Η αθεΐα σε διωγμό;

π. Θωμάς Ανδρέου
Βλέποντας το βραδινό δελτίο ειδήσεων, μεγάλου τηλεοπτικού καναλιού, μόλις προ ολίγου, παρακολούθησα μια έρευνα του ως άνω σταθμού, σχετικά με τους αθέους στην Ελλάδα.
Μάλιστα, φιλοξένησαν τις απόψεις κάποιων μελών, της νεόφυτης ενώσεως αθέων Ελλάδος που ασφαλώς, ουδεμίαν σχέση έχουν με κάθε είδος θρησκευτικής παραδοχής.

Παρακολούθησα το ρεπορτάζ με απορία, γιατί, λίγο-πολύ, εμφανίσθηκαν σαν να βρίσκονται υπό διωγμό. Επικαλούμενοι μάλιστα περιπτώσεις δημοσίων υπαλλήλων που ενώ είναι άθεοι, αρνούνται να το δηλώσουν ευθαρσώς , φοβούμενοι τυχόν δυσμενείς συνέπειες…
Νομίζω λοιπόν, πως το ρεπορτάζ υπήρξε μονομερές. Παρουσίασε την επιλογή της αθεΐας κάποιων ανθρώπων, σαν να βρίσκονται διωκόμενοι από το κοινωνικό σύνολο. Δεν νομίζω όμως πως τελικά τα πράγματα είναι έτσι.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να δούμε τα όρια μεταξύ, πίστεως και απιστίας , η οποία γεννά την αρνησιθρησκεία, την κατά το δη λεγόμενον αθεΐα.
Οι περισσότεροι εξ αυτών, είναι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Μεγαλώνοντας, είχαν το αυτεξούσιον της βουλήσεως ώστε να επιλέξουν αν θέλουν ή όχι, να είναι Χριστιανοί. Και επέλεξαν!
Όπως μπορεί να επιλέξει και κάθε παιδί που βαπτίζουμε ως νήπιο, όταν πλέον έχει μεγαλώσει και μπορεί να επιλέξει. Ποιος τους εμπόδισε να είναι άθεοι; Ποιος τους διώκει; Εδώ και αιώνες, μετά την υπογραφή του διατάγματος της ανεξιθρησκείας, ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει όπου ο ίδιος θέλει. Στο ιστορικό παρελθόν αλλά και το παρόν, φαίνεται να διώκεται η πίστης, όχι η απιστία. Απόδειξη τούτου είναι, πως ακόμα και σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν για την πίστη τους σε διάφορες γωνιές του κόσμου. Πιστοί, όχι άθεοι…
Στην Ορθόδοξη Ελλάδα, το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών της, αποτελείται από Ορθοδόξους Χριστιανούς που η μικρή αυτή ομάδα των αθεϊστών θεωρεί πρόβατα, στην κυριολεξία… Κάποιος που έχει δηλαδή το δώρον της πίστεως, δεν μπορεί να σκεφθεί, δεν έχει την ελευθερία της βουλήσεως, δεν μπορεί να κάνει χρήση της επιλογής, δεν έχει δικαίωμα στην ελευθερία… Όλοι δηλαδή όσοι αισθανόμαστε την πίστη ως αναζήτηση της θεϊκής παρουσίας στην καθημερινή ζωή μας, εκτός του ότι ακολουθούμε ένα ψέμα, ταυτόχρονα είμαστε δεσμευμένοι από την πίστη μας με αποτέλεσμα να χάνουμε το δικαίωμα της επιλογής….
Πριν συνεχίσω, σκέπτομαι αυτό που καταγράφει ο Πλούταρχος, στα συγγράμματα του »Προς Κολώτην Επικούρειον» § 31, γράφοντας ότι :» εύροις δ’ αν επιών και πόλεις ατειχίστους, αγραμμάτους, αβασιλεύτους, αοίκους, αχρημάτους, νομίσματος μη δεομένας, απείρους θεάτρων και γυμνασίων· ανιέρου δε πόλεως και αθέου, μη χρωμένης ευχαίς μηδέ όρκοις, μηδέ μαντείαις, μηδέ θυσίαις επ’ άγαθοίς ουδείς εστιν, ουδ’ έσται θεατής. Αλλά πόλις αν μοι δοκή μάλλον εδάφους χωρίς, ή πολιτεία της περί Θεού δόξης αναιρεθείσης παντάπασι σύστασιν λαβείν ή λαβούσα τηρήσαι».
Δηλαδή: Όπου να πας κι όπου να σταθείς, και όλο τον κόσμο να γυρίσεις, μπορεί ίσως να βρεις πόλεις και χωριά χωρίς τείχη, χωρίς σχολεία, χωρίς βασιλιάδες, χωρίς κατοίκους, χωρίς χρήματα, χωρίς θέατρα και γυμναστήρια. Τέτοιες πολιτείες μπορεί να βρεις. Αλλά πόλη άθεη, που να μην έχει ναούς και ιερά, που οι κάτοικοί της να μη προσεύχονται και να μην επικαλούνται το Θεό στα δικαστήρια με όρκους, που να μην κάνουν θυσίες και να ζητούν από το Θεό ευλογίες, κανείς δεν βρήκε ούτε πρόκειται να βρει. Μου φαίνεται δε πως ίσως μπορεί να βρεθεί πόλη χωρίς έδαφος παρά πολιτεία χωρίς θρησκεία και πίστη στο Θεό. Τέτοια πολιτεία δεν μπορεί να υπάρξει, ή κι αν παρουσιασθεί, ποτέ δεν θα σταθεί. Απλά,καταθέτω την άποψη του αρχαίου, Έλληνος Ιστορικού!
Είπαμε λοιπόν, ότι η αθεΐα είναι προσωπική επιλογή. Έλα όμως που και η πίστη είναι το ίδιο! Λυπάμαι πραγματικά τον άθεο, κατά τον ίδιο τρόπο που λυπάται εκείνος τον θρησκευόμενο! Η διαφορά ενός αθέου με έναν θρησκευόμενο, έγκειται στο γεγονός πως ο άθεος, στηρίζεται μόνον στον εαυτό του, σε αντίθεση με τον θρησκευόμενο που στηρίζεται στον Θεό. Αλίμονο σε όποιον πιστεύει στον εαυτό του, θα απογοητευθεί πολλές φορές… Στηρίζω λοιπόν με σεβασμό το δικαίωμα της αθεΐας. Εξάλλου, η συνάντηση με το Θεό, δεν αφορά τους ανθρώπους αλλά τον καθένα ξεχωριστά. Με τον ίδιο τρόπο όμως, περιμένω από τον άθεο, να σεβαστεί την πίστη μου!
Η πίστις, είναι δώρο και δεν μπορούν να το αποκτήσουν όλοι! Εξάλλου όπως ωραία την τοποθετεί ο Απόστολος Παύλος: «Πίστις ἐστίν, ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων» (Εβρ. 11- 1). Η λογική, δεν αντέχει στην πίστη, όχι η πίστη στην λογική! Στην λογική υπάρχουν όρια, στην πίστη όχι! Η λογική σε προσκαλεί στην απόδειξη, η πίστις σε καλύπτει. Στην λογική προσπαθείς να ανατρέψεις ότι δεν μπορείς να καταλάβεις. Στην πίστη, αποδέχεσαι πως αυτό που βλέπεις δεν μπορείς να το καταλάβεις! Έχει λοιπόν κάθε δικαίωμα ο άθεος να δηλώσει την αθεΐα του, αναγνωρίζοντας όμως και στον θρησκευόμενο το δικαίωμα να εκφράσει την πίστη του.
Προσωπικά, ευχαριστώ τον Θεό, γιατί όσο και αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να Τον κατανοήσω. Μόνον σε κάποιες, ιδιαίτερες στιγμές, αισθάνομαι την παρουσία Του! Και αυτό μου αρκεί….

Από  ieratikoistoxasmoi.blogspot.gr