Το άρθρο καταγράφει τους ισχυρισμούς των συνωμοσιολόγων για το μέλλον της Τουρκίας μετά την υποτιθέμενη λήξη της Συνθήκης της Λωζάνης και τη γένεση της νέας Τουρκίας που οραματίζεται ο Ερντογάν.
Όπως επισημαίνουν, σύμφωνα με τα μυστικά άρθρα που υπέγραψαν Τούρκοι και Βρετανοί διπλωμάτες στις όχθες της ελβετικής λίμνης πριν από έναν περίπου αιώνα, τα βρετανικά στρατεύματα θα ανακαταλάβουν στρατηγικά σημεία στο Βόσπορο ενώ το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο θα νεκραναστήσει ένα βυζαντινό μικρο-κράτος μέσα στα τείχη της Κωνσταντινούπολης.
Η θετική πλευρά για την Τουρκία είναι ότι η χώρα θα μπορέσει να διεκδικήσει πλούσιες σε υδρογονάνθρακες περιοχές που βρίσκονται εκτός των συνόρων της και να ανακτήσει ίσως τη δυτική Θράκη.
Τίποτα από όλα αυτά δεν θα συμβεί στην πραγματικότητα, επισημαίνει ο αρθρογράφος, προσθέτοντας ότι η Συνθήκη της Λωζάνης δεν περιλαμβάνει κανένα μυστικό άρθρο για λήξη της ισχύος της αλλά είναι ενδιαφέρον να εξετάσει κανείς τι αποκαλύπτουν όλες αυτές οι θεωρίες συνωμοσίας, που αναπαράγονται σε περιθωριακές ιστοσελίδες και σε δευτεροκλασάτες ενημερωτικές εκπομπές, για την ουσία της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, κυρίως υπό την ηγεσία του Προέδρου Ερντογάν.
Οι απόψεις που διατυπώνονται σχετικά με την λήξη της Συνθήκης της Λωζάνης διαφοροποιούνται ανάλογα με τις πολιτικές απόψεις του συνωμοσιολόγου. Οι επικριτές του Ερντογάν υποστηρίζουν ότι ο Τούρκος Πρόεδρος συνεργάζεται με την Ευρωπαϊκή Ένωση για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν, ότι σχεδιάζει έναν νέο Βόσπορο για να διασφαλίσει την πρόσβαση των αμερικανικών πλοίων στη Μαύρη Θάλασσα ή ότι επιχειρεί να υπονομεύσει την κυριαρχία που διασφάλισε ο Ατατούρκ για την Τουρκία.
Οι υποστηρικτές του Ερντογάν αντίθετα θεωρούν ότι με τη λήξη της Συνθήκης της Λωζάνης η Τουρκία αποκτά τη δυνατότητα διόρθωσης των συνόρων που είχε διασφαλίσει πριν από 100 χρόνια, ανακαταλαμβάνοντας περιοχές όπως τη Μοσούλη και μέρος της δυτικής Θράκης.
Στον τομέα της τουρκικής εσωτερικής πολιτικής η συζήτηση για το τέλος της Συνθήκης της Λωζάνης αντανακλά τους φόβους ορισμένων και τις ελπίδες άλλων ότι με τον πρώην Π/Θ και νυν Πρόεδρο η Τουρκία εισέρχεται σε μια δεύτερη περίοδο δημοκρατίας, αυτή που ο Ερντογάν αποκαλεί ‘Νέα Τουρκία’.
Οι υποστηρικτές του πιστεύουν ότι το τουρκικό κράτος θα απαλλαχτεί από τον αυταρχισμό που χαρακτήριζε τη δημοκρατία του Ατατούρκ, ενώ οι επικριτές ανησυχούν για την υποχώρηση του κοσμικού κράτους.
Όπως επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ο αρθρογράφος οι Αμερικανοί παρατηρητές ξεχνούν συχνά ότι όταν ήρθε το ΑΚΡ στην εξουσία, τα σύνορα της Τουρκίας και όχι μόνο εκείνα της Μέσης Ανατολής αποτελούσαν ενδεχόμενα σημεία ανάφλεξης. Ένας πόλεμος με την Ελλάδα φάνταζε πιθανός το ίδιο και με το Ιράν, τη Συρία, το Ιράκ και την Αρμενία. Η θεωρία των μηδενικών προβλημάτων του Αχμέτ Νταβούτογλου άλλαξε τα δεδομένα μολονότι η Αραβική Άνοιξη έδειξε τα όριά της.
Σήμερα με ορατό το ενδεχόμενο επιθέσεων του Ισλαμικού Κράτους εντός της Τουρκίας και με την αναθέρμανση της διένεξης με το ΡΚΚ η εξωτερική πολιτική του ΑΚΡ θα κριθεί από το εάν θα μπορέσει να μετατρέψει την απροσδιόριστη γεωπολιτική ασφάλεια της Τουρκίας -με τα σύνορα που έθεσε η Συνθήκη της Λωζάνης- σε προσωπική ασφάλεια και σταθερότητα για τους Τούρκους πολίτες.
Εν συντομία ο Ερντογάν και ο Νταβούτογλου θα βρεθούν έναντι πολλών προκλήσεων ακόμη και χωρίς την επαναδιαπραγμάτευση της Συνθήκης της Λωζάνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου