Οι τελευταίες ημέρες της Πομπηίας

...διαβιούμε προπολεμικές καταστάσεις του τρίτου μεγάλου πολέμου
Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη Μουσικοσυνθέτης, Λογοτέχνης Και Δημοσιογράφος

Στις μέρες μας, μέρες ταραγμένες, μέρες ενός καθημερινού ιδιότυπου…
ψυχροπολεμικού ακύρηχτου πολέμου, στέκει πέρα απο προφανές πως
διαβιούμε εν μέσω μιάς κατάστασης η οποία οδηγεί ολοένα και ταχύτερα
στην «σύγκρουση των κόσμων». Το κοινωνικό αυτό φαινόμενο καθώς και το
συγκρουσιακό μοντέλο το οποίο ως δείχνουν τα πράγματα εκ του
αποτελέσματος πως υιοθετείται από την πλευρά των εξουσιαστών, με σκοπό
τον πλέον προφανή έλεγχο των μαζών, δεν αφήνει περιθώρια για
αισιόδοξες σκέψεις, αναφορικά με την τύχη των λαών.
Αναγκαστικώς διαβιούμε προπολεμικές καταστάσεις του τρίτου μεγάλου
πολέμου με το μόνο που απομένει να είναι ο χρόνος ο οποίος υπολείπεται
πρό της τελικής εκρήξεως διά των όπλων αλλά και η τελική του μορφή,
όπλων συμβατικών και άλλων.
Η καθημερινή άλωση της ανθρώπινης φύσης, εντός ενός άκρατου
νεοφιλελεύθερου οικονομικού συστήματος, τουλάχιστον όσον αφορά την
Ευρώπη αλλά και τον Δυτικό κόσμο γενικότερα, σε συνδιασμό με τον
φονταμενταλισμό του Ισλάμ, το οποίο ολοένα και περισσότερο εμπλέκεται
με τον δυτικότροπο τρόπο της ζωής διαμέσω της λαθρομετανάστευσης,
καθώς και οι «ενδοευρωπαικές» προφανώς ανώμαλες
κοινωνικοπολιτικοκοινωνικές συνθήκες, άνευ της ύπαρξης των εξωγενών
παραγόντων, οδηγούν αναγκαστικά σε έναν «πολυεπίππεδο» πόλεμο των
κόσμων, κόσμων παντελώς διαφορετικών φυλετικά, θρησκευτικά,
οικονομικά, σεξουαλικά ακόμη ακόμη.
Ο ρυθμός δε της αφομοίωσης ένεκα και της ταχύτατης ανάπτυξης της
τεχνολογίας, απο μια κοινωνία του «παλαιού κόσμου» όλων αυτών των
ξενικών στοιχείων όλοένα καθίσταται και μικρότερος, κάτι που οδηγεί με
μαθηματική ακρίβεια και γεωμετρική πρόοδο θα έλεγε κανείς , στο τέλος
του κόσμου υπό την μορφή που τον γνωρίζουμε σήμερα. Δεν πρόκειται
δυστυχώς περί μιάς στείρας κινδυνολογίας, η οποία βασίζεται σε έναν
επίσης στείρο εθνολαικισμό, παρά για απλές διαπιστώσεις τις οποίες οι
περισσότεροι δεν κάνουν, διότι το βλέμμα της κοσμοαντίληψης τους
θολώνει μέσα στην επίπονη για όλους μας καθημερινότητα.
Όλη δε τούτη η συγκρουσιακή κατάσταση δυστυχώς καθίσταται έρμαιο ενός
φτηνού λαικισμού απο τους λίγους τυχοδιώκτες έναντι των πολλών και
φοβούμαι πως την ώρα όπου συντάσσεται το παρόν, ήδη γεννιέται ή
μεγαλώνει ως παιδί, ο «Νέος Φύρερ» κάπου στον Δυτικό μας κόσμο. Έναν
κόσμο, ο οποίος πλέει μέσα σε πελάγη τεχνητής ευτυχίας και πλασματικής
ευμάρειας του υπερκαταναλωτισμού, ενώ ο υπόλοιπος πλανήτης υποφέρει
και συνεχίζει να ζεί στον δικό του χωροχρόνο.
Η άνοδος του απολυταρχισμού στην Ευρώπη η οποία και μας αφορά
πρωτίστως, δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ζήτημα χρόνου, η δε αναζωπύρωση
των εθνικιστικών κινημάτων ως αντίμετρο της τεχνητής κρίσης και της
πραγματικής ασυδοσίας, η οποία ομοιάζει μέν χαώδης αλλά ανήκει είς
αυτό που αποκαλώ «ελεγχόμενη», δεν θα αρχίσει να δείξει τα δόντια και
την δύναμη της, επάνω ίσως και σε αποδιοπομπαίους τράγους ως γίνεται
σχεδόν πάντοτε αν μελετήσει κανείς την παγκόσμια ιστορία.
Κάποιοι προσπαθούν μανιωδώς να ελέγξουν τα εθνοκοινωνικοπολιτικά
αντανακλαστικά του «παλαιού κόσμου» ή επιδιώκουν τούτη την άνοδο του
απολυταρχισμού ως έναν νέον τρόπο ελέγχου των μαζών, ελέω «ανωτέρας
βίας».
Οι γενικές αυτές διαπιστώσεις, δεν γίνονται για το θεαθήναι.
Σκοπός τους είναι το να κρούσω όπως και αρκετοί άλλοι φαντάζομαι και
ελπίζω, τον κώδωνα του κινδύνου για οτι έρχεται να μας βρεί εν ευθέτω
χρόνω, είναι δε γεγονός αποδεδειγμένο εκ των πραγμάτων, πως με αφορμή
την οικονομική κρίση, κάποιοι κλέβουν το κοσμηματοπωλείο στην επάνω
γειτονιά την ώρα που ο καθείς εξ ημών παλεύει για τα προς το ζείν
τυφλωμένος απο την καθημερινότητα και τις ανάγκες της πεπερασμένης του
αναγκάστικά ύπαρξης.
Ας σηκώσουμε επιτέλους το κεφάλι πέρα απο το τετριμμένο, πέρα απο το
καθημερινό και ας δούμε τι αποφασίζουν ορισμένοι για εμάς χωρίς εμάς,
ορισμένοι οι οποίοι είτε με πόλεμο, είτε με ειρήνη εξακολουθούν και θα
εξακολουθούν ίσως και δυστυχώς, να καπηλεύονται την ανθρώπινη
υπόσταση, τάζοντας ψευδοελευθερίες οι οποίες οδηγούν στην απόλυτη
εξαθλίωση, στον απόλυτο ευνουχισμό της ανθρώπινης φύσης, την
αποκτήνωση με σκοπό των απόλυτο έλεγχο των πραγμάτων και των προσώπων.
Οι τελευταίες ημέρες της Πομπηίας, οδηγούν πάντοτε στην σκλαβιά της Ρώμης.
πηγή: http://lougantina.blogspot.gr/
https://simeiakairwn.wordpress.com