Ποιος είναι ο Πούτιν και ποια η διαφορά του με τους δυτικούς ηγέτες

Ο Πούτιν έχει αντικαταστήσει τα μέλη του πανίσχυρου επί ΕΣΣΔ, κεντρικού πολιτικού γραφείου με την παρουσία, του Πρωθυπουργού, του αρχηγού του στρατού, του διευθυντή των μυστικών υπηρεσιών και φυσικά του Πατριάρχη κκ. Κυρίλλου, σε μια «αντιγραφή» της βυζαντινής πρακτικής διακυβερνήσεως της χώρας.

Σύμφωνα με άρθρο σε ρωσική ιστοσελίδα, ο Ρώσος Πρόεδρος Β. Πούτιν έχει «ταράξει τα νερά» ολόκληρου του παγκόσμιου πολιτικού συστήματος, φέρνοντας στην επικαιρότητα την ύπαρξη ενός πραγματικά χαρισματικού ηγέτη.

Ακολουθώντας πιστά τα ρωσικά πρότυπα με τους «πεφωτισμένους» Τσάρους στην προ κουμουνιστική Ρωσία, ο Βλαδίμηρος Πούτιν έχει δημιουργήσει το πρότυπο του Χριστιανού ηγέτη, ο οποίος μάχεται εναντίον του «κακού» από όπου και αν αυτό προέρχεται.

Είναι κοντά στον λαό και συγχρόνως δεν είναι λαϊκιστής, υπόσχεται και ταυτόχρονα τα υλοποιεί, καθοδηγεί τον λαό του στον χριστιανισμό ενώ ταυτόχρονα σέβεται τις υπόλοιπες θρησκείες, τηρεί την διεθνή τάξη και παίρνει μέτρα για την τήρηση της.

Με λίγα λόγια, αποτελεί πρότυπο για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο με την στάση του, δημιουργώντας απαιτήσεις για την κλωνοποίηση του και σε άλλες χώρες οι οποίες υποφέρουν από την έλλειψη ικανών πολιτικών ηγετών, οι οποίοι θα μπορούσαν να εμπνεύσουν τον λαό τους προς ένα καλύτερο μέλλον.

Τον Πούτιν μπορεί να εμπιστευθεί κανείς περισσότερο από οποιαδήποτε άλλο πολιτικό στον κόσμο , αλλά οι πράξεις του έχουν μια συγκεκριμένη βάση, την θρησκεία και τον καλώς εννοούμενο πατριωτισμό.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, αυτήν την δεδομένη χρονική στιγμή ευρίσκονται σε παρακμή και πολιτική σύγχυση, απομακρυσμένες από το πρότυπο της χώρας που μάχεται για την διεθνή νόμιμη τάξη , ένα μοτίβο που ίσχυε, ειδικά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Οι «μαύρες» επιχειρήσεις των υπηρεσιών ασφαλείας τους σε όλον τον κόσμο , οι στρατιωτικές επεμβάσεις τους χωρίς έγκριση του ΟΗΕ, η ανέχεια σε «βρώμικους» πολιτικούς, αποτελούν ηθική κατάπτωση για μια χώρα που μάχεται για την «ελευθερία των λαών».

Κακά τα ψέματα, στην Αμερική υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια μια απομάκρυνση από την συντηρητική χριστιανική ‘δεξιά» η οποία καθόριζε την πολιτική της χώρας για πολλά χρόνια. Αυτό έχει επίπτωση στην επίσημη «γραμμή» των ΗΠΑ παγκοσμίως.

Από την άλλη πλευρά, στην Ευρώπη έχουμε μια κατακερματισμένη και διεφθαρμένη «ως το μεδούλι» ευρωπαϊκή τάξη πολιτικών, οι οποίοι προσφεύγουν στα εθνικά και προσωπικά τους συμφέροντα .

Αυτή η πολιτική ελίτ καθοδηγεί το «ιερατείο» των Βρυξελών, προς μια «αυταρχική» χωρίς ηθικό, θρησκευτικό, κοινωνικό και οικονομικό υπόβαθρο Ευρώπη. Δημιουργώντας τις συνθήκες διεξαγωγής ενός ακόμη «τριακονταετούς» εσωτερικού πολέμου, με την συμμετοχή των χιλιάδων μουσουλμάνων μεταναστών, που εισβάλουν καθημερινά.

