Σολωμός Σολωμού, αρκεί να θέλεις

 

    Γράφει ο Κώστας Παναγόπουλος, costasgp@yahoo.gr

       

Το θέλουμε; Νομίζω οι περισσότεροι όχι. Προτιμούμε την ασφάλεια ενός μισθού, ενός παιδιού, μίας καλής γυναίκας, ενός ζεστού σπιτιού, ενός θανάτου που κάποτε θα έρθει και τον έχουμε βάλει στο πρόγραμμα. Η έξοδος στην αιωνιότητα είναι για τους τρελούς. Η γραφή στους καταλόγους των ηρώων υπάρχει μόνο στις ταινίες. Η Πατρίδα θα βρει τον δρόμο της - εμείς θα βγάλουμε το φίδι από την τρύπα; Δεν είναι για εμάς αυτά, είμαστε ήρεμοι άνθρωποι εμείς. Και στο κάτω κάτω της γραφής, το σάλτο επάνω στο κοντάρι είναι πολύ μακριά από εμάς: το δοξάζουμε μεν, δεν το θέλουμε δε. Ουδέποτε θα κάναμε το σάλτο. Λουφάρουμε, για να μην πεθάνουμε. Απίστευτοι είμαστε. Είμαστε ανάξιοι, μίας Πατρίδος αξίας. 

http://greecesaid.blogspot.gr

Ο Σολωμός Σολωμού το έκανε. Δε λούφαρε. Και δεν το έκανε καθόλου εν θερμώ. Τον κοιτάς πριν μπουκάρει στο κοντάρι και το διακρίνεις πως το έχει αποφασίσει. Σαν φιλόσοφος κοιτάζει το κοντάρι. Το ξέρει πως θα πάει, το ξέρει πως θα μπλέξει, τα ξέρει όλα χαρτί και καλαμάρι. Πηγαίνει, όμως - γιατί δε γίνεται αλλιώς! Νομίζω σκέφτεται από μέσα του: «Το παρακάνανε». Ήρεμος πια και αέρινος, με το τσιγάρο στο στόμα σαν σε βόλτα, ανεβαίνει στην τούρκικη σημαία.

Τον σκοτώσανε. Εν ψυχρώ. Μα περισσότερο τους σκότωσε ο ήρωας παρά αυτοί σκοτώσανε τον ήρωα. Ωραία κιόλας τους γύρισε την πλάτη, κι έφυγε πια το παληκάρι όπως ακριβώς το θέλησε. Σολωμός Σολωμού, αρκεί να θέλεις.