Οι Δερβίσηδες και η Νεοελληνική αφέλεια

Νίκος Χειλαδάκης, Δημοσιογράφος- Συγγραφέας - Τουρκολόγος
Τον τελευταίο καιρό στην χώρα μας έχει εκδηλωθεί μια ακατάσχετη ισλαμολαγνεία με αποκορύφωσα την απόφαση για ίδρυση τμήματος ισλαμικών σπουδών στην Ανωτάτη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης.

Παράλληλα τα τελευταία χρόνια γίνεται πολύς λόγος στην Ελλάδα για τους δερβίσηδες, τους Σούφι και άλλα συναφή, συνήθως από ανθρώπους που έχουν παντελή άγνοια γύρω από όλα αυτά.

Μάλιστα οι Σούφι και οι περίφημες διδασκαλίες τους ασκούν μια πρωτόγνωρη γοητεία και συμβάλουν καθοριστικά στην προώθηση του Ισλάμ και στην χώρα μας. Σε αυτό βέβαια συμπράττουν και οι γνωστοί ισλαμολάγνοι δήμαρχοι αλλά και.. ιεράρχες της ελληνικής εκκλησίας. Πρόσφατα μητροπολίτης της βορείου Ελλάδας και μάλιστα της Θράκης συνέστησε στο ποίμνιο του να παρακολουθεί τελετές δερβίσηδων ενώ το αποκορύφωμα ήταν ότι μοίρασε στις εκκλησιές της μητρόπολης του ένα βιβλίο για να γνωρίσουν οι ελληνορθόδοξοι πιστοί το… Ισλάμ.
Πριν από λίγα χρόνια είχε γυριστεί στην Τουρκία μια αποκαλυπτική ταινία με την επωνυμία, «TAKVA», που σημαίνει θεοσέβεια. Η ταινία αναφέρονταν, (φυσικά ποτέ δεν θα προβάλλονταν μια τέτοια ταινία στην Ελλάδα όπου κυριαρχούν τα τουρκικά σήριαλ της ελληνικής αποβλάκωσης), σε ένα αγνό, πιστό μουσουλμάνο, που δεν έχανε προσευχή για προσευχή στο ισλαμικό τέμενος της περιοχής του. Αυτό προκάλεσε την προσοχή ενός γνωστού ισλαμικού τάγματος, δηλαδή τάγμα δερβίσηδων, που τον πλησίασαν και άρχισαν τον προσηλυτισμό του στο τάγμα.
Σε λίγο καιρό ο αγαθός αυτός και φτωχός πιστός έγινε μέλος του τάγματος και άρχισε να παρακολουθεί τις τελετές του. Μάλιστα μετακόμισε στην έδρα του τάγματος όπου εξεπλάγει από την πολυτέλεια που υπήρχε εκεί γύρω από τον αρχηγό, (Σεΐχη). Αυτός ο αρχηγός του τάγματος, ένας υπέρ ευτραφής Σεΐχης, κατάλαβε μαζί με τον υπασπιστή του ότι ο απλοϊκός αυτός πιστός θα μπορούσε να τους εξυπηρετήσει άριστα στα «επιχειρηματικά» τους σχέδια. Έτσι αφού τον κολάκεψαν ότι έχει σώσει την ψυχή του με την ένταξη του στο τάγμα, (κάτι ανάλογο με τα συγχωροχάρτια του Πάπα), του ανέθεσαν «υψηλή» θέση μέσα στο τάγμα. Τον έντυσαν με καινούργια πανάκριβα ρούχα, του έδωσαν ένα κινητό τελευταίας τεχνολογίας, αυτοκίνητο λουξ με προσωπικό οδηγό και τον ενημέρωσαν για την καινούργια «αποστολή» του. Η αποστολή αυτή όμως δεν είχε να κάνει τίποτα με το θεολογικό μέρος του τάγματος, αλλά ήταν αποστολή... εισπράκτορα.
Το τάγμα αυτό, όπως και τα περισσότερα γνωστά ισλαμικά τάγματα στην σύγχρονη Τουρκία που έχουν την αμέριστη εύνοια του σημερινού καθεστώτος, έχουν στήσει ένα τεράστιο δίκτυο εκμετάλλευσης επιχειρήσεων και καταστημάτων από όπου παίρνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα την εισφορά σε στυλ το γνωστό χαράτσι. Αλλά το ενδιαφέρων ήταν ότι το δίκτυο αυτό, όπως αποκαλύφτηκε σταδιακά στον αγαθό αυτό πιστό, λειτουργούσε με τις μεθόδους της μαφίας και ήταν πολύ σκληρό σε όσους δεν τηρούσαν τις υποχρεώσεις τους, να πληρώνουν δηλαδή την εισφορά τους. Έτσι ο πιστός αυτός ανέλαβε το δύσκολο έργο της είσπραξης των εισφορών προς το τάγμα, μέσω συχνά σκληρών εκβιασμών. Αυτό όμως του προκάλεσε μια κρίση συνειδήσεως γιατί γρήγορα κατάλαβε ότι αυτά που νόμιζε πως ίσχυαν για την ανωτάτη θρησκευτική εκδήλωση του Ισλάμ, δεν ήταν παρά άλλη μια μαφιόζικη διάσταση της σημερινής ισλαμικής Τουρκίας.
Προς στιγμή φάνηκε πως θα τα παρατούσε αλλά ο ευτραφής ηγέτης του τάγματος με τον πονηρό υπασπιστή του, του υπέδειξαν πως είναι ήδη πολύ αργά να παραιτηθεί και έτσι κατάφεραν τελικά να τον ενσωματώσουν στο σύστημα για να εκτελεί το «ιερό» τους έργο. Τέλος καλό λοιπόν, όλα καλά και με την ευχή του Αλλάχ και για τους δερβίσηδες - εισπράκτορες. Ο ίδιος όμως, αγνός στα αισθήματα του, τελικά τρελάθηκε γιατί δεν άντεξε το βάρος της συνείδησης του.
Έτυχε να παρακολουθήσω αρκετές τελετές ισλαμικών ταγμάτων στην Τουρκία. Ένα κοινό στοιχείο σε όλες αυτές τις τελετές ήταν ότι διακρίνονταν από ένα χαρακτηριστικό κρεσέντο. Άρχιζαν υπό την επίδραση ενός μονότονου υπνωτιστικού μουσικού ρυθμού στρέφοντας τα κεφάλια τους συνεχώς αριστερά και δεξιά η πάνω κάτω. Σταδιακά ο ρυθμός αυτός γίνονταν πιο έντονος και γρήγορος οι κινήσεις πιο απότομες για να καταλήξουν σε ένα ξέφρενο και ανεξέλικτο παραλήρημα. Κάποιοι σωριάζονταν βγάζοντας άναρθρες κραυγές όπου ξεχώριζε το Αλλάχ Αλλάχ. Όλα αυτά θυμίζουν εκστασιαζόμενους που είχαν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Ήταν ένα ξέφρενο παραλήρημα που αυτοί το χαρακτηρίζουν έκσταση και… ένωση με το θείο.
Υπάρχει μια γενικότερη παρεξήγηση για το ονομαζόμενο «εσωτερικό» Ισλάμ. Μάλιστα κάποιοι αδαείς το συγχέουν ακόμα και με τον ορθόδοξο μοναχισμό. Όσοι όμως έχουν ασχοληθεί λίγο σοβαρά, θα βρουν πολλά στοιχεία από τις θεοσοφικές θεωρίες, αρχαίες μυστικιστικές και οργιαστικές θρησκείες της Μέσης Ανατολής και της Μικράς Ασίας, ακόμα και τελετουργικά από την Μασονία.
Άλλωστε στην Τουρκία έχουν γραφτεί πολλά για σχέσεις ισλαμικών ταγμάτων με την μασονία, (βλέπε για τους περίφημους Αχήδες που λειτουργούσαν με σύστημα κλειστών μασονικών στοών). Αλλά το επίμαχο σημείο σήμερα είναι η άμεση ανάμειξη όλων αυτών των ταγμάτων με την πολιτική, χρησιμοποιώντας την θεολογία στην επιβολή πολιτικά των απόψεων τους. Άλλωστε το Ισλάμ σε πολλές περιπτώσεις επεκτάθηκε με πόλεμο και με βία. Ο Ερντογάν εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο την πολιτική δύναμη αυτών των ταγμάτων για να επιβληθεί πολιτικά και να έχει την αποκλειστική νομή της εξουσίας στην χώρα του.
Η εμφάνιση τελευταία των Τζιχαντιστών και τα φρικτά τους εγκλήματα, έχουν πνευματική αφετηρία όλο αυτό το ισλαμικό περιβάλλον και υπόβαθρό που προωθεί συχνά και κατά περίσταση μια αδίστακτη αιματηρή πρακτική στην επιβολή των απόψεων του.
Εκείνο όμως που θα πρέπει να μας κάνει σκεπτικούς εδώ στην Ελλάδα, είναι ότι αυτά ακριβώς τα ισλαμικά τάγματα, οι θεατρικές παραστάσεις των δερβίσηδων, αποτελούν την «αιχμή του δόρατος» ενός νεοεπεκτατικού Ισλάμ. Το νεοεπεκτατικό αυτό Ισλάμ επιδιώκει να δει κάποια μέρα την ελληνική επικράτεια στολισμένη με χαρακτηριστικούς μιναρέδες και την χαρακτηριστική φωνή του μουεζίνη να κυριαρχεί σε ένα νεοοθωμανικό Γιουνανιστάν, (Ελλάδα). Ήδη οι μουσουλμάνοι έχουν πλημμυρήσει την Αθήνα. Άλλωστε αυτό είναι και… προφητεία του Νοστράδαμου, όπως διαδίδεται από κάποιους στην Τουρκία, ότι δηλαδή η Ελλάδα θα… ξαναγίνει επαρχία της Τουρκίας, ( διαβάστε… σχετικό «αποκαλυπτικό» άρθρο της τουρκικής εφημερίδας, Ακσάμ, στις 1/8/2011)
Αλλοίμονο μας αν επιτρέψουμε όλα αυτά να γίνουν πραγματικότητα. Η άγνοια και η αφέλεια μας κάποτε θα πρέπει να προσγειωθούν στην πραγματικότητα και επιτέλους να καταλάβουμε τι πραγματικά μας γίνετε αν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε σαν Έλληνες χριστιανοί Ορθόδοξοι.

 Από agioritikovima