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, η παρουσία του Ρώσου προέδρου είναι σαν την « μύγα με στο γάλα».

Σας προσφέρουμε μερικές σκέψεις για το θέμα αυτό.

1) Ο Πούτιν είναι αξιόπιστος, αν και ενεργεί προς το συμφέρον του. Αν το επόμενο έτος εκλεγεί ένας αντιστοίχου εμβέλειας Αμερικανός Πρόεδρος «πατριώτης», τότε πιθανόν, ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ να επιτευχθεί μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία. Τότε και η Ευρώπη αλλά και οι δημοκρατικές χώρες της Ασίας θα ακολουθούσαν το παράδειγμά τους.

2) Ο Πούτιν ήταν μορφωμένος επαγγελματίας υψηλόβαθμος πράκτορας της KGB, όπου πριν από την κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας είχε κάνει μια εντυπωσιακά επιτυχημένη καριέρα.

Σπούδασε λεπτομερώς τις ειδικές μεθόδους εφαρμογής της πολιτικής σεχώρες της Δύσης, ειδικά της (Δυτικής) Γερμανίας. Είναι πολύ καλά εκπαιδευμένος, πολυμαθής, γνωρίζει πολύ καλά γερμανικά, και έχει σαφή και αποκρυσταλλωμένη άποψη για την Ευρώπη και την Μέση Ανατολή, καθώς και για κάθε εθνικό ηγέτη, ξεχωριστά.

Στις ομιλίες του και στις δημόσιες δράσεις ο Πούτιν συμπεριφέρεται σαν ένας κλασικός Ρώσος πατριώτης ηγέτης, του οποίου ο κύριος ιδεολογικός πυλώνας είναι η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Έχει αντικαταστήσει τα μέλη του πανίσχυρου επί ΕΣΣΔ, κεντρικού πολιτικού γραφείου με την παρουσία, του Πρωθυπουργού, του αρχηγού του στρατού, του διευθυντή των μυστικών υπηρεσιών και φυσικά του Πατριάρχη κκ. Κυρίλλου, σε μια «αντιγραφή» της βυζαντινής πρακτικής διακυβερνήσεως της χώρας.

Έχει αντικαταστήσει όλη την ιεραρχία της χώρας του με ανθρώπους της δικής του εμπιστοσύνης , οι οποίοι εμφορούνται από τον πατριωτισμό και την ορθοδοξία.

Σοσιαλιστές, όπως ο Αμερικανός Πρόεδρος Μ.Ομπάμα δεν πρόκειται ποτέ να κατανοήσουν την ρωσική πολιτική , αλλά γνωρίζουν την ισχυρή υποστήριξη που έχει ο Ρώσος Πρόεδρος από την πανίσχυρη Ορθόδοξη Εκκλησία.

Άλλωστε ο Πούτιν επιμελείται προσωπικά την κατασκευή εκατοντάδων εκκλησιών και μοναστηριών, διατηρώντας μια σταθερή φήμη μεταξύ των Ρώσων και των υπολοίπων ορθοδόξων. Ακόμη και οι άθεοι στην Ρωσία, κατάλοιπο του κομουνιστικού παρελθόντος, τον υποστηρίζουν θερμά πλησιάζοντας μάλιστα πολλοί από αυτούς και την ορθόδοξη εκκλησία.

Υπενθυμίζουμε ότι η πολιτική αυτή, επεκτείνεται και σε όμορες χώρες όπως η Σερβία, όπου με δωρεά του ρωσικού κράτους ανακαινίζεται ο εσωτερικός διάκοσμος του ορθόδοξου καθεδρικού ναού στο Βελιγράδι.

Πρόσφατα σύμφωνα με άρθρο μας στο pentapostagma.gr: Ρωσική Δούμα: «Να επιστραφεί ο Ορθόδοξος Ναός της Αγίας Σοφίας στην χριστιανοσύνη»!, με δική του παρέμβαση η ρωσική Δούμα υποστήριξε την ιδέα να επιστραφεί από την Τουρκία, ο ιστορικός και ιερός καθεδρικός ναός της χριστιανοσύνης, η Αγία Σοφία, στην Κωνσταντινούπολη στο Ορθόδοξο Πατριαρχείο.

Για τους Ρώσους απεσταλμένους στην βυζαντινή πρωτεύουσα, ο Ναός της Αγίας Σοφίας εν ώρα λειτουργίας περιγράφονταν τον 9ο αιώνα ως ο «επίγειος παράδεισος», κάτι που αποτέλεσε καταλυτικό ρόλο στον προσηλυτισμό τους στην ορθοδοξία. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Μετά την κατάρρευση της κομμουνιστικής ψευδαίσθησης, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και η κυβέρνηση, γνώριζαν ότι θα έπρεπε να εργαστούν από κοινού για να αναστυλώσουν την χαμένη αξιοπρέπεια της πάλαι ποτέ ρωσικής αυτοκρατορίας .

Ο Β.Πούτιν πιστεύει ότι η ΕΣΣΔ ήταν ένα μεγάλο, αλλά αποτυχημένο πείραμα, η αποσύνθεση του οποίου αποτέλεσε και προσωπική τραγωδία. Ήταν μια πολύ οδυνηρή περίοδο, όταν για πολλά χρόνια, τη δική του καριέρα ευρίσκονταν σε μεγάλο κίνδυνο.

Ο Πούτιν δεν πιστεύει στο μαρξισμό, αλλά ο ίδιος θεωρεί όμως ότι «αυτός» διαθέτει πολλές ικανές και αποτελεσματικές «μεθόδους» για να εντοπίσει τους «εχθρούς» που του «στέλνει» συνεχώς ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα. Και μαθαίνει από τα τραγικά γεγονότα του παρελθόντος.

3) Μπορεί κάποιος να εμπιστευτεί τον Πούτιν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλο πολιτικό, διότι οι πράξεις του έχουν μια συγκεκριμένη βάση, τον πατριωτισμό .

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η κατακερματισμένη πολιτικά Ευρώπη προσφεύγοντας συνεχώς στα εθνικά και προσωπικά τους συμφέροντα, δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη σε καμία περίπτωση στους ίδιος τους λαούς τους.

Η Δύση προσομοιάζοντας το μοντέλο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, έχει χάσει το συναισθηματικό και το ιδεολογικό υπόβαθρο, το οποίο είναι απαραίτητο για να εμπνεύσει την ευρωπαϊκή και την αμερικανική κοινωνία.

4) Η Ρωσία εξακολουθεί όμως να είναι σε μια πολύ δύσκολη θέση. Η ρωσική οικονομία είναι τώρα είναι ένας «παλιόφιλος» καπιταλισμού, και ήταν, πριν τις κυρώσεις, σε τροχιά συνεργασίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η φαινομενική ευημερία της Μόσχας και της Αγίας Πετρούπολης είναι σαφώς υπερβολικές. Στην ρωσική αχανή επικράτεια σαφώς υπάρχουν ακόμη πολλά προβλήματα, κατάλοιπα του προηγούμενου συστήματος.

Το προσδόκιμο ζωής για τους Ρώσους άνδρες είναι λίγο πάνω από 50 χρόνια, και ο λόγος είναι ο αχαλίνωτος αλκοολισμός. Η Ρωσία εξακολουθεί να βρίσκεται σε μια κομβική κατάσταση, κάτι που σαφώς διαισθάνεται ο Πούτιν, ο οποίος προσπαθεί να δώσει την απαραίτητη «διέξοδο» στον λαό του.

Τα έσοδα από τις πωλήσεις πετρελαίου σαφώς και έχουν μειωθεί, λόγω της μείωσης των τιμών, αλλά και διότι εξαπλώνεται η παραγωγή ενέργειας του σχιστόλιθου.

Η μέθοδος του σχιστολιθικού φυσικού αερίου είναι σχετικά φθηνή, πολύ αποδοτική και παρέχει ένα περιθώριο ασφαλείας, το οποίο δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί από τις χώρες του ΟΠΕΚ, για παράδειγμα.

Αυτή τη στιγμή, η Ρωσία εξαρτάται από τα έσοδα του πετρελαίου, ενώ στην παγκόσμια αγορά οι τιμές μειώνονται συνεχώς . Έτσι, ο Πούτιν πρέπει να αντιδράσει για να δώσει μια νέα οικονομική πνοή στην χώρα του .

Η Δύση μπορεί να «βοηθήσει» με τον Πούτιν για τους ίδιους λόγους που βοήθησε τον Στάλιν, έναν πολύ ισχυρό και αδίστακτο σύμμαχο της στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Χωρίς τον κόκκινο στρατό οι δυτικοί σύμμαχοι πολύ δύσκολα θα νικούσαν τον Χίτλερ.

Επίσης ο Πούτιν εξουδετερώνει αποτελεσματικά τους ριζοσπάστες ισλαμιστές συνεχώς όπου και εάν βρίσκονται. Ο ίδιος έχει κατανοήσει πολύ καλά ότι ο Ισλαμικός ιμπεριαλισμός είναι πολύ –πολύ επικίνδυνος από οποιοδήποτε δυτικό ηγέτη του σήμερα. Αυτό είναι απογοητευτικό για την Δύση, αλλά είναι η ωμή αλήθεια.

5) Όπως είδαμε στη Συρία, ο Πούτιν έχει κάνει πολύ καλή δουλειά με τις ρωσικές δυνάμεις εξουδετερώνοντας χιλιάδες τζιχαντιστές. Δεν ξέρουμε πόσοι από αυτούς που πολεμούν στο «πλάι του» είναι πραγματικά μαζί του, αλλά γνωρίζουμε ότι χρησιμοποιεί τις αρχές της παλιάς σοβιετικής στρατιωτικής διοίκησης.

Όμως οι οικονομικοί πόροι του μειώνονται ένεκα της οικονομικής κρίσης, για αυτό είναι απαραίτητο για να αναζωογονήσει τη στρατιωτική και την πολιτική του δύναμη.

6) Η Δύση, είναι γεγονός, ότι είναι αρκετά πλούσια για να βοηθήσει την ρωσική οικονομία και να την εντάξει στο παγκόσμιο εμπορικό σύστημα, έτσι ώστε το προσωπικό συμφέρον του Πούτιν να συμπίπτει με το δικό της.

Αυτό θα ήταν η βάση μιας υποθετικής ειρήνης στον κόσμο. Αλλά η πολιτική αδυναμία της Δύσης «έσπρωξε» τον Ρώσο Πρόεδρο σε οικονομική, αμυντική συμφωνία με την ανερχόμενη παγκόσμια δύναμη, την Κίνα.

7) Στο μέλλον, ο πιο σημαντικός κίνδυνος θα είναι αυτό που έλεγε πάντα ο Ντικ Τσένι, «μια παγκόσμια αυτοκτονία με πυρηνικά όπλα». Και αν η Δύση ακόμα δεν το καταλαβαίνει, τότε είμαστε όλοι μας καταδικασμένοι.

Η μεγαλύτερη απειλή για την ειρήνη και την ευημερία του κόσμου αποτελούν οι κεκαλυμμένες παραισθήσεις των ισλαμικών Χαλιφάτων και οι χώρες που διαθέτουν, η πρόκειται να διαθέτουν πυρηνικά όπλα, όπως το Ιράν, η Τουρκία, η Αίγυπτο και το Πακιστάν.

Ο Πούτιν το γνωρίζει αυτό, για τον Ομπάμα όμως αυτό δεν ισχύει.

Φαίνεται ότι αυτό έχουν αρχίσει να το καταλαβαίνουν και οι Ευρωπαίοι, ειδικά μετά το περιστατικό με τους τρομοκράτες στο Παρίσι.

Και στις επόμενες αμερικανικές εκλογές αυτό θα είναι ένα κρίσιμο ζήτημα, ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου ολόκληρου του πλανήτη.

 

Από: pentapostagma.gr