Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτεριά οπού θα γευόμαστε, θα περικαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή και τιμιότη.
Αυτά λείπουν απ όλους εμάς,
στρατιωτικούς και πολιτικούς. Της προσόδες της πατρίδας της κλέβομεν,
από υποστατικά δεν της αφήσαμεν τίποτας, σε πηρεσίαν να μπούμεν, ένα
βάνομεν εις το ταμείον, δέκα κλέβομεν. Αγοράζομεν προσόδες, της
τρώμεν όλες. Χρωστούν εις το Ταμείον δεκοχτώ κατομμύρια ο ένας κι ο
άλλος· ο Μιχαλάκης Γιατρός πεντακόσες χιλιάδες, ο Τζούχλος τρακόσες, ο
Γιωργάκης Νοταράς τρακόσες πενήντα – όλο τέτοιγοι χρωστούνε αυτά. Ο
κεντρικός ταμίας ο Φίτζιος – τρακόσες πενήντα του λείπουν από
το ταμείον· κι ακόμα δεν κυτάχτηκαν πόσα θα λείψουν ακόμα. Το ίδιο
ντογάνες κι άλλα. Τέτοιοι μπαίνουν εις τα πράματα και τέτοιους
συντρόφους βάνουν. Δύσκολο είναι ο τίμιος άνθρωπος να κάνη τα χρέη του
πατριωτικώς. Οι αγωνισταί οι περισσότεροι και οι χήρες κι αρφανά
δυστυχούν. Πολυτέλεια και φαντασία – γεμίσαμεν πλήθος πιανοφόρτια και
κιθάρες. Οι δανεισταί μας ζητούν τα χρήματά τους, λεπτό δεν τους δίνομεν
από – κάνουν επέβασιν εις τα πράματά μας. Καί ποτές δεν βρίσκομεν ίσιον
δρόμον. Πως θα σωθούμεν εμείς μ αυτά και να σκηματιστούμεν εις την
κοινωνίαν του κόσμου ως άνθρωποι; Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας
γλυτώση από τον μεγάλον γκρεμνόν οπού τρέχομεν να τζακιστούμεν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου