Είναι ξεκάθαρο ότι πλέον δεν συζητάμε για συμμετοχή πλέον της Τουρκίας στην εκστρατεία κατά των τζιχαντιστών, καθώς ΗΠΑ και Τουρκία έχουν συγκρουόμενες στοχεύσεις στη Μέση Ανατολή. Το ζητούμενο είναι σε ποιον βαθμό θα φτάσει η παρενόχληση που ήδη ασκεί η Τουρκία και ποια θα είναι η αντίδραση των ΗΠΑ.
Εάν θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι η σύγκρουση θα είναι μακράς διάρκειας, τότε οι Ερντογάν – Νταβούτογλου βρίσκονται στο δίλημμα μίας σιωπηρής συνθηκολόγησης ή μετωπικής σύγκρουσης με την Ουάσιγκτον.
Δίχως υπερβολή η Τουρκία του Ερντογάν βρίσκεται σε παρόμοιο σημείο καμπής με αυτό που βρέθηκε η Γιουγκοσλαβία του Μιλόσεβιτς τον Ιανουάριο του 1992, όταν οι ΗΠΑ αποδέχτηκαν την απόσχιση της Κροατίας και της Σλοβενίας, αλλά και του Ιράκ του Σαντάμ λίγο μετά την εισβολή στο Κουβέιτ τον Αύγουστο του 1990, όταν ο Μπους πατήρ κάλεσε τη Βαγδάτη να αποχωρήσει άνευ όρων.
Οι Ερντογάν – Νταβούτογλου βρίσκονται σε ψυχροπολεμική ένταση με το Ιράν, απειλούν ότι αν υπάρξουν προβλήματα στην ενταξιακή διαπραγμάτευση με την ΕΕ θα ενισχύσουν μονομερώς φιλικές δυνάμεις εντός Συρίας κατά του Ασαντ και κλιμακώνουν προκλήσεις στα ανοιχτά της Κύπρου αλλά και στο Αιγαίο. Αν επικρατήσει η πολιτική Ερντογάν – Νταβούτογλου στο Ιράκ και στη Συρία, οι ΗΠΑ θα χάσουν κάθε αξιοπιστία και ρόλο στην ευρύτερη περιοχή και θα πρέπει να επαφίενται στην καλή θέληση της Αγκυρας για να προασπίσουν ζωτικά τους συμφέροντα.
Εάν επικρατήσει η πολιτική των ΗΠΑ, ο Ερντογάν θα χάσει κάθε έλεγχο στο Κουρδικό εντός και εκτός συνόρων, θα βρει μπροστά του την πρόκληση όχι απλώς μίας νέας ένοπλης κουρδικής εξέγερσης από το ΡΚΚ, αλλά και της κουρδικής ανεξαρτησίας που θα σβήσει τις συνοριακές γραμμές μεταξύ Τουρκίας, Ιράκ και Συρίας.
Στη σκληρή μάχη στο Κομπάνι οι Κούρδοι προέβαλαν ως οι πιο αξιόπιστοι σύμμαχοι των ΗΠΑ στον πόλεμο κατά των τζιχαντιστών.
ethnos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου