Η Ελληνική Σημαία «Μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός μου…»

Η Σημαία αποτελείται από ένα κομμάτι υφάσματος το οποίο απεικονίζει κάποιο σχήμα ή έμβλημα, μιας και οι σημαίες κατά γενική ομολογία, έχουν συμβολική σημασία.

Η Σημαία όμως δεν είναι απλώς « τεμάχιον υφάσματος», αλλά ένα σύμβολο που ενσαρκώνει ένα σωρό συναισθήματα και που εμφανίζεται από τα πεδία των μαχών μέχρι και τα γήπεδα.

Αποτελεί το ύψιστο σύμβολο ενός κράτους, μιας και σ αυτό συμπυκνώνεται η ιστορία του, το παρελθόν του, το παρόν του, η προοπτική του στο μέλλον και αυτός που την κρατεί πρέπει να είναι αποφασισμένος να την υπερασπιστεί με όλα τα μέσα, ακόμη και με τη ζωή του.

Είναι το σύμβολο που αντιπροσωπεύει το κράτος σε κάθε επίσημο και ανεπίσημο βήμα, εντός και εκτός της εδαφικής του επικράτειας.

.

Όλη η δυσνόητη ιδέα της Πατρίδας περικλείεται μέσα στη Σημαία. Είναι τόσο στενά συνδεδεμένη η έννοια της Σημαίας με την ελευθερία ώστε και η ελάχιστη προβολή της σε εποχές σκλαβιάς και καταπίεσης, σκορπά ρίγη συγκίνησης και ξεσηκώνει τα πλήθη.

Γι’ αυτό και πάντοτε οι κατακτητές λαμβάνουν δρακόντεια μέτρα για να μην εμφανίζεται η Σημαία της σκλαβωμένης χώρας.

.

.

Η Εθνική Σημαία της Ελλάδος αποτελείται από εννέα ίσου πλάτους οριζόντιες παράλληλες γραμμές, πέντε κυανές και τέσσερις λευκές, σε διαδοχή, έτσι ώστε η πρώτη και η τελευταία να είναι κυανές.

Στο πάνω αριστερό τμήμα σχηματίζεται ένα κυανό τετράγωνο που καταλαμβάνει τις πέντε πρώτες γραμμές, μέσα στο οποίο υπάρχει λευκός Σταυρός. Η Σημαία αναρτάται πάνω σε λευκό κοντό κοντάρι στην κορυφή του οποίου υπάρχει (σε συγκεκριμένες περιπτώσεις» λευκός Σταυρός.

.

.

Ο τύπος και τα χρώματα (κυανό και λευκό) της Εθνικής Σημαίας καθιερώθηκαν τον Ιανουάριο του 1822 στην Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου.

ΤΗΝ 15^ην Μαρτίου του ίδιου χρόνου το Εκτελεστικό Σώμα (Κυβέρνηση), που είχε αναλάβει την προσωρινή διοίκηση της Ελλάδος, όρισε με Διάταγμα 543 τρεις τύπους Σημαιών: μία Σημαία ξηράς και δύο θαλάσσης, μία για το Πολεμικό και μία για το Εμπορικό Ναυτικό.

.

΄.

Η επικρατέστερη ερμηνεία για τις εννέα παράλληλες κυανόλευκες γραμμές φέρει τον αριθμό των γραμμών κα αντιστοιχεί στις εννέα συλλαβές της φράσης «Ελευθερία ή Θάνατος», που χρησιμοποίησαν οι Αγωνιστές της Επανάστασης, δηλώνοντας την απερίσπαστη προσήλωση και αφοσίωσή τους στην επίτευξη του υψηλότερου των αγαθών, της Ελευθερίας, για την απόκτηση της οποίας δε δέχονταν κανέναν απολύτων συμβιβασμό και ήσαν πανέτοιμοι να την αποκτήσουν με όλα τα μέσα, δίνοντας ακόμη και τη ζωή τους.

.

.

ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΣΗΜΑΙΑΝ

Εσένα που σε φίλησε της Λευτεριάς η αύρα

Περήφανη πρώτη φορά πάνω στην Άγια Λαύρα.

Εσέ που χέρι ύψωσε τρισάγιο και βροντήσαν

όχι φωνές, μα ντουφεκιές, όταν σε χαιρετίσαν.

.

.

Οι ντουφεκιές παλικαριών, που εμπρός σου αντρειωμένα

Γονάτισαν κι ορκίστηκαν να πέσουνε για σένα.

Εσένα που σε κοίταξαν μάνες που στο ‘ να χέρι

Βαστούσαν βυζανιάρικα και στ’ άλλο το μαχαίρι.

.

.

Εσέ που όταν σ’ αντίκρυσαν οι γέροι ξανανοιώσαν

Και άρματα μες τη μέση τους την κουρασμένη εζώσαν.

Εσέ ποια ανθρώπινη φωνή μπορεί να ιστορήσει

Την ξακουσμένη δόξα σου και να την τραγουδήσει.

Εσύ δεν είσαι από πανιού λωρίδα καμωμένη

εσύ’ σαι από αίμα και καπνούς κι από φωτιά βγαλμένη.

Εσύ πετούσες σαν αητός πάνω από ηρώων κεφάλια

Κυμάτισες ανίκητη σε πέλαγα ακρογιάλια.

 ..

Σ’ άγριες μάχες άπαρτο το φλάμπουρό σου εστήθη

και πάντα δρόμους σ’ άνοιγαν μεσ’ των εχθρών τα πλήθη.

Τα χέρια που σε βάσταγαν, τα’ αντρειωμένα χέρια

για να σε στήσουν σε κορφές σ’ απάτητα λημέρια

για να σε δουν πολύ ψηλά από της γης το χώμα

τόσο ψηλά που τ’ουρανού επήρες πια το χρώμα.

-Αγνώστου ποιητή-

.

Απαγγέλθηκε πρώτη φορά από τις μαθήτριες του κεντρικού Παρθεναγωγείου Σμύρνης κατά την κατάληψη του από τον Ελληνικό Στρατό.

.

.

Σήμερα η Ελληνική Σημαία

Τεμαχίζεται…

Καίγεται…

Διασύρεται…

Εξευτελίζεται…

.

Κι εγώ;

Πώς να ημερέψω την οργή;

Πώς να σωπάσω τις φωνές αυτών που αγέρωχοι την

ύστατη στιγμή την έβαψαν κόκκινη με το αίμα τους;

Πώς ν’ αποτρέψω τη ματιά όταν ανθέλληνες τη ζώνουν;

Πώς να βαστήξω τα δάκρυα να μην κυλούν όταν το

πρόσταγμα «ΑΕΡΑ» ηχεί ακόμη μέσ’ τα αφτιά μου;

Σαν νά’ ταν μόλις χθες που αυτός ο τόπος ανεστήθη…

.

.

«Μέχρι της τελευταίας ρανίδος του
αίματός μου…»

.Από: oikohouse.wordpress.com