφοροι. Θέλετε να δούμε στατιστικά, από φωτογραφίες και βίντεο, την προσέλευση κόσμου σε διαμαρτυρίες που αφορούν την ύπαρξή μας, την παρουσία μας σε εθνικές παρελάσεις, ημερίδες, θρησκευτικές εκδηλώσεις ή ακόμα και στην Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία της μάνας Εκκλησιάς μας; Τα ποσοστά είναι απογοητευτικά.  

Εν τέλει, εμείς ψηφίζουμε τους εκάστοτε κυβερνώντες, γίνεται ό,τι γίνεται και μετά όταν οι «πολιτικοί» μας εφαρμόζουν άλλα αντί άλλων, εμείς τούς βρίζουμε! Παράξενο κι όμως Ελληνικό! Είμαστε εντός, εκτός και επί τα αυτά!

Φυσικά αυτό δεν μας πτοεί να έχουμε  άποψη και κριτική διάθεση! Έτσι, ο Νεοέλληνας με γνώση "επί παντός επιστητού" ξέρει από  πολιτική, από  επιστήμη, από τα πάντα, μα προπαντός για την ΕΚΚΛΗΣΊΑ! Εδώ κι αν έχουμε άποψη και γνώμη! Όλοι έχουμε να πούμε, με έντονο ύφος, για τον παπά που τα «αρπάζει», τον παπά που είναι τάχα «αυστηρός» και διώχνει τον κόσμο από την Εκκλησία. Έχουμε την τάση να καταστρέφουμε τα αναχώματα μας.  Έχουμε μάθει σε αυτόν τον αιώνα, τον απατεώνα, να μετακινούμε τις ευθύνες παρά να τις αναλαμβάνουμε. Φυσικά, μας βολεύει, γιατί μας ενδιαφέρει η εικόνα μας να βγει προς τα έξω αλώβητη. Μασκαρά εαυτέ μου! Βγάλε πια το προσωπείο σου!  

Ζούμε «ακόμα»  τη ζωή μας, την πάρτι μας σε έναν δικό μας κόσμο. Σσσσσσσσς!!!! Το μωρό κοιμάται.                         

Πότε θα μάθουμε να σκεφτόμαστε με γνώμονα το Εθνικό και  πνευματικό συμφέρον μας;  Είμαστε όλοι  ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ  ΜΗΔΕΝΟΣ  ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥ. Ασχολούμαστε με τα πάντα εκτός από αυτά που μας αφορούν. Και αν ασχολούμαστε καμιά φορά το κάνουμε από περιέργεια.

Κάποτε ο Δημοσθένης θέλησε να μιλήσει στους Αθηναίους για σοβαρά ζητήματα της πόλεως, αλλά αυτοί δεν είχαν όρεξη να τον ακούσουν.

-Αφήστε  μόνο, τους λέγει, να σας πω μια ιστορία. Όλοι προθυμοποιήθηκαν να τον ακούσουν.

-Ένας νέος θέλησε να πάει από την Αθήνα στα Μέγαρα. Γι' αυτό νοίκιασε ένα γαϊδούρι. Επειδή όμως ο κύριος του ζώου έπρεπε να κάνει τον ίδιο δρόμο, πήγαινε παρέα με το νέο. Η ζέστη ήταν δυνατή. Το μεσημέρι σταμάτησαν, για να φάνε. Ο κύριος του γαϊδουριού κάθισε στη σκιά του ζώου και δεν άφησε το νέο να καθίσει, λέγοντάς του ότι νοίκιασε το γάιδαρο και όχι τη σκιά του. Ο νέος, όμως, ισχυριζόταν ότι αφού νοίκιασε το ζώο νοίκιασε και τη σκιά του.

 Αφού είπε αυτά ο Δημοσθένης, κατέβηκε από το βήμα.

-Πώς τελείωσε η ιστορία; ρωτούν με περιέργεια οι Αθηναίοι.

-Πώς τελείωσε; Ενδιαφέρεστε, προσέθεσε ο Δημοσθένης, για τη σκιά τού όνου και αδιαφορείτε για τα σπουδαία και φλέγοντα ζητήματα της πόλεως!

Έτσι και εμείς, ασχολούμαστε με τα περιττά και αδιαφορούμε για τα αυτονόητα.

Αδέλφια ας συνετιστούμε, ας γίνουμε πιο υπεύθυνοι πιο δραστήριοι... Να ενδιαφερθούμε πρώτα για τα της πίστεως κι έπειτα για τα εθνικά μας. Εν αγαστή σύμπνοια.    

                                           
Πότε δεν είναι αργά, γιατί δυστυχώς δεν έχουμε πολύ χρόνο!


Από: "Ελληνική Ναύς